Aσυνόδευτοι ανήλικοι. "Κρατάμε το αίμα μας στα χέρια μας για να μη χυθεί". ~ λάμπρος αραπάκος

Ρεπορτάζ: Λάμπρος Αραπάκος

Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαϊωάννου

Το πρωί πηγαίνουν στο “Drop in Center” της Praksis στην Κοραή 40. Εκεί τρώνε, ντύνονται, παίζουν, κάνουν μπάνιο. Βρίσκουν νοιάξιμο από τους ανθρώπους του Κέντρου Ημέρας και ζουν για λίγο την ηλικία τους. Τα βράδια βγαίνουν στους δρόμους, ψάχνουν να χωθούν σε μια νταλίκα που θα τους πάει πιο κοντά στο στόχο τους. Κοιμούνται σε ερείπια στην Πάτρα ενώ βιώνουν βία και εκμετάλλευση σε κάθε στάση τους. Είναι παιδιά κυρίως από το Αφγανιστάν, τα περισσότερα γύρω στην ηλικία των 16. Παρακολουθήσαμε τη ζωή τους και μάθαμε πως να σφίγγεις τα δόντια και να προχωράς.

Το “Drop in Center” ή αλλιώς Κέντρο Ημέρας είναι ένα «σπίτι» για παιδιά που έζησαν τον πόλεμο, τον πόνο και την απώλεια από πρώτο χέρι και αποφάσισαν να φύγουν από την πατρίδα τους.

Αφγανιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία. Κάπως έτσι είναι το ταξίδι στο μυαλό τους. Θα τα καταφέρουν; «Για να φτάσουν στον προορισμό τους, χρειάζεται τύχη -να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο- και εννοείται χρήματα, πολλά χρήματα», εξηγεί ο κοινωνικός λειτουργός και υπεύθυνος του Κέντρου, Γιώργος Παπαλεωνιδόπουλος.

Ιατροφαρμακευτική στήριξη, νομική συμβουλευτική, ψυχοκοινωνική στήριξη, ενημέρωση για τα δικαιώματα τους, εξεύρεση και παραπομπή σε ξενώνες ανηλίκων, δημιουργική απασχόληση είναι μερικές από τις υπηρεσίες που παρέχει το Κέντρο στους ασυνόδευτους ανήλικους. Μέχρι τώρα έχουν εξυπηρετηθεί πάνω από 800 ανήλικοι ενώ κάθε μέρα το επισκέπτονται 20 με 25 άτομα. Το πρόγραμμα λειτουργεί από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα, εδώ και 1,5 χρόνο από τη μη κυβερνητική Οργάνωση Praksis.

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ
Με το που μπαίνω στο Κέντρο Ημέρας ένα πολύχρωμο «Καλώς ήρθες» με περιμένει στους τοίχους, ζωγραφισμένο σε διάφορες γλώσσες. Το Κέντρο είναι μικρό, ζεστό και φωτεινό, αποτελείται από δύο δωμάτια -το ροζ και το πράσινο- μια μικρή κουζίνα και ένα μπάνιο. Νιώθεις πως και εσύ «χωράς» εδώ…

ΡΟΖ ΔΩΜΑΤΙΟ

Εδώ είναι τα γραφεία του προσωπικού, το αρχείο με τους φακέλους των ανήλικων και το ιατρείο. Ο γιατρός εξετάζει ένα παιδί που μια πρόκα του καρφώθηκε στο πόδι και του έκανε ζημιά, η δικηγόρος με τη βοήθεια του διερμηνέα ενημερώνει έναν άλλο ανήλικο για τα δικαιώματα του, ενώ οι κοινωνικοί λειτουργοί ανάμεσα σε τηλέφωνα, σημειώσεις και υπολογιστές, ψάχνουν να βρουν ρούχα και παπούτσια για τα παιδιά. Ο Γιώργος Παπαλεωνιδόπουλος κάνει διάλειμμα για να μιλήσουμε.

-Ποιοι έρχονται στο Κέντρο Ημέρας;
Στην πλειοψηφία τους είναι Αφγανοί. Υπάρχουν παιδιά από την Αλγερία, το Μαρόκο, το Σουδάν, το Ιράκ. Ο μέσος όρος ηλικίας των παιδιών είναι 16 με 17. Επιλέγουν να φύγουν από την πατρίδα τους, θέλουν να πάρουν το ρίσκο και να κυνηγήσουν το όνειρο για την Ευρώπη, να βρουν μια χώρα που θα τους εγγυηθεί ένα ασφαλέστερο μέλλον, μια επαγγελματική αποκατάσταση, ένα καλύτερο τρόπο ζωής.

-Ο πιο μικρός που έχει έρθει στην Πάτρα και έχετε υποστηρίξει;
Ένα παιδί 5 ετών από το Αφγανιστάν.

-Πώς μπορεί ένα τόσο μικρό παιδί κάνει ένα τόσο μεγάλο ταξίδι;
Στο διάβα τους, σε σημεία κλειδιά, υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν την μετακίνησή τους με το ανάλογο αντάλλαγμα. Συναντάμε παιδιά που βρίσκονται στα χέρια «τρίτων». Αυτοί οι «τρίτοι» μπορεί να μην είναι συγγενείς, λένε στους γονείς των παιδιών “θα καταφέρω να περάσω το παιδί σου απ’ όλες τις χώρες για φτάσει στην Ευρώπη”. Στη χώρα αυτή μπορεί να υπάρχει κάποιο μέλος της οικογένειας του παιδιού, μπορεί και όχι... Στο μυαλό τους έχουν την Σκανδιναβία. Υπάρχουν γονείς που κατάφεραν να φτάσουν για παράδειγμα Σουηδία και για κάποιο λόγο το παιδί τους «ξέμεινε» σε άλλη χώρα. Εμείς προσπαθούμε ν’ ανιχνεύσουμε εάν υπάρχουν συγγενείς των ασυνόδευτων ανήλικων στην Ευρώπη έτσι ώστε να επιχειρήσουμε μια πιθανή οικογενειακή επανένωση. Προσπαθούμε να τους προφέρουμε τέτοια προστασία έτσι ώστε ν’ απομακρυνθούν από δίκτυα που θα τους εκμεταλλευτούν. Τα παιδιά είναι καχύποπτα για τη νομική διαδικασία της οικογενειακής επανένωσης, δεν έχουν εμπιστοσύνη στην διαδικασία η όποια θα διαρκέσει τουλάχιστον 5 μήνες. Πρέπει να κάνουν αίτηση για άσυλο και ν’ αρχίσει η διαδικασία επανένωσης. Η υπόθεση του ασύλου είναι τεράστια. Στην Ελλάδα, επίσης, υπάρχει δυσκολία μέχρι να φτάσεις στην υπηρεσία για να αιτηθείς για άσυλο (πρόσβαση στο άσυλο).

-Υπάρχουν παιδιά που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα;
Ελάχιστα, δεν βλέπουν διέξοδο εδώ. Στόχος τους να βρουν το μέσο που θα τους οδηγήσει σε άλλη χώρα. Ψάχνουν να μπουν σε μια νταλίκα και να φύγουν, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο και μπορεί να μην έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα και να επιστρέψουν πίσω. Έχουν αφοσίωση στο στόχο τους. Δεν μπορούμε να τους αποτρέψουμε να το κάνουν. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε λύσεις, τους εξηγούμε τι επιλογές υπάρχουν. Στόχος μας είναι τα παιδιά να έρθουν εδώ και να πάρουν μια ανάσα, να υποστηριχθούν και να καλυφθούν πρωταρχικές τους ανάγκες, να ενημερωθούν για τα δικαιώματά τους, τις δυνατότητες που μπορούν να έχουν και να ενταχθούν σε καθεστώς προστασίας εφόσον το επιθυμούν.

-Τα παιδιά έρχονται στο Κέντρο από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4. Και μετά τι;
Στους δρόμους. Μπορούμε να καλύψουμε διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο σε μια επείγουσα περίπτωση. Δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόγραμμα της παραμονής και της στέγασης όλων των ασυνόδευτων ανήλικων αλλά σίγουρα αν κάποιος κριθεί από την κατάσταση του ότι είναι ευάλωτος, του εξασφαλίζουμε ξενοδοχείο για να μην είναι στους δρόμους.

-Περιστατικά βίας και ρατσισμού έχουν δεχτεί οι ασυνόδευτοι ανήλικοι εδώ στην Πάτρα; Ενοχλήσεις στο χώρο σας έχετε δεχτεί;
Στο χώρο μας, ευτυχώς δεν μας έχει ενοχλήσει κανένας. Μπορεί και να μην γνωρίζουν την ύπαρξη μας αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει η στοιχειώδη νοημοσύνη ότι εμείς εδώ προστατεύουμε πρώτα παιδιά και μετά εθνικότητες. Υπάρχουν περιστατικά βίας που μας καταγγέλλουν τα παιδιά. Μας λένε ότι υπάρχουν άτομα με μηχανές που τους πετάνε μπουκάλια, τους βρίζουν και έχουν απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι τους. Έχει έρθει παιδί που έχει σχιστεί στο πρόσωπο του, μας είπε ότι περίμενε έξω από το σούπερ μάρκετ ένα φίλο του και πήγε και τον χτύπησε στο πρόσωπο ένας Έλληνας

-Περιστατικά βίας από ένστολους;
Υπάρχουν παιδιά που μας λένε ότι “ήρθε αστυνομικός και μας χτύπησε”. Πέρα από τις δηλώσεις αυτές, έχουν γίνει καταγραφές και από άλλους φορείς. Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες δημοσίευσε μια έκθεση που αφορούσε τη βία στην περιοχή κατά των μεταναστών και μιλούσε για βαριά περιστατικά βίας από ένστολους.

Καθώς μου εξηγεί ο Γιώργος για το πρόγραμμα, ένα αγόρι γύρω στα 12 στο διπλανό γραφείο μιλάει στο τηλέφωνο με τη μητέρα του που ζει στο Αφγανιστάν. Έτοιμο να βουρκώσει. Έχει να τη δει πάνω από δύο χρόνια… «Ένας από τους στόχους μας είναι να φέρουμε σε επικοινωνία τα παιδιά με τους γονείς».

ΠΗΓΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΦΩΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΚΑΗΚΕ

«Οι περισσότεροι έρχονται εδώ με κακώσεις που συμβαίνουν πάνω στην προσπάθειά τους ν’ ανέβουν σε μια νταλίκα ή κατά τη σύλληψή τους, οπότε και μπορεί να τους χτυπήσουν. Ακόμα, αντιμετωπίζουν ιώσεις, λοιμώξεις του αναπνευστικού, δερματολογικά προβλήματα όπως ψώρα λόγω των κακών συνθηκών», αναφέρει ο Σπύρος Κότσαλος, γιατρός του Κέντρου Ημέρας.

Τον ρωτάω ποια είναι η πιο δύσκολη κατάσταση ανηλίκου που έχει αντιμετωπίσει. «Ένα παιδί με εγκαύματα σε όλο τον κορμό και στο δεξί άνω άκρο. Κάηκε καθώς πήγε να βάλει φωτιά για να ζεσταθεί. Μια τραγική εικόνα. Μετά την διήμερη παραμονή του στο νοσοκομείο αναλάβαμε την περίπτωσή του με τακτικές αλλαγές και περιποίηση των εγκαυματικών επιφανειών. Επίσης, του εξασφαλίσαμε ξενοδοχείο μέχρι να βελτιωθεί η κατάστασή του, δεν μπορούσε να μένει στους δρόμους».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ

Η Μαρία Ντίνη είναι κοινωνική λειτουργός, εργαζόμενη στο Κέντρο. Μια από τις αρμοδιότητες της είναι το “street work”. Μαζί με άλλους συναδέλφους της, βγαίνουν στους δρόμους της Πάτρας και ψάχνουν να βρουν ασυνόδευτους ανήλικους στα μέρη που κινούνται. «Εντοπίζουμε νέα παιδιά που μόλις έφτασαν Πάτρα ή προσπαθούμε να βρούμε ανήλικους που είχαμε βοηθήσει και ξαφνικά χάσαμε την επαφή μαζί τους. Τους ενημερώνουμε για το Κέντρο Ημέρας. Προσπαθούμε να είμαστε κοντά τους με κάθε τρόπο» εξηγεί. Η κουβέντα με τη Μαρία σταματάει απότομα. «Θα πρέπει να πάω στο πράσινο δωμάτιο, έχει φτάσει η ώρα που θα κάνουμε μάθημα Αγγλικών σε δύο παιδιά 12 και 14 ετών».

Οι άνθρωποι που δουλεύουν εδώ είναι νέοι, βοηθούν όπως μπορούν, ευέλικτοι. Νιώθω ότι οι ανήλικοί βρίσκονται σε καλά χέρια.

ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Ένα 13άχρονο αγόρι φοράει ακουστικά και βλέπει video clip από το youtube. Διπλά του, ένας συνομήλικός του είναι στο facebook, βλέπει τις φωτογραφίες του ξαδέρφου του που έφτασε στη Σουηδία, ονειρεύεται να έχει την ίδια τύχη. Στο ίδιο δωμάτιο, κάποιοι μικρότεροι παίζουν ένα παιχνίδι μνήμης με κάρτες. Στο μεγάλο τραπέζι γίνεται το μάθημα Αγγλικών. Στους τείχους υπάρχουν ζωγραφιές, ποιήματα, όλα στα αφγανικά, όλα με κιμωλία. Και ένας χάρτης που δείχνει το ταξίδι τους. Λίγο πιο πέρα, μια ομάδα παιδιών φωνάζουν: Παίζουν playstation και «τσακώνονται» για το ποιος θα κερδίσει. Διακόπτω το παιχνίδι τους και με τη βοήθεια του κοινωνικού διαμεσολαβητή (διερμηνέα) του Κέντρου, του Mohhamdi, ακούω τις ζωές τους.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΩΝ ΑΝΗΛΙΩΝ

Q. 16 ετών
«Υπάρχει πόλεμος στο Αφγανιστάν. Παντού νάρκες και δεν μπορείς να περπατήσεις. Γίνονται απαγωγές από τους Ταλιμπάν. Αν κάποιος έχει χρήματα και αυτοκίνητα, δηλαδή είναι πλούσιος, οι Ταλιμπάν θα απαγάγουν σίγουρα τη γυναίκα του ή τις κόρες του. Το μόνο που θυμάμαι από την πατρίδα μου είναι ο θάνατος».

Ζ. 14 ετών
«Θέλω να πετύχω το στόχο μου και να σπουδάσω. Δεν ξέρω τι θα σπουδάσω... Ο πατέρας μου σκοτώθηκε από νάρκη. Όταν παίρνω τη μάνα μου τηλέφωνο, τη ρωτάω: «Πώς πάνε τα πράγματα εκεί;» και η απάντησή της είναι: «Τα ίδια και δε βελτιώνονται». Μου λείπει η μάνα μου, νιώθω σφιγμένη την καρδιά μου επειδή μου λείπει. Από το Αφγανιστάν, ταξίδεψα στο Ιράν, δούλεψα εκεί, έφτιαχνα καναπέδες. Στο Ιράν μας αντιμετωπίζουν ως «ξένους», είχαμε προβλήματα με την αστυνομία, δεν μπορούσαμε να ζήσουμε. Γι' αυτό αποφάσισα να έρθω Ευρώπη. Με τα χρήματα που έβγαλα από τη δουλειά, αποφάσισα να κάνω το μεγάλο ταξίδι με την ελπίδα να φτάσω Ευρώπη και να δημιουργήσω μια καλύτερη θέση για την μάνα μου και τον μικρότερο αδερφό μου. Ονειρεύομαι να φτάσω Φινλανδία και να έρθουν οι δικοί μου».

H. 17 ετών
«Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, υπάρχουν διακινητές ανθρώπων, τους δίνουμε λεφτά και μας πηγαίνουν από το ένα σημείο στο άλλο. Ταξιδεύαμε πολλά άτομα μαζί. Περπατούσαμε κάποιες μέρες πάνω από 12 ώρες. Το ταξίδι είναι δύσκολο, ειδικά τις νύχτες που κοιμόμασταν όπου βρίσκαμε. Έμεινα για ένα 24ωρο χωρίς να φάω και να πιω κάτι. Θυμάμαι τα πολλά κουνούπια... Θέλω να γίνω πιλότος».

N. 15 ετών
«Ξέρω κάποια ελληνικά. Τα έμαθα στο δρόμο. Ζω σ' ένα ερείπιο, κοντά στη θάλασσα. Έχω καταφέρει να φτάσω δύο φορές στην Ιταλία αλλά με έπιασαν και με γύρισαν πίσω Ελλάδα. Στην Ιταλία κάτι άντρες και μια ξανθιά γυναίκα με συνέλαβαν και με χτύπησαν, λιμενικοί ήταν. Για κάποιες μέρες δεν έβλεπα καλά από τα χτυπήματα. Θέλω να φτάσω σε μια χώρα που θα υπάρχει σεβασμός για μας. Στην Πάτρα, ένα βράδυ, 2 άτομα που οδηγούσαν μηχανές, μας επιτέθηκαν. Εμείς παίζαμε βόλεϊ, ήμασταν 6 Αφγανοί. Κατέβηκαν από τις μηχανές τους, πήραν κάτι ξύλα, μας πλησίασαν και μας κυνηγούσαν για να μας χτυπήσουν. Εμείς τρέχαμε, τους ξεφύγαμε... Έχει τύχει να περπατάμε στο δρόμο και να μας πετάνε πέτρες και ξύλα μέσα από τα αυτοκίνητα».

   M. 12 ετών
«Η μόνη λύση είναι να μπούμε σε μια νταλίκα για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Η επιλογή αυτή είναι καταναγκαστική. Κρατάμε το αίμα μας στα χέρια μας για να μη χυθεί».

Η ΖΩΗ ΤΟΥ 26ΧΡΟΝΟΥ ΑΦΓΑΝΟΥ ΔΙΕΡΜΗΝΕΑ

Όταν τέλειωσαν τα παιδιά τις διηγήσεις τους, συγκινημένος o Mohhamdi, αφηγήθηκε τη δική του ιστορία.

«Το πρωί που έφυγα από το σπίτι για το σχολείο, η μάνα μου ήταν εντάξει. Ξαφνικά, ήρθε ο μικρότερος αδερφός μου στο σχολείο -λουσμένος με αίμα- και μου είπε ότι οι Ταλιμπάν εισέβαλαν στο σπίτι και πυροβόλησαν τη μάνα μας. Πριν 10 χρόνια ήρθα Ελλάδα. Το ταξίδι αυτό είναι επίπονο. Η δική μου διαδρομή είναι Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα. Το πιο δύσκολο κομμάτι του ταξιδιού ήταν όταν περάσαμε από Τουρκία στη Χίο, πήγαμε να πνιγούμε, ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα τα καταφέρουμε από την φουρτούνα. Ευτυχώς δεν πέθανε κανένας -τυχεροί σταθήκαμε. Στην Ελλάδα έκανα μαθήματα ελληνικών για να γίνω διερμηνέας… Η Ελλάδα για μένα είναι προορισμός για να βρω την ησυχία μου και να φτιάξω τη ζωή μου. Ακούω τις ιστορίες των μικρών παιδιών του Κέντρου και τους καταλαβαίνω πολύ βαθιά. Τράβηξα και εγώ το ίδια Είμαστε 8 αδέρφιά, με κάποιους μιλάω στο τηλέφωνο, με κάποιους όχι -είμαστε σκορπισμένοι».

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ

Φεύγουμε από το Κέντρο. Δυο παιδιά δέχονται να επισκεφτούμε το «σπίτι» τους. Το ταξί μας αφήνει αρκετά μακριά από εκεί που μένουν. Περπατάμε ανάμεσα σε χωράφια -μικροί δρόμοι, λάσπη. Έβρεχε χθες και σε λίγο. Φτάνουμε στο ερείπιο τους με θέα τη Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου. 4 σκηνές από νάιλον και χαρτόνια, κατσαρολάκια για μαγείρεμα, παπούτσια και παντού σκουπίδια. Οι συνθήκες που ζουν, θυμίζουν τοπίο βομβαρδισμένο τοπίο από τους Ταλιμπάν. Τίποτα δεν έχει αλλάξει για εκείνα. Κουρασμένα. Ταλαιπωρημένα. Θα έπρεπε να είναι στο σχολείο, να διαβάζουν, να παίζουν. Είναι σε δρόμους, θάλασσες, βουνά, φορτηγά, σύνορα. Τρώνε ξύλο, ρατσισμό και συνεχίζουν. Στο πρόσωπο τους αποτυπώνεται μια απορία και μια προσδοκία. Έχουν πίστη στο στόχο τους. Ψάχνουν κάτι καλύτερο και το διεκδικούν με κόστος την ίδια τη ζωή τους.

Να βρουν τον προορισμό τους. Να ηρεμήσουν.

ΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΥΝΟΔΕΥΤΟΥΣ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ασυνόδευτος ανήλικος είναι ο υπήκοος τρίτης χώρας ή ο ανιθαγενής ηλικίας κάτω των 18 ετών, ο οποίος φτάνει στην Ελλάδα, χωρίς να συνοδεύεται από ενήλικο υπεύθυνο για τη φροντίδα του, σύμφωνα με το νόμο ή το έθιμο, για όσο χρόνο δεν έχει τεθεί υπό την ουσιαστική φροντίδα ενός τέτοιου προσώπου, ή ο ανήλικος που αφέθηκε ασυνόδευτος μετά την είσοδό του στην Ελλάδα.

«Εκπρόσωπος ασυνόδευτου ανήλικου» είναι το πρόσωπο που ορίζεται από τον κατά τόπον αρμόδιο Εισαγγελέα Ανηλίκων ή, όπου δεν υπάρχει εισαγγελέας ανηλίκων, από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών. Οι αρμόδιες αρχές παραλαβής και εξέτασης της αίτησης ασύλου, όταν υποβάλλεται αίτηση από ασυνόδευτους ανήλικους, λαμβάνουν αμέσως τα παρακάτω μέτρα:

α. Διασφαλίζουν ότι οι ανάγκες στέγασης του παιδιού ικανοποιούνται με τη φιλοξενία του σε ενήλικους συγγενείς, σε ανάδοχο οικογένεια, σε Κέντρα Φιλοξενίας με ειδική υποδομή για ανηλίκους ή σε άλλους χώρους φιλοξενίας κατάλληλους για ανηλίκους και ότι η στέγαση του παιδιού το προστατεύει από τον κίνδυνο της εμπορίας ή εκμετάλλευσης.

β. Ενεργούν για την από κοινού στέγαση και συμβίωση των αδελφών, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία, την ωριμότητά και γενικά το συμφέρον κάθε ανηλίκου.

γ. Προσπαθούν να εντοπίσουν, το συντομότερο δυνατόν, τα μέλη της οικογένειάς του.

δ. Οι αλλαγές διαμονής ασυνόδευτων ανηλίκων πρέπει να περιορίζονται στο ελάχιστο.

ε. Σε περίπτωση που υπάρχει κίνδυνος να απειληθεί η ζωή ή η ακεραιότητα του ανηλίκου ή των στενών συγγενών του, ιδίως αν αυτοί διαμένουν στη χώρα καταγωγής, η συλλογή, επεξεργασία και διαβίβαση των πληροφοριών που αφορούν τα εν λόγω πρόσωπα γίνεται εμπιστευτικά, ώστε να μη διακυβεύεται η ασφάλειά τους.

To “Drop in Center” της Praksis χρηματοδοτήθηκε από την ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσφύγων (Ιούλιος 2011- Ιούλιος 2012). Πέραν του Ιουλίου του 2012, χρηματοδοτείται από την ΥΠΑΤΗ ΑΡΜΟΣΤΕΙΑ του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και τη Save the Children Italia Olnus.