Η «Αντιγόνη», μια παράσταση που παρουσιάζεται κυρίως σε μη θεατρικούς χώρους, ανέβηκε την περασμένη Τρίτη στο Πάρκο Ελευθερίας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Αθήνας. Ημασταν εκεί και συναντήσαμε τους τέσσερις νέους ηθοποιούς της παράστασης, τον Προκόπη Αγαθοκλέους, τον Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, την Ηρώ Μπέζου και την Αμαλία Τσεκούρα και μας εξήγησαν πώς είναι να κάνεις θέατρο εκτός θεάτρου.
Στέκομαι στα σκαλάκια του Κέντρου Τεχνών του δήμου Αθηναίων και παρατηρώ τον κόσμο που γεμίζει το Πάρκο Ελευθερίας. Σε λίγη ώρα θα ξεκινήσει η παράσταση «Αντιγόνη» από ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, έχει ήδη παρουσιαστεί στο αεροδρόμιο, σε διάφορα σχολεία της πόλης, στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας του καταστήματος κράτησης Κορυδαλλού και την προηγούμενη εβδομάδα στην πλατεία Θεάτρου. Αναρωτιέμαι πώς είναι να παίζει κανείς αρχαίο δράμα σε μια δραματικά ταλαιπωρημένη και ξεχασμένη πλατεία. «Ηταν μια ωραία εμπειρία, που όσο περνούσε η ώρα γινόταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ο κόσμος έβγαινε στα μπαλκόνια του για να δει τι γίνεται και νομίζω πως έχει σημασία ότι όσοι έρχονταν έμεναν και έβλεπαν την παράσταση», αναφέρει η Ηρώ Μπέζου. «Λόγω της περιοχής ήμασταν αρχικά διστακτικοί, τελικά όλη η κατάσταση ήταν συγκινητική», συμπληρώνει η 27χρονη συνάδελφός της Αμαλία Τσεκούρα. Ο 23χρονος Προκόπης Αγαθοκλέους, από τη μεριά του, αναφέρει ότι ανάμεσα στους θεατές υπήρχαν και μετανάστες που παρακολούθησαν την παράσταση με απόλυτη προσοχή.
Οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης -απόφοιτοι του Εθνικού Θεάτρου- αλώνισαν τα σχολεία της Αττικής, παρουσίασαν τα διαχρονικά μηνύματα της τραγωδίας και μετέτρεψαν σε ζωντανό θέατρο τη θεωρητική σχολική ύλη. «Παίζουμε στην έδρα τους, πηγαίνουμε εμείς στα σχολεία και εκεί ξεκινούν οι δυσκολίες. Είναι ένα στοίχημα πώς θα καταφέρεις να πεις μια ιστορία στους εφήβους», αναφέρει ο 28χρονος Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, που σε λίγη ώρα θα υποδυθεί τον Κρέοντα. «Από τη μία πρέπει να είσαι πιστός σε αυτό που έχεις χτίσει κατά τη διάρκεια των προβών και από την άλλη πρέπει να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες του εκάστοτε χώρου. Στο μεταξύ το κοινό δεν ήταν ποτέ το ίδιο, κάποιες φορές ήταν δύσκολο και άλλες ήσυχο», εξηγεί η Ηρώ, που σε λίγους μήνες θα γίνει 23.
Από τη συζήτηση με τα παιδιά καταλαβαίνω ότι οι μαθητές ανταποκρίθηκαν θετικά στη δουλεία τους, γι’ αυτό θα παίξουν και φέτος, για δεύτερη σεζόν, τη σοφόκλεια τραγωδία στις σχολικές αίθουσες. «Οι μαθητές είδαν την Αντιγόνη ως παράσταση και όχι ως φιλολογικό κείμενο και ως μάθημα. Κατάλαβαν έτσι ότι είναι κυρίως θέατρο», συμπληρώνει η Αμαλία.
Ρωτάω τα παιδιά εάν υπάρχει κάποια αντίδραση από μαθητές που τους έχει κάνει εντύπωση. Το λόγο παίρνει ο Προκόπης. «Σε ένα σχολείο κωφών που παίζαμε, ένα παιδί μετά το τέλος της παράστασης στη συζήτηση που κάναμε και με τη βοήθεια της δασκάλας της νοηματικής μάς είπε ότι, ενώ δεν άκουγε, αυτό που έβλεπε τον έκανε να πιστεύει ότι έχει μαγικό μικρόφωνο στα αυτιά του και αισθάνθηκε ότι άκουσε τα πάντα».Αφήνω τα παιδιά να συνεχίσουν το ζέσταμά τους, μια και σε λίγη ώρα ξεκινάει η παράσταση. Ο κόσμος έχει γεμίσει το χώρο του πάρκου και παρατηρώ ότι όλες οι ηλικίες είναι εδώ. Ετερόκλητο κοινό σε αντισυμβατικό χώρο. Οι καρέκλες όλες πιασμένες, επιλέγω να κάτσω κάτω στο χώμα. Ενα θρανίο, καμία δεκαριά σχολικές καρέκλες και τρεις τσάντες ώμου αποτελούν το σκηνικό της παράστασης. Η «Αντιγόνη» αρχίζει, κλείνω το κινητό και απολαμβάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου