Βρεθήκαμε σ’ ένα ήσυχο, όμορφο καφέ απέναντι ακριβώς από το θέατρο του, το θέατρο Αθηνά σε μια πρωτεύουσα που στολιζόταν από τις συνεχείς καταστροφές των πρόσφατων επεισοδίων. Η μελαγχολική του διάθεση σε συνδυασμό που με το βροχερό καιρό δημιούργησαν ένα κλίμα συζήτησης, σχεδόν κατάθεσης συναισθημάτων. Συναισθήματα που πηγάζουν από την δύναμη της καρδιάς να ενωθεί και να νιώσει το πολυπόθητο μαζί. Ο Αλέξανδρος Ρήγας, αν και δείχνει ότι γνωρίζει τη ζωή και τα παιχνίδια της, είναι έτοιμος να δημιουργήσει τις συνθήκες για να συμμετάσχει σ’ αυτό το επίπονο αλλά συνάμα γοητευτικό παιχνίδι της. Ένα παιχνίδι που η αγάπη μπλέκεται με τον πόνο, την απάτη και ο έρωτας ταυτίζεται με το μη παντοτινό… Ο Αλέξανδρος Ρήγας αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο και ξεδιπλώνει τις δικές του αλήθειες στην ΗΜΕΡΑ χωρίς να φοβάται τη δυναμική της έκθεσης. Μάλλον δεν ενδιαφέρεται να λογοκρίνει τις αναμνήσεις του, τις σκέψεις του, τις δικές του στιγμές. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης δυσκολεύεται να χαμογελάσει, δείχνει ότι έχει αποδεχτεί αυτή τη δυσκολία του και πορεύεται μ’ αυτήν, τουλάχιστον γι’ αυτήν την περίοδο…Το σίγουρο είναι ότι εμείς έχουμε να χαμογελάσουμε, να γελάσουμε αλλά και να σκεφτούμε μέσα από τα δικά του επόμενα συγγραφικά βήματα. “Συγγραφικά βήματα” που μας χαρίζει εδώ και χρόνια τόσο απλόχερα…
-Την Πελοπόννησο την ξέρεις πολύ καλά, αφού έζησες σε αρκετές πόλεις όπως Καλαμάτα, Tρίπολη, Πύργο αλλά και σε χωριά. Τι αναμνήσεις έχεις από εκείνα τα χρόνια;
«Οι γονείς μου μετακινούνταν γιατί ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Έχω τις αναμνήσεις που έχει ένα παιδί από τη επαρχία εκείνα τα χρόνια: έλλειψη επαφής για το τι γινόταν στον κόσμο και στην πραγματικότητα. Στην επαρχία και στα χωριά που έζησα είχαμε αρκετή απομόνωση, αρκετή ξεγνοιασιά, μεγάλη αθωότητα, και μια διάθεση φυγής. Όλοι μας ονειρευόμασταν την πρωτεύουσα, τις μεγάλες πόλεις. Καθώς μεγάλωνα στο μυαλό μου ερχόταν πολύ έντονα η σκέψη να φύγω και αυτό γιατί δεν είχα πατρικό, ούτε ήμουν ντόπιος στα μέρη που πήγαινα. Δεν είχα την αίσθηση ότι κάπου ήταν ο τόπος μου, ότι κάπου άνηκα».
-Και έτσι έρχεσαι Αθήνα για να σπουδάσεις στη Φιλοσοφική σχολή…Το θέατρο πώς μπήκε στη ζωή σου;
«Ήρθα στην Αθήνα να κάνω το όνειρο μου ως παιδί να γίνω καθηγητής. Τα χρόνια τα φοιτητικά ήταν πολύ ωραία.. Χρόνια μέσα στην τρέλα, στην ανέχεια, στις πρώτες εξερευνήσεις σε όλα τα επίπεδα, στον έρωτα, στα κομματικά, στην πολιτικοποίηση, στο σινεμά. Άρχισα ν’ ανακαλύπτω τα πράγματα στα 18. Κάπου εκεί στα χρόνια της φιλοσοφικής ήρθε η επαφή με το θεατρικό τμήμα της σχολής. Ήμουν στην ομάδα της Φιλοσοφικής για δύο χρόνια. Η γοητεία που μου ασκήθηκε, τότε, ήταν μεγάλη και αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για το Εθνικό θέατρο. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο έγιναν όλα. Σκέφτηκα τότε ότι να γίνω φιλόλογος μου ερχόταν δεύτερο και έτσι αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Μόλις τέλειωσα το Εθνικό, σκέφτηκα ότι δε θέλω να γίνω ηθοποιός αλλά να είμαι κάτι άλλο. Άρχισα δειλά- δειλά να γράφω. Συνειδητοποίησα, όμως, και ότι ούτε το γράψιμο με εκφράζει απόλυτα και σκέφτηκα ότι θα ήθελα να γράφω και να σκηνοθετώ. Έτσι άρχισα να λειτουργώ ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος. Μέτα από τόσα χρόνια, αποφάσισα να γίνω παραγωγός και ν’ αγοράσω το θέατρο. Έτσι άρχισα ν’ ασχολούμαι με τις επιχειρήσεις. Όλες αυτές οι αλλαγές έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ποτέ δεν τα βρήκα με τον εαυτό μου, είμαι από’ δω και από ’κει. Νομίζω ότι σ’ αυτό το σημείο έχω αρχίσει να βαλτώνω. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να δοκιμάσω. Κάποια από αυτά που δοκίμασα τα έκανα καλά, κάποια όχι. Υπήρχαν αποτυχίες, επιτυχίες. Τώρα με τρομάζει ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο κάνω».
-Μπορείς ν’ ασχοληθείς με κάτι πολύ διαφορετικό.
«Μου έλεγε ένας φίλος αστρολόγος ότι πρέπει να προσέχω το 2009. Είναι μια χρόνια που θα πρέπει να είμαι χαλαρός με τα πράγματα και ν’ ακολουθώ τις αλλαγές που θα έρθουν στη ζωή μου. Μου είπε ότι μπορεί να έχω αλλαγές ακόμα και στη καριέρα μου και ότι δεν μπορώ να φανταστώ τώρα αυτή την αλλαγή».
-Θα σ’ ενδιέφερε μια τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου;
«Όχι γιατί αυτό που κάνει μ’ αρέσει όσο και αν γκρινιάζω. Δεν ξέρω τι εννοεί ο αστρολόγος. Ίσως να εννοεί νέο άνοιγμα στον ίδιο χώρο. Μου είπε να μπω στο τρένο των αλλαγών της ζωής μου. Δε ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο τρένο».
-Η ζωή έχει εκπλήξεις και φέρνει αλλαγές.
«Ελπίζω να είναι ευχάριστες».
-Θεωρείς ότι σου ήρθαν εύκολα από τότε που αποφοίτησες από το Εθνικό. Ταλαιπωρήθηκες μέχρι να έρθει η επιτυχία;
«Ήρθαν απλά, δεν ταλαιπωρήθηκα. Τέλειωσα τη σχολή το 1990 και το 1991 είχα το πρώτο σήριαλ στο MEGA. Δε κουράστηκα, κουράστηκα μόνο στο πρακτικό κομμάτι, δηλαδή ότι δούλευα πολύ. Θεωρώ ότι ήμουν πολύ τυχερός, ότι μου δοθήκαν πολλά πράματα και ότι με βοήθησαν πολλοί άνθρωποι. Δεν μιζέριασα, δεν φτήνυνα και πολύ γρήγορα βρέθηκαν άτομα να μου δώσουν χέρι. Δεν κουράστηκα να βρω δουλειά, δεν πόνεσα, δεν στενοχωρήθηκα από απορρίψεις στη δουλειά».
-Ούτε αγχώθηκες αν θα έχεις να πληρώσεις τη ΔΕΗ;
«Είχα τέτοιο άγχος όταν σπούδαζα. Αλλά με το που βγήκα από τη σχολή έπαιζα στο θέατρο συνέχεια, έγραφα σήριαλ… Δεν μου ήρθε τίποτα στραβό. Στην πορεία ήρθαν δυσκολίες, επιτυχίες, αποτυχίες. Όμως δεν θεωρώ ότι είμαι ταλαιπωρημένος».
-Φέτος πρωταγωνιστείς στην θεατρική παράσταση το «Δώρο». Πώς είναι μετά από τόσα χρόνια να επιστρέφεις στο θεατρικό σανίδι;
«Ουσιαστικά, η εμπειρία μου στο θέατρο είναι μικρή. Ήταν κάτι μικρό και όχι κάτι σημαντικό για να αποφασίσω να το συνεχίσω. Έπειτα, ξεκίνησα το γράψιμο. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά μετά από 16 χρόνια που δεν κάνω τηλεόραση. Η επιθυμία μου για το θέατρο πάντα υπήρχε. Πολλές φορές ήμουν πολύ κοντά στο να ξανακάνω θέατρο άλλα έκανα πίσω γιατί πίστευα ότι οι χρόνοι μου δεν βγαίνουν και ότι δεν είχα τις αντοχές. Φέτος, είπα συνειδητά ότι θ’ απέχω από την τηλεόραση, κατά συνέπεια ήταν μια σημαντική ευκαιρία να ξαναδώ πως είναι να είσαι πάνω στη σκηνή. Η αλήθεια είναι ότι μ’ αρέσει πολύ και το απολαμβάνω ενώ έχω την αίσθηση ότι η επαφή στη σκηνή είναι κάτι που δε θέλω να το αφήσω, αρκεί να υπάρχουν οι χρόνοι και οι συνθήκες που θα μου το επιτρέπουν».
-Με αφορμή την παράσταση «Δώρο» που συμμετέχεις, αν σου έλεγα τι δώρο θα ήθελες για τη νέα χρονιά τι θα διάλεγες;
«Να μ’ αγαπήσουν».
-Είναι δύσκολο;
«Δεν ξέρω αν είναι δύσκολο».
-Θα ήθελες να είχες περισσότερο αγάπη στη ζωή σου;
«Θα ήθελα να με αγαπήσουν. Δε ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο αλλά αυτό θα ήθελα. Έχω αγαπήσει πολύ στη ζωή και έχω αγαπηθεί πολύ. Όμως, έχω πολλά κενά και είμαι αχόρταγος στο συναίσθημα. Όσο μεγαλώνω αυτά τα κενά δεν καλύπτονται αλλά μ' ένα παράξενο τρόπο γίνονται χαοτικά. Έχω πάρει πολύ αγάπη ως ενήλικας, έχω ερωτευτεί πολύ και μ' έχουν ερωτευτεί, έχω πονέσει πολύ και μ' έχουν πονέσει, έχω ματώσει και μ' έχουν ματώσει. Αλλά, αυτή τη στιγμή νιώθω σαν παιδάκι 5 χρονών που δεν έχει αγκαλιά και θέλει να τον πάρουν μια αγκαλιά. Θα μου πεις τώρα: Ρε μαλάκα δεν ντρέπεσαι που το λες; Θα σου πω πως δεν ντρέπομαι. Αγάπη θέλω».
-Όλοι αγάπη θέλουμε…
«Υπάρχει πολύ κόσμος που μπορεί να είναι τυχερός και να έχει αγάπη. Δεν έχω παράπονο έχω πάρει αλλά ποτέ δε μου φτάνει».
-Μέσα από την παράσταση το «Δώρο» ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύθραυστες, δύσκολες και επιφανειακές; Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;
«Οι σχέσεις πάντα ήταν εύθραυστες και επιφανειακές. Από την εποχή που γεννήθηκε ο άνθρωπος. Κάθε άνθρωπος έχει μοναδική οντότητα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων να κολλήσουν απόλυτα. Είναι σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα. Η απόλυτη ταύτιση ανάμεσα σε δύο σώματα, σε δύο ψυχές σε δύο μυαλά γίνεται μόνο όταν τα αποτυπώματα είναι ίδια, όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είναι ίδια και ότι πάντα υπάρχουν γραμμές που δεν εφάπτονται ακριβώς. Εμείς οι άνθρωποι κάνουμε συμβιβασμούς γιατί έχουμε ανάγκη να είμαστε με άλλους ανθρώπους, κάνουμε λίγο τον μαλάκα. Γουστάρουμε την παρέα και επειδή πρέπει να είμαστε με κάποιον κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Γι’ αυτό και η αγάπη είναι μια απάτη για να ικανοποιήσουμε το δικό μας εγωισμό».
-Αφού η αγάπη είναι απάτη γιατί όλοι την αποζητάμε;
«Την ώρα που έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας, και βιώνουμε την αγάπη δεν το καταλαβαίνουμε. Εκείνη τη στιγμή είμαστε μέσα στον ενθουσιασμό και την αθωότητα και δεν νιώθουμε την απάτη».
-Αλλάζω θέμα. Γράφεις για το θέατρο. Θεωρείς ότι οι Έλληνες εμπιστεύονται το ελληνικό σύγχρονο θέατρο;
«Ο κόσμος ενδιαφέρεται πολύ για το ελληνικό θέατρο. Ίσως και περισσότερο από τι πρέπει. Αυτό συμβαίνει γιατί τα ελληνικά έργα καταγράφουν καταστάσεις που για τους θεατές είναι πολύ οικείες. Εξάλλου, αλλιώς είναι ν’ ακούς στο θέατρο το όνομα Νίκος και αλλιώς το όνομα Mike. Χαίρομαι που ο κόσμος αγκαλιάζει τόσο πολύ το ελληνικό θέατρο. Την αρχή την έκαναν ο Μιχάλης (Ρέππας) και ο Θανάσης. (Παπαθανασίου)».
-Πώς νιώθεις που οι σειρές που γράφεις προβάλλονται διαρκώς σε επαναλήψεις; Σ’ ενοχλεί; Για παράδειγμα αυτή τη περίοδο ξαναβλέπουμε τους Δυο ξένους.
«Καθόλου δε μ’ ενοχλεί, αντίθετα μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά. Είναι πολύ τιμητικό και πολύ όμορφο που παίζονται συνεχώς κάποιες σειρές που έχω γράψει».
-Ξεχωρίζεις κάποιο σήριαλ που έχεις γράψει ή κάποιο χαρακτήρα ενός ηρώα που έχεις δημιουργήσει;
«Δε μπορώ να ξεχωρίσω. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα πρέπει να σκεφτώ και να δουλέψω για το τι θ’ αγαπήσω στο μέλλον. Δε μπορώ να κάνω απολογισμό διότι πρέπει να βρω τις ιδέες και τους ήρωες που θ’ αγαπήσω στο μέλλον».
-Μέσα στο 2008, έχασες ένα πολύ αγαπημένο σου φίλο, τον Νίκο Σεργιανόπουλο. Θεωρείς ότι ο πόνος που βίωσες μπορεί να εξελιχθεί σε δημιουργία και συγγραφή;
«Δε ξέρω αν κάποιο συναίσθημα μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο γι’ αυτό και δεν μπορώ να σου απαντήσω. Νομίζω ότι τα συναισθήματα γίνονται αέρας»…
-Θεωρείς ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει το θάνατο ενός δικού του αγαπημένου προσώπου;
«Η ζωή του ανθρώπου δείχνει ότι μπορεί να ξεπεραστεί ένας θάνατος».
-Εκτός από το να σε αγαπάνε, τι άλλο εύχεσαι για τον εαυτό σου για τη νέα χρόνια;
«Μόνο αυτό, να με αγαπάνε, τίποτα άλλο».
(Δημοσιεύτηκε Δεκέμβριο 2008 στην πατρινή εφημερίδα Η Ημέρα)
(Δημοσιεύτηκε Δεκέμβριο 2008 στην πατρινή εφημερίδα Η Ημέρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου