29/1/15

Ντίνος Χριστιανόπουλος.«Εγώ δεν ονειρεύομαι τίποτε, παρά μόνο να πεθάνω»




Ανακάλυψα την ποίηση του Χριστιανόπουλου όταν σπούδαζα στη δραματική σχολή. Ήμουν 23 ετών  -μάλλον η ηλικία της ενηλικίωσης των ανθρώπων. Θυμάμαι να διαβάζω ποιήματα του, να κλαίω, να είμαι ερωτευμένος, να κατασκευάζω ερωτήσεις για μένα και όλη η πορεία της ενηλικίωσης να φαντάζει εκτός από δύσβατη και αρκετά μακρινή. Από τότε προσπαθώ να τον πλησιάσω… Και τελικά συνέβη, εντελώς ξαφνικά,  πριν λίγες μέρες… Τόσο ξαφνικά που θύμωσα που δεν πρόφτασα να ψάξω περισσότερο και να θυμηθώ λίγα πράγματα για τη ζωή και το έργο του λατρεμένου ποιητή μου (ευτυχώς μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε και μια δεύτερη συνομιλία και μπόρεσα να είμαι περισσότερο προετοιμασμένος, θα τις διαβάσετε και τις δύο παρακάτω). Επίσης, χαρά και άγχος αισθάνθηκα, που μιλούσα μαζί του. Και τυχερός γιατί ξέρω ότι εδώ και χρόνια  αποφεύγει τις «συνομιλίες με τους ξένους». Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι τολμηρός, γνήσιος και ειλικρινής -ποτέ δεν τον ένοιαξε να είναι συμπαθής. Καταθέτει την άποψη του με συνέπεια. Μια συνέπεια που τον καθιστά σπουδαίο και μοναδικό.

Συνέντευξη στον Λάμπρο Αραπάκο
Προσωπογραφία: Ελένη Πανέτα

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP της εφημερίδας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, Δεκέμβριος 2014



ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ (τέλη Νοεμβρίου 2014)

Έχετε επισκεφθεί πότε την Πάτρα;
Τρεις φορές και τις τρεις φορές για διάλεξη. Έκανα τρεις φορές διάλεξη στην Πάτρα και μάλιστα πολύ επιτυχημένη και δεν σας είδα πουθενά, ούτε για αστείο. Και τώρα εμφανίζεστε να με λατρεύετε. Είναι λιγάκι υπερβολικά αυτά αλλά εν πάση περιπτώσει το δέχομαι τι να κάνω… Κοίταξε, από την Πάτρα είναι και ένας ποιητής που έβγαλε πέντε ποιητικές συλλογές και μετά πέθανε, εν πάση περιπτώσει, καλές είναι οι  πέντε συλλογές… Τις τέσσερις τις εξέδωσα εγώ ως εκδότης, γιατί για ένα διάστημα έπαιξα ρόλο και ως εκδότης και είναι πράγματι ωραίες, αξιόλογες από κάθε άποψη. Προσπαθώ  να θυμηθώ το όνομα και το ξεχνώ και αυτό είναι το τρομερό.

Τι θυμάστε περισσότερο από την Πάτρα;
Άσε το τι θυμάμαι. Δε θυμάμαι αυτό το πράγμα που θέλω να θυμηθώ τώρα, κατάλαβες;  Και θα ήθελα πολύ να το είχα θυμηθεί. Τι μυστήριο πράγμα που μας πιάνει μερικές φορές, δεν θυμόμαστε τίποτα. Τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ αυτά τα απλά πράγματα, το φαντάζεσαι; Τι κρίμα!

Ελπίζω κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας να θυμηθείτε το όνομα του ποιητή. 
Δεν ξέρω αν θα το θυμηθώ. Μπορεί να το θυμηθώ βέβαια, αλλά μπορεί και να μη το θυμηθώ.

Τα ποιήματά σας, όπως τα αντιλαμβάνομαι, κουβαλούν μια άγρια μοναξιά και στέρηση. Είναι απλά, κατανοητά, βασίζονται στον ρεαλισμό και ο αναγνώστης μπορεί να σαγηνευτεί και να συγκινηθεί. Έχετε γράψει με απλά λόγια για βαθιά ανθρώπινα ζητήματα. Όλα αυτά που γράφετε, είναι αυτά που έχετε ζήσει και νιώσει ή αυτά που θα θέλατε να ζήσετε;  
Κοιτάξτε, οι ερωτήσεις αυτές γίνονται, βέβαια, από πολύν κόσμο και περίπου με την ίδια κατάληξη. Ρωτούνε περίπου τα ίδια πράγματα. Ας πούμε: «Τι σας εμπνέει;». Άκου, τώρα τι μ’ εμπνέει… Τι σε νοιάζει τι μ’ εμπνέει; Άλλη χειρότερη ερώτηση: «Γιατί σας εμπνέει αυτό το πράγμα και όχι κάτι άλλο». Και τι να πεις; Τώρα, ξεχνώ το όνομα του ποιητή και δεν μπορώ να θυμηθώ…

Έχετε γράψει για τον έρωτα. Τι είναι για σας ο έρωτας κ. Χριστιανόπουλε;
Ο έρωτας είναι πια μια καραμέλα, δεν είναι τίποτε σπουδαίο.  Όλοι γράφουν για τον έρωτα. Το θέμα είναι από ποιά οπτική γωνία το βλέπεις το πράγμα και για ποιο λόγο η οπτική αυτή γωνία είναι τόσο σοβαρή ώστε ν’ απασχολήσει ένα άτομο και πολύ αργότερα. Σ’ αυτή την περίπτωση  σπανίως πετυχαίνεις να μιλήσεις για κάτι σοβαρό, λίγο-πολύ παραείναι μέτριο.

Έχετε ερωτευθεί δυνατά στη ζωή σας;
Καμιά δεκαριά φορές. Ε, και τι έγινε; Δε χάλασε ο κόσμος.

Η απώλεια και ο πόνος του έρωτα ή κατάσταση του έρωτα όταν τον ζεις, σας δίνει δύναμη για να στρωθείτε στο γράψιμο;
Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μια φορά σε μια συνέντευξη είπα ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση στον έρωτα.

Όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση στον έρωτα είναι ένα μικρό πένθος;
Ακριβώς, βεβαίως. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ένα φοβερό πένθος είναι αυτό το πράγμα.

Πώς μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πένθος ο άνθρωπος;
Μα δεν είμαι μάντης, ούτε προφήτης, ξέρω ‘γώ τι γίνεται και τι κάνει. Τέλος πάντων, ας είναι. 


Η καθημερινότητα σας στη Θεσσαλονίκη πώς είναι; Τόσο πεζή που δεν μπορείς να φανταστείς. Πρώτα- πρώτα εγώ είμαι σοβαρά άρρωστος εδώ, δεν βγαίνω καθόλου από το σπίτι. Καθόλου. Και συμπλήρωσα ήδη ένα χρόνο που δεν βγαίνω καθόλου. Θέλω να σου πω ότι υπάρχουν και τα φρικτά πράγματα… Δεν μπορώ να βγαίνω ούτε για αστείο. Ούτε για αστείο, το φαντάζεσαι; Τέλος πάντων, ας είναι.


Γράφετε;
Δυστυχώς καθόλου. Και αυτό με τσούζει, βέβαια, πάρα πολύ.

Πού εντοπίζετε αυτή την αδυναμία και δε γράφετε;
Το θέμα είναι ότι ψάχνετε τόσο πολύ, που τώρα τι να σας πω, θα νομίζετε ότι σας κοροϊδεύω. Σε αυτό που λέτε η απάντησή μου είναι ότι δεν ξέρω, το πού εντοπίζω. Δεν το ξέρω και είναι φοβερό πράγμα αυτό,  αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Δεν το ξέρω.

Υπάρχει κάποιο ποίημα που σας έχει πραγματικά σημαδέψει και στιγματίσει;
Κοιτάξτε να δείτε, τα ποιήματα γράφονται –δεν ξέρω με τους άλλους- από μένα τουλάχιστον χωρίς να ξέρω για ποιά αιτία. Και αυτό το πράγμα με στεναχωρεί, γιατί θα ήθελα να ήξερα για ποιό λόγο τα γράφω, αλλά δεν ξέρω. Το φαντάζεσαι;

Άρα το χέρι πάει αυτόματα...
Αυτό έρχεται αυτόματα, αλλιώς δε γίνεται. Όσο πιο αυτόματα έρχεται, τόσο πιο καλό είναι. Αυτό να μην το ξεχνούμε. Πάντως, στη συγκεκριμένη περίπτωση «για ποιο λόγο γράφεις», φερ’ ειπείν, δεν είμαι σε θέση ν’ απαντήσω.  Το φαντάζεσαι; Αλλά είναι αλήθεια δεν ξέρω.

Η ποίηση τι ρόλο μπορεί να παίξει στην εποχή της κρίσης;
Αυτό είναι ακόμη χειρότερη ερώτηση.  Όλα είναι δύσκολα, όλα είναι κρίση, αλλά στην ερώτηση αυτή, τι απάντηση να δώσω; Άμα πας κάτω στην παραλία, όλες οι ταβέρνες είναι φίσκα. Φίσκα!  Όταν λέμε ότι περνούμε πολύ άσχημα και κατά βάθος να βλέπουμε όλη τη νεολαία να μπεκροπίνει στις ταβέρνες, είναι πια ή αντίφαση ή τραγωδία. Τι να πω δεν ξέρω…

Ένας από τους στίχους σας, που έχω αγαπήσει πολύ είναι αυτός που λέει: «Το φιλί ενώνει πιο πολύ απ’ το κορμί, γι’ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί».
Σωστά, το θυμάμαι. Είναι ένα καλό ποίημα. Πραγματικά, αξίζει τον κόπο να σου αρέσει. Υπάρχουν και πολλά άλλα, βέβαια, καλής ποιότητας σαν αυτό το ποίημα… Πάντως, το θέμα είναι ότι εγώ δεν ξέρω ούτε καν γιατί γράφω, γιατί γράφω και έγραψα αυτό το ποίημα που λέει αυτά και αυτά, δεν το ξέρω. Και όμως, είναι μια πραγματικότητα. Μου έρχεται χωρίς να το ξέρω, το φαντάζεσαι;

Δηλαδή δεν ήσασταν για εβδομάδες πάνω σ’ ένα χαρτί για ν’ αποτελειώσετε ένα ποίημα;
Ο νους μου ακόμη τρέχει γύρω από τον ποιητή που ξέχασα… Και μου κάνει φρικτή εντύπωση βέβαια, γιατί όπως σου είπα μέχρι πριν από λίγο καιρό ήξερα πολύ καλά ν’ απαντώ αμέσως, απευθείας και εύστοχα και τώρα ξαφνικά, τίποτα απολύτως.

Ελπίζω να το θυμηθείτε. Και με συγχωρείτε που δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Θα το ψάξω και εγώ.
Να τελειώνουμε σε λίγα λεπτά.

Ναι, σε λίγο, τελειώνουμε.  Πριν μιλήσατε για τη νεολαία που μπεκροπίνει, γενικότερα πώς αντιλαμβάνεστε τους νέους στην Ελλάδα;
Ω, εσείς θέλετε συνέντευξη με λεπτομέρειες. Τι να σας πω; 


Την άποψή σας για τους νέους που ταλαιπωρούνται με την ανεργία και νιώθουν θυμό που δυσκολεύονται να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Γενικότερα δεν τους βλέπω με καλό μάτι. Αλλά πού να το πω; Θα νομίζουν ότι ζηλεύω. Δεν ζηλεύω όμως, δεν ζηλεύω καθόλου και όμως είναι αλήθεια. Κάτι έχει πέσει, αλλά τι έπεσε, ούτε είμαι σε θέση να ξέρω. 


Δεν μπορείτε να προσδιορίσετε γιατί δεν μας βλέπετε με καλό μάτι;
Ε, τώρα πάει πολύ με σένα. Φαίνεται σας κάνουμε την καλοσύνη να σας φέρνουμε πιο κοντά μας και στο τέλος σας βαριόμαστε κιόλα. Διότι πρέπει να σου πω ότι ως ένα σημείο έχει και η αντοχή τα όρια της. Δεν είναι τόσο εύκολα να ρωτάς τα πάντα και να σου απαντούν τα πάντα. Κάπου υπάρχει και ένας φραγμός, τέλος πάντων δεν χάλασε ο κόσμος… Κοίταξε να δεις, τώρα εγώ δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι θα το ψάξω το όνομα του ποιητή και άμα το βρω, θα το γράψω. Θα το κρατήσω γραμμένο και άμα μου ξανατηλεφωνήσεις, θα σου πω. 

Ωραία, θα σας πάρω τηλέφωνο πάλι σε λίγες μέρες. Μια τελευταία ερώτηση. Τι ονειρεύεστε;
Εγώ δεν ονειρεύομαι τίποτε, παρά μόνο να πεθάνω. Μη σου φαίνεται παράξενο. Συμπλήρωσα ένα μεγάλο κύκλο ζωής, τι άλλο χρειάζεται παρά μόνο να πεθάνω. Αλλά αυτά, βέβαια, ο κόσμος δεν θέλει ούτε να  τ’ ακούει. Τι να πω; Δεν ξέρω…

Σημείωση
Μέτα από λίγο ψάξιμο, ο πατρινός ποιητής που εξέδωσε ποιητικές συλλογές από τον εκδοτικό οίκο του κ. Χριστιανόπουλου, είναι ο Χρίστος Λάσκαρης, ο οποίος γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας το 1931 και από μικρή ηλικία είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου, εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή του στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων Πατρών. Το 2007 βραβεύτηκε  με το διεθνές Βραβείο ποίησης Καβάφη από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου. Πέθανε το 2008 στην Πάτρα σε ηλικία 77 ετών.




ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ (αρχές Δεκεμβρίου 2014)
Μετά από λίγες μέρες, κάλεσα πάλι τον κ. Χριστιανόπουλο στο τηλέφωνο.

Κ. Χριστιανόπουλε, ο ποιητής από την Πάτρα  που δεν θυμόσασταν, είναι ο Χρίστος Λάσκαρης.
Ναι αυτός είναι. Δεν τον θεωρούσαν σπουδαίο ποιητή, ενώ εγώ πίστευα ότι ήταν πολύ καλό ποιητής. Καταλάβατε; Και όταν τελικά πείστηκαν, ο άνθρωπος πέθανε.

Πιστεύατε πολύ στο ταλέντο του Λάσκαρη;
Ναι, βεβαίως. Είχε πολλά κοινά σημεία με μένα αλλά σε πολλά διαφέραμε κιόλας. Τώρα από ‘κει και πέρα, δε θυμάμαι και εγώ σε τι ξεχωρίζαμε και τι δεν ξεχωρίζαμε. Πάντως είναι αλήθεια ότι  αυτά που εγώ πίστευα ήταν αληθινά.

Θα μπορούσα να σας κάνω λίγες ερωτήσεις ακόμα;
Δέχομαι πολύ ευχαρίστως ό,τι μου ζητάει ο κόσμος και πολλές φορές αν είναι και πολλά, πάω πάσο. Πείτε μου τι θέλετε.

Διάβασα ότι πηγαίνατε για χρόνια στο κατηχητικό. Πώς  σας επηρέασε  κατηχητικό; Σας επηρέασε ώστε να μην απολαύσατε πράγματα που θέλατε στη ζωή σας ή όχι;
Τα κατηχητικά με επηρέασαν πολύ αλλά όχι και πάρα πολύ, είχα κάποιες διαφορές. Με επηρέασαν και στο θέμα το ερωτικό οπωσδήποτε. Είναι γεγονός oτι χάρη στα κατηχητικά, επηρεάστηκα και στο θέμα του έρωτα. Από ‘κει πέρα τι άλλο να πω.

Θέλετε να πείτε ότι αργήσατε να χαρείτε τον έρωτα που θέλατε;
Κατ’ αρχήν μη σου φαίνεται παράξενο, δεν χάρηκα τον έρωτα που ήθελα και περίπου επηρέασαν, βέβαια, και τα κατηχητικά σ’ αυτό το ζήτημα. Αλλά τι να πω;


Γιατί δεν χαρήκατε τον έρωτα; Βασικά δεν το χάρηκα, και αυτό είναι το σπουδαιότερο. Τώρα από 'κει και πέρα, πώς δεν το χάρηκα και γιατί, πάει πολύ σε λεπτομέρειες. Το θέμα είναι ότι δεν το χάρηκα.

Είχατε ενοχές για τα ερωτικά σας συναισθήματα;
Δεν πρόλαβα ούτε καν να έχω ένοχες. Κατά κάποιο τρόπο δεν είχα γιατί δεν πρόλαβα. Όταν πρόλαβα ήταν αργά.

Θα μου μιλήσετε για τους γονείς σας.
Η μάνα μου ήταν φτωχιά γυναίκα και σχεδόν όλη τη ζωή της, την πέρασε  φτωχιά. Με το μπαμπά μου δε, που ήταν πάμφτωχος, είχε μεγάλη απόσταση. Από 'κει και πέρα τι άλλο σου πω; Το θέμα ήταν ότι η μάνα μου ήταν φτωχιά και απείρως φτωχότερος ο μπαμπάς μου. Μ’ αυτές τις συνθήκες, δεν ήταν δυνατό να προκόψω εγώ. Λόγου χάρη, εγώ έζησα στη γερμανική κατοχή, θα σας πω τώρα ένα πράγμα: Ήμασταν τόσο φτωχοί επί γερμανικής κατοχής ώστε τρεις μέρες είχα να φάω ένα σωστό κομμάτι ψωμί. Τρεις μέρες, το φαντάζεσαι; Και δεν κάνω υπερβολή. Ο μπαμπάς μου ήταν τόσο φτωχός, ένας απλώς μπογιατζής  ήταν. Η μάνα μου ήταν το ίδιο, και μάλιστα επειδή κινδύνευα να μείνω χωρίς φαί, ξενοδούλευε σε πιθανές και απίθανες ψευτοδουλειές, αλλά πάντως ξενοδούλευε. Αλλά δε βαριέσαι, τώρα περασμένα ξεχασμένα. Δεν έχει νόημα ύστερα από τόσα χρόνια να επανερχόμαστε. Αλλά είναι γεγονός. Πάντως καλά θα είναι να μη ρωτάς τέτοια πράγματα για να μην φέρνεις τον άνθρωπο σε δύσκολή θέση. Το κατάλαβες;

Το καταλαβαίνω.
Ας είναι. 

Δημιουργήσατε το περιοδικό και τις εκδόσεις «Διαγώνιος». Εκδίδατε για πολλά χρόνια και ήσασταν πολύ αυστηρός ποιανού ποιήματα θα δημοσιεύσετε. Δεν εκδίδατε αυτούς που απλώς συμπαθούσατε.
Περίπου είναι αλήθεια, έτσι είναι. Εάν ένας άνθρωπος είχε λεφτά και μπορούσε να με πληρώσει για να εκδώσει, αρνήθηκα να δεχτώ χρήματα διότι δεν εκτιμούσα την ποίηση του. Έχω δύο ή τρεις τέτοιες περιπτώσεις τους οποίους έδιωξα και δεν τους ήθελα για συνεργάτες.

Κύριε Χριστιανόπουλε, δε μασάτε πότε τα λόγια σας. Μιλάτε με τέτοια εντιμότητα που θα μπορούσε κάποιος να σας παρεξηγήσει ως εμπαθή. Ναι, όποτε μιλήσω, μιλώ. Μιλώ και λέω. Πιστεύω ότι η ειλικρίνεια, ακόμα και αν αναγκαζόμαστε να πούμε πράγματα που θέλουμε να τα κρύψουμε, είναι ανώτερη αρετή από το να τα κρύψουμε. Και πράγματι δεν έχει νόημα. Για να φανούμε ότι είμαστε σπουδαίοι, να λέμε άλλα ντ’ άλλων. Τελοσπάντων, δε βαριέσαι, ας είναι. 

Πλησιάζουν και οι γιορτές…
Για μένα δεν υπάρχουν οι γιορτές. Η αλήθεια είναι ότι δεν μ’ αρέσουν οι γιορτές. Άσε που δημιουργούνται προβλήματα πολλά. Ένας είναι πλούσιος και ένας είναι φτωχός. Και αυτό συμβαίνει στις μέρες των γιορτών και το ανακαλύπτει ο άλλος. Είναι μεγάλο ζήτημα. Ας είναι..




ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ οι γονείς του κατάγονται από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης. 

Και πότε ήρθανε οι γονείς σας στη Θεσσαλονίκη; «Το 1924 ως ανταλλάξιμοι».

Και προφανώς δεν ήρθαν κατευθείαν στη Θεσσαλονίκη; «Κι όμως ήρθαν στη Θεσσαλονίκη με προοπτική να εγκατασταθούν στη Βέροια αλλά κλώτσησε αγρίως η μάνα μου».

Γιατί; «Δεν ήθελε τη Βέροια γιατί τη θεωρούσε χωριό. Αδιανόητο να ζήσει σ’ ένα χωριό η μητέρα μου, που το σπίτι της ήταν κολλητό με το πατριαρχείο στην Πόλη!» 

Στην εφηβεία αμφιταλαντευόταν για το εάν θα σπουδάσει θεολογία (πήγαινε στο κατηχητικό και έχει αναφέρει πώς είχε επηρεαστεί) ή να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών -ήταν καλός μαθητής στο μάθημα των καλλιτεχνικών. Τελικά αποφάσισε να γίνει φιλόλογος και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά δε θέλησε  ποτέ να εξασκήσει το επάγγελμα αυτό. Βρήκε δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και μετά από οκτώμισι χρόνια παραιτήθηκε. Έχει δηλώσει ότι θεωρεί κατάρα να είναι κάποιος υπάλληλος. 

Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949 με τη δημοσίευση του ποιήματος «Βιογραφία» στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Μορφές». Το 1950 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εποχή των ισχνών αγελάδων».

Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε το περιοδικό «Διαγώνιος», που κυκλοφόρησε ως το 1983 και το 1962 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου», προτείνοντας και εκδίδοντας σημαντικούς λογοτέχνες. (Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Περικλής Σφυρίδης, Σάκης Παπαδημητρίου κ.α.).

Εκτός από ποιητής και εκδότης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, επιμελητής εκδόσεων, βιβλιοκριτικός και συλλέκτης. Έχει ασχοληθεί επισταμένα με το Διονύσιο Σολωμό, το Στρατή Δούκα, τον Κωνσταντίνο  Καβάφη, το Νίκο Καββαδία, το Βασίλειο Λαούρδα κι αρκετούς άλλους ενώ έχει εντρυφήσει στο έργο του Βασίλη Τσιτσάνη κι εξέδωσε μελέτες για το ρεμπέτικο τραγούδι. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι την περίοδο της χούντας κόντεψε να συλληφθεί λόγω της άρνησης του να παραλάβει σχετικό βραβείο για ένα πεζό του έργο τον «Χιλιαστή». 

Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για την προσφορά του τόσο στην πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα στα ελληνικά γράμματα. Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του «Εναντίον» από το 1979 όπου αναφέρει: «Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από τη συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας». (Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, 2012)

Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Πάντως, η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονός, ενώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης».

(Τα αποσπάσματα της συνέντευξης είναι από τη συνομιλία του ποιητή Ηλία Γκρη με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ολόκληρη η συνέντευξη δημοσιεύεται  στο βιβλίο: «Η αποκάλυψη του Ντίνου Χριστιανόπουλου, συνομιλία» από τις εκδόσεις μικρός ΙΑΝΟΣ, 2004)




Η ΝΥΧΤΑ

Η νύχτα επιδεινώνει τη μοναξιά,
καλλιεργεί τα κρυφά μας ερείπια.

Η νύχτα επεξεργάζεται την ομορφιά,
καταρρακώνει την ικεσία μας.

Η νύχτα ξεκουμπώνει τις φλέβες μας,
βρίσκει κρυμμένα τα όνειρά μας και τα τρώει.

Η νύχτα πετσοκόβει την τρυφερότητα,
ανανεώνει τις πληγές μας-

και σαν εξασφαλίσουμε κανα κορμί,
αμέσως αμολάει τα φεγγάρια της.

Nτίνος Χριστιανόπουλος

(Από το βιβλίο ΠΟΙΗΜΑΤΑ, έβδομη έκδοση, Ιανός Θεσσαλονίκη 2014)


Από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, κυκλοφορούν τα έργα του Ντίνου Χριστιανόπουλου: ΕΝΑΝΤΙΟΝ, ΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΙΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΑΤΘΑΙΟ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΟΥ Μ' ΕΘΕΣΠΙΣΕΝ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ, ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ ΙΙ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΠΕΖΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Η ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ, ΟΙ ΡΕΜΠΕΤΕΣ ΤΟΥ ΝΤΟΥΝΙΑ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: