Στο ΣΟΨΥ Πάτρας μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ για πρώτη φορά ως κοινωνικός λειτουργός μέσα από το πρόγραμμα της Κοινωφελούς Εργασίας. Μέσα από την πρωτοβουλία του ΣΟΨΥ, 216 άτομα βρήκαμε δουλειά, έστω για 5 μήνες. Ήταν μια αναπνοή στη μιζέρια της ανεργίας που προκαλεί θλίψη. Και αδιέξοδο. Και ματαίωση. Ξέρετε, έψαχνα χρόνια να δουλέψω σ’ αυτό που σπούδασα.
Σ’ αυτούς τους 5 μήνες, φτιάξαμε το περιοδικό του ΣΟΨΥ, διοργανώσαμε παζάρι, κάναμε ημερίδες, πήγαμε εκδρομή, συμμετείχαμε στις ομάδες ψυχικά πασχόντων… Προσπαθούσαμε ν’ αλλάξουμε την μαυρίλα της ψυχικής οδύνης. Και αυτό έκανε καλό σε όλους μας.
Χρησιμοποιώ παρατατικό χρόνο. Λάθος. Αυτοί οι 5 μήνες ήταν η αφορμή. Στον ΣΟΨΥ Πάτρας οι περισσότεροι που εργαστήκαμε στην Κοινωφελή συνεχίζουμε να βρισκόμαστε εθελοντικά. Και εδώ μαθαίνουμε ότι κάθε πληγή μπορεί να γιατρευτεί.
2 ερωτήματα
1) Έχω σπάσει το κεφάλι μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου απέρριψαν την ίδρυση του Κέντρου Ημέρας. Ας μου δώσει κάποιος απάντηση. Με επιχειρήματα. Το κέντρο δεν επιβαρύνει οικονομικά ούτε το Δήμο, ούτε το κράτος. Θα γίνει με ευρωπαϊκά χρήματα και θα αποτελέσει μια επιπλέον δομή για την πόλη. Εντάξει είναι οξύμωρο στην Ελλάδα που όλα κλείνουν να θέλουμε νέες δομές, αλλά εδώ στο ΣΟΨΥ έχουμε δει πολλές φορές τ’ αδύνατα να γίνονται δυνατά.
2) Κάθε φορά που μπαίνω στον ΣΟΨΥ, αναρωτιέμαι τι θα έκαναν τόσα άτομα, τόσοι ψυχικά πάσχοντες αν δεν υπήρχε ο Σύλλογος στην καθημερινότητά τους;
Ελπίζω αύριο που οι δημοτικοί σύμβουλοι της πόλης θα συνεδριάσουν πάλι, να σκεφτούν δίκαια. Να εναρμονιστούν με το αίτημα της πόλης και να πουν ένα δυνατό ΝΑΙ στο Κέντρο Ημέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου