Νατάσσα Μποφίλιου «Έχω υπάρξει και ρεμάλι χαμένο» ~ λάμπρος αραπάκος

Σάββατο μεσημέρι, μέσα σ’ ένα μικρό καφενείο στο Γκάζι, η Νατάσσα κερνάει καφέ και διηγείται τη ζωή της, που σε λίγες μέρες φτάνει τα 30. Αυτό το κορίτσι γεννήθηκε για να την ακούς- είτε τραγουδάει, είτε μιλάει. Μόνο που την ακούς χορταίνεις συγκίνηση. Και αγάπη. Ερωτική και δυναμική, ρομαντική και εκρηκτική, πεισματάρα και αγωνίστρια. Αντιφατική. Κουβαλάει έναν ποιητικό τσαμπουκά που μόνο εμπνέει... Σε λίγες ώρες ξαναβρισκόμαστε, αυτή τη φορά στο καμαρίνι της. Εδώ, κερνάει κρασί, η ίδια πίνει τσάι. «Δεν πίνω πότε αλκοόλ πριν τραγουδήσω», σχολιάζει. Έχει μόλις τελειώσει το «ζέσταμα» της φωνής της. «Είναι καλή μαθήτρια, συνεπής και μελετάει διαρκώς», μου εκμυστηρεύεται η καθηγήτρια φωνητικής της, Αμαλία Βίνος ενώ ο κομμωτής έχει αρχίσει να παίζει με τα πλατινέ μαλλιά της. Παρόντες στο καμαρίνι και οι μόνιμοι συνεργάτες και φίλοι της, Γεράσιμος Ευαγγελάτος που της γράφει τους στίχους και ο Θέμης Καραμουρατίδης που της γράφει τα τραγούδια… Βάφεται μόνη της με απόλυτη προσήλωση, την ενδιαφέρει να είναι όμορφη, σε λίγα λεπτά θα βγει στη σκηνή. Το πιστό, πλέον ετερόκλητο κοινό της, βρίσκεται σε κάθε γωνιά του “KYKLOS LIVE Stage”, ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά κάθε τραγούδι της, την αποθεώνει.

Η Νατάσσα έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται γεμάτη. Η πορεία της, σου υπενθυμίζει ότι αν δουλέψεις σκληρά, δεν θα βουλιάξεις.

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει;

Ο Γεράσιμος έχει βρει ένα πολύ ωραίο ποιητικό τρόπο για να γράψει για την ενηλικίωση και τον πόνο της. Όταν μεγαλώνεις, έρχεται ένας πόνος στην καρδιά, όμως η αποδοχή της ενηλικίωσης κουβαλάει αισιοδοξία. Μεγαλώνεις μικρή καρδιά μου όταν πονάς, να το θυμάσαι, δεν πειράζει…

Ποιο γεγονός αποτέλεσε τη δική σου ενηλικίωση;

Πέρυσι όταν ήρθαν στα χέρια μου τα τραγούδια από τις «Μέρες του φωτός». Αυτά τα τραγούδια μου έκαναν καλό, ένιωσα σίγουρη, δυνατή για τον εαυτό μου και το δρόμο που θέλω ν’ ακολουθήσω.

Οξύμωρο να μιλάμε για «Μέρες του φωτός» στην Ελλάδα του 2013;

Είναι ρεαλιστικό διότι μετά το κακό, έρχεται πάντα το καλό. Το τραγούδι δε λέει «ήρθαν οι μέρες του φωτός», λέει «έρχονται οι μέρες του φωτός», που σημαίνει ότι περιμένουμε να έρθουν… Πάντα η προσμονή και η ελπίδα είναι αυτά που μπορούν να σε κάνουν δημιουργικό και να σε κρατήσουν ζωντανό.

Συνεργάζεσαι αρκετά χρόνια με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Σκεφτήκατε ποτέ να κάνατε ένα διάλειμμα;

Όχι, σκέψου ότι πήγαμε για φαγητό για να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να πάρουμε αποστάσεις και να κάνουμε διαφορετικά πράγματα και εκείνη τη ημέρα ο Γεράσιμος μας έδειξε τα τραγούδια που είχε γράψει για τις «Μέρες του Φώτος», ο Θέμης άρπαξε τους στίχους και στις 12 τη νύχτα μας έστειλε μήνυμα: «Αύριο στις 4 ελάτε σπίτι μου, έχω ήδη γράψει μουσική για 6 τραγούδια». Δεν είναι μόνο ο δίσκος, έχουμε και άλλα σχέδια…

Για πες…

Γυρίσαμε στην Κύπρο το νέο video clip για το τραγούδι «Συνέχεια στα όρια», σύντομα θα το δείτε… Το καλοκαίρι θα βρισκόμαστε σε πρόβες, θα δοκιμάσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Μακάρι να πάνε όλα καλά διότι το σχέδιο μας είναι πολύ φιλόδοξο. Και οι 3 μας θα είμαστε σε εντελώς διαφορετικούς ρόλους. Μας αρέσουν οι εναλλαγές.

Στην Πάτρα πότε θα έρθεις για συναυλία;

Το καλοκαίρι.

Η φετινή μουσική παράστασή σας ονομάζεται «Το πέρασμα των μάγων». Που συναντάς τη μαγεία στην καθημερινότητά σου;

Στους ανθρώπους μου, οι οποίοι είναι οι φίλοι μου, οι συνεργάτες μου, η οικογένεια μου, ο άνθρωπός μου.

Νιώθεις ότι ζεις ένα όνειρο;

Είμαι πάρα πολύ καλά. Τα τελευταία δύο χρόνια, περνάω μια πολύ ευτυχισμένη περίοδο στη ζωή μου. Αυτό που γινόταν πέρυσι, φέτος ήρθε για να λάμψει. Αυτό έχει να κάνει με το πώς είμαστε μέσα μας και όχι με τη δυναμική μας ή την εμπορική μας αξία, έχει να κάνει με την σιγουριά που νιώθουμε, είμαστε αγαπημένοι, έχουμε κουράγιο, θέλουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας, δεν δεχόμαστε να μπούμε στη μιζέρια και στη θλίψη που μας επιβάλουν. Είμαστε αγωνιστές, η μεγαλύτερη ελευθερία είναι να έχεις το δικαίωμα ν’ αγωνίζεσαι γι’ αυτά που αγαπάς. Η μεγαλύτερη ευτυχία δεν είναι να τα έχεις όλα αλλά ν’ αγωνίζεσαι για να έχεις όλα. Το θλιβερό της εποχής μας είναι ότι θέλουν να σου στερήσουν το δικαίωμα να παλέψεις. Δεν το δέχομαι αυτό και δεν θα το δεχτώ ποτέ.

Φοβάσαι ότι η επιτυχία που ζεις μπορεί να τελειώσει;

Όχι, δεν φοβάμαι. Νιώθω εξαιρετικά επιτυχημένη και ευτυχισμένη από την πρώτη στιγμή που άρχισα να ερμηνεύω αυτά τα τραγούδια και ας μην υπήρχε η μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου. Φυσικά η ανταπόκριση τονώνει ένα γεγονός, σε δυναμώνει, σε κάνει να πατάς με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ξέρεις τι φοβάμαι; Μη συμβεί κάτι κακό και χάσω την έμπνευσή μου, την αγωνιστικότητα μου, τη μαγεία που νιώθω από τα πράγματα που μ’ αρέσουν.

Σπούδασες στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής. Τι κρατάς από τη σχολή αυτή;

Τη γνώση. Απέκτησα επιστημονική, σφαιρική γνώση σε διάφορους τομείς όπως κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, πολιτική ανάλυση, συνταγματικό δίκαιο. Τομείς που αφορούν άμεσα την κοινωνία, τον άνθρωπο, την επικοινωνία και την τέχνη.

Άρα δεν ήταν χαμένα χρόνια…

Σε καμία περίπτωση, μπορεί να ήμουν εγώ ρεμάλι χαμένο αλλά τα φοιτητικά μου χρόνια δεν ήταν.

Διάβασα κάπου ότι είχες θυμώσει πολύ μ’ έναν συμφοιτητή σου επειδή δεν σε είχε βοηθήσει σ’ ένα δύσκολο μάθημα στην εξεταστική.

Ναι, έγραφε αυτός και δεν ήθελε να βοηθήσει κανέναν. Του άρπαξα την κόλλα και του είπα: «Δεν έχεις μάθει να μοιράζεσαι, οι γνώσεις που έχεις αποκτήσει στο Πανεπιστήμιο, πρέπει να τις μοιράζεσαι». Δεν υπήρχε περίπτωση να έχω διαβάσει και να πάω να δώσω μάθημα και να μην κοιτάξω γύρω μου εάν υπάρχει κάποιος που μπορώ να τον βοηθήσω. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι οφείλουν να μοιράζονται και να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Μπορεί όλο αυτό να είναι ελαφρώς παράνομο αλλά γενικότερα πιστεύω στην ιδέα «θα μου δώσεις και θα σου δώσω», βασίζομαι σ’ αυτή την ισορροπία και σ’ αυτήν την ισότητα. Γι’ αυτό είμαι διατεθειμένη να μοιραστώ τα πάντα με οποιονδήποτε είναι διατεθειμένος να μοιραστεί τα πάντα μαζί μου.

Στο σχολείο, ήσουν αγοροκόριτσο;

Ναι, έλεγα συνεχώς αστεία στην τάξη, έκανα παρέα με τα αγόρια, έπαιζα ξύλο. Στο δημοτικό είχα συμμορία κανονική, την «πέφταμε» στα εκτάκια που έδερναν τα μικρά παιδιά, ήμασταν λίγο Ρομπέρ των δασών.

Στο μεταξύ και τα αδέρφια σου ασχολούνται με την τέχνη…

Είμαστε 5 αδέρφια. Η αδερφή μου είναι ηθοποιός, η άλλη αδερφή μου χορεύτρια, ο αδερφός μου ασχολείται με το χιπ-χοπ και έχω ένα αδερφάκι 2 ετών. Είμαι συνέχεια με τα αδέρφια, πάντα μαζί, είμαστε τα 5 δάχτυλα ενός χεριού, δεν μπορούμε να υπάρξουμε ο ένας χωρίς τον άλλον. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια.

Από τη μία εκπέμπεις έντονη θηλυκότητα και ρομαντισμό και από την άλλη έχεις έναν ωραίο τσαμπουκά.

Ισχύει. Έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγάλωσα, μεγάλωσα σε μια απελευθερωμένη οικογένεια, μακριά από στερεότυπα και έτσι έφτιαξα την προσωπικότητα μου με τα στοιχεία που ήθελα. Επίσης, η θηλυκότητα μου προέρχεται από τη σεξουαλικότητα μου, δεν έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζω τη κοινωνία ή πώς εκφράζομαι όταν θυμώνω, δεν προέρχεται από κάποιο στερεότυπο.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το κοινό της Μποφίλιου περιορίζεται στους gay…

Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο κοινό που μας ανακάλυψε ήταν οι gay διότι είναι ένα κοινό που βγαίνει παρά πολύ, ανακαλύπτει τάσεις -αυτό συμβαίνει παγκοσμίως. Σιγά σιγά, αυτό εξελίχθηκε και προχώρησε… Θεωρώ ότι η μουσική μας απευθύνεται σε όλους και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Επιτυχία είναι η μουσική να μπορεί να επικοινωνήσει ανεξαρτήτου φύλου, κοινωνικής τάξης, σεξουαλικών προτιμήσεων.

Μετάνιωσες γι’ αυτό που έγραψες στο twitter για την Χρυσή Αυγή;

Όχι βέβαια, δεν μετανιώνω ποτέ για τίποτα πόσο μάλλον όταν κάτι είναι η ιδεολογική μου θέση, σαφώς και όχι.

Οι άνθρωποι στη δισκογραφική σου εταιρεία είπαν ότι έκανες επικοινωνιακό λάθος με αυτό το tweet;

Ευτυχώς ο manager μου, ο δικηγόρος μου, οι άνθρωποι που μας βοηθούν στην επικοινωνία, οι φίλοι μου, η οικογένεια μου δεν αντιτάσσονται στην τοποθέτηση μου και είναι δίπλα μου.

Η μητρότητα και η οικογένεια σε ενδιαφέρουν;

Μ’ ενδιαφέρει η μητρότητα αν νιώσω ότι μπορώ να τη μοιραστώ μ’ έναν άνθρωπο. Ο άνθρωπος, θα μου γεννήσει την επιθυμία ν’ αποκτήσω ένα παιδί και να το μεγαλώσουμε μαζί.