Υπερήφανη για την αδερφή μου Κλαίρη Φαφούτη είμαι πάντα. Αλλά αν δεν το φωνάξω τώρα που σκηνοθέτησε αυτό το φανταστικό video clip πότε άλλοτε θα το φωνάξω μου λέτε; p.s. Και πόσο υπέροχο είναι αυτό το τραγούδι πια :)
Το παραπάνω σχόλιο πόσταρε πριν από λίγες μέρες η αγαπημένη Μαριέττα Φαφούτη στο Facebook. Και μόλις άκουσα το τραγούδι, συμφώνησα μαζί της. Λέγεται “I wish” και είναι ευαίσθητο, ζεστό, με μια ενδιαφέρουσα ανεπιτήδευτη απλότητα. Σε συνδυασμό με το φθινοπωρινό, διηγηματικό βιντεοκλίπ, με έβαλαν στη διαδικασία να ψάξω περισσότερα για το συγκρότημα που κρύβεται πίσω από ένα τόσο ρομαντικό κομμάτι. Οι Moa Bones, λοιπόν, ξεκίνησαν να γράφουν τραγούδια το 2004, λίγο αργότερα με το όνομα Palindrom ηχογράφησαν ένα μίνι EP και έκαναν κάποιες συναυλίες μέχρι το 2009. Ολον αυτό τον καιρό ο πυρήνας του project είναι ο Δημήτρης Αρώνης (φωνή, κιθάρα, καλίμπες), που γράφει τα περισσότερα τραγούδια, και η Ευαγγελία Ξυνοπούλου (φωνή, πιάνο, καλίμπα). Συνάντησα τον Δημήτρη και την Ευαγγέλια για να μου διηγηθούν τις περιπέτειες που έζησαν φτιάχνοντας το πρώτο τους CD, την πρώτη παρουσίασή του στο Nixon και τις δυσκολίες του πρώτου τους βιντεοκλίπ.
Όνομα συγκροτήματος
Η Νέα Ζηλανδία είναι αγαπημένος μελλοντικός προορισμός, συχνά πυκνά την ψαχουλεύουμε. Ετσι μάθαμε για τα μεγάλα πουλιά Moa, που ήταν κάτοικοι της χώρας για χιλιάδες χρόνια μέχρι να εκλείψουν από το κυνήγι των Μαορί. Τα Moa υπήρξαν συγκάτοικοι σε αυτόν εδώ τον πλανήτη και υπέκυψαν στη δύναμη του χρόνου και στις εξελίξεις. Τα οστά των Μoa είναι απλά η κληρονομιά ή η φωτογραφία από μια παλαιότερη εποχή.
Πρώτη δουλειά “Aquarelles”
Περιλαμβάνει τραγούδια από το 2004 μέχρι το 2009. Κάποιοι θα το έλεγαν συλλογή τραγουδιών, για εμάς είναι μια πορεία πέντε ετών, συνεχής, συναισθηματικά έντονη, αλλά και περιπετειώδης. Ένα μικρό ταξίδι.
Παρουσίαση δίσκου
Το CD παρουσιάστηκε ζωντανά για δύο βραδιές (31 Οκτωβρίου και 1 Νοεμβρίου) στο Nixon. Γενικώς το κλίμα ήταν πολύ όμορφο και κατανυκτικό και για εμάς ήταν πολύ σημαντικό. Θέλουμε να νιώθουμε ζεστασιά και άνεση για να συνδέσουμε τον κόσμο με τη μουσική μας. Την πρώτη ημέρα ο συντονισμός όλων μας με τους ήχους και το live ήταν μεγάλος και φορτισμένος. Τη δεύτερη μέρα ο κόσμος ήταν επίσης υπέροχος, αλλά για εμάς ήταν πιο παράξενη εμπειρία, ίσως γιατί καλούμασταν για δεύτερη συνεχόμενη μέρα να κάνουμε το ίδιο πράγμα στον ίδιο χώρο. Καμιά φορά αισθάνεσαι σαν να αναπαράγεις τον εαυτό σου και όχι ότι είσαι ένα με αυτό που γίνεται εκείνη τη στιγμή.
Πρώτο βιντεοκλίπ
Τα γυρίσματα ήταν σίγουρα πολύ κουραστικά, όμως περάσαμε όμορφα. Η τοποθεσία ήταν πανέμορφη, επομένως το άγχος για να βγάλουμε κάτι καλό αντισταθμιζόταν από το ωραίο περιβάλλον και τα διαλείμματα για φαγητό και καφέ, που ήταν το highlight των γυρισμάτων. Όσον αφορά το βιντεοκλίπ, το πρώτο πράγμα που νιώσαμε όταν το είδαμε ήταν ότι επιτέλους τελείωσε.
“Ι wish”
Το “Ι wish” είναι το κομμάτι που διαλέξαμε να γίνει βιντεοκλίπ και single και μιλάει για αυτά που ευχόμαστε να αλλάξουν, όχι με μαγικό τρόπο, αλλά με νοητική θέληση και πράξεις. Ευχόμαστε και θέλουμε να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε ως άνθρωποι και να γράφουμε τραγούδια μόνο από ανάγκη δημιουργική.
Αθήνα, έμπνευση και βόλτες
Με την Αθήνα υπάρχει σχέση αγάπης και μίσους. Από τη μία θέλεις να εξαφανιστούν τα μεγάλα απειλητικά μεγέθη ή το γκρίζο από τα κτίρια και τις διαθέσεις, ενώ από την άλλη σε ρουφάει στη νύχτα της ή στις περιπέτειες που μπορεί να κρύβει σε κάθε γωνιά, σπίτι, πάρκο, συναπάντημα... Η Αθήνα μάς εμπνέει σίγουρα και το συνειδητοποιείς ακόμη περισσότερο όταν λείπεις για καιρό. Διότι οι ιδέες μας που προέκυψαν στην εξοχή κατάγονται από την πόλη... Μας αρέσουν οι βόλτες στο Πάρκο Τρίτση, αλλά και τα απογεύματα στον Κεραμεικό, όπου επικρατεί μια γλυκιά ηρεμία μέσα στον πανικό του κέντρου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Μetropolis τον Νοέμβρη του 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου