Η σκάφη που έπλενε η μητέρα του τα ρούχα της οικογένειας πριν 40 χρόνια, δε πετιέται, αντέχει στο χρόνο... Ο Βασίλης την παίρνει στα χέρια του, την φτιάχνει και γίνεται η κρυψώνα για να βάζει τις φωτογραφίες και τα παιχνίδια του. Και, πλέον, η σκάφη έχει μόνιμη θέση στο σπίτι του... Εμείς, δεν πήγαμε σπίτι του, μπήκαμε όμως, στα γυρίσματα της σειράς που πρωταγωνιστεί και γνωρίσαμε τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον Βαγγέλη. Ο 41χρόνος προσγειωμένος και ήρεμος, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μοιράζεται στιγμές που έζησε στο χωριό του, τη Ζήρια βρίσκεται κοντά στο Αίγιο- και εξηγεί τους λόγους που έχει χάσει την αισιοδοξία του.
-Ζεις σε μια πίεση με τα γυρίσματα...
Υπάρχει πίεση αλλά όχι λόγω της δουλειάς, γιατί αυτή την έχουμε συνηθίσει, η πίεση είναι πιο πολύ ψυχολογική μες στην περίεργη εποχή που ζούμε.
-Όλα βουλιάζουν;
Όλα φαίνονται ότι βουλιάζουν αλλά νομίζω ότι πολλά πράγματα βουλιάζουν και εικονικά. Το πραγματικό βούλιαγμα είναι των ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους και δε μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους. Αυτό είναι ουσιαστικά το πρόβλημα και τίποτε άλλο.
-Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Κατάγεσαι από ένα χωριό, που απέχει 20 χιλιόμετρα από το Αίγιο, τη Ζήρια. Μέχρι ποια ηλικία έμεινες εκεί;
Η μητέρα μου είναι από τη Ζήρια, ο πατέρας μου μέσα από το Αίγιο. Γεννήθηκα στο Αίγιο και έμεινα μόνο τον πρώτο χρόνο της ζωής μου εκεί. Δηλαδή όταν ήμουν ενός έτους εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Από κει και πέρα όμως δεν χάσαμε καμία επαφή γιατί όλη η οικογένεια, το σόι και το πατρικό της μητέρας μου ήταν στη Ζήρια. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι ήμαστε εκεί.
-Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις ως παιδί από τη Ζήρια;
Θυμάμαι ότι για να κατέβουμε στη θάλασσα περπατούσαμε ενάμισι χιλιόμετρο και σταματούσαν συχνά τρακτέρ και μας παίρνανε να μας πάνε στην παραλία. Αυτές είναι παιδικές αναμνήσεις που δε φεύγουν…
-Στην Πάτρα ερχόσουν;
Ουσιαστικά την Πάτρα την γνώρισα όταν η αδερφή μου ήταν φοιτήτρια εκεί. Ερχόμουν και στο καρναβάλι και με φιλοξενούσε…
-Υπάρχει κάποια γειτονιά στην Πάτρα που πραγματικά τη γουστάρεις πολύ;
Για μένα η γειτονιά μου στην Πάτρα είναι στο Αρχαίο Ωδείο. Όλη αυτή η περιοχή για μένα είναι μοναδική... Έχω ζήσει υπέροχες στιγμές στο θέατρο αυτό διότι η ανταπόκριση του κόσμου στις παραστάσεις, κάθε φορά που έρχομαι, είναι συγκινητική. Η Πάτρα έχει το καλύτερο κοινό…
-Μοιάζεις με τον χαρακτήρα του ήρωα που υποδύεσαι στη σειρά, τον Βαγγέλη;
Νομίζω ότι θα ήθελα να ήμουν πάρα πολύ σαν τον Βαγγέλη, με την έννοια ότι δεν τα ζυγίζει και πολύ τα πράγματα, είναι πιο ανέμελος. Ναι μεν κάνει τις παρασπονδίες του αλλά τις κάνει μ’ έναν αγαθό τρόπο, δεν τις κάνει έχοντας στο νου του να πράξει μεγάλο κακό στους άλλους. Έτσι γεννήθηκε, έτσι μεγάλωσε και νομίζει ότι έτσι θα πρέπει να είναι η ζωή: Δηλαδή για να επιβιώσεις, πρέπει να κλέψεις κάτι, να κάνεις λίγο τη λαμογιά σου.
-Η σειρά αποτελεί διασκευή του My Name is Earl. Πόσο κοντά είναι στην αμερικάνικη εκδοχή;
Νομίζω ότι έχει αλλάξει πάρα πολύ. Έχω δει μόνο τα τρία πρώτα επεισόδια του ξένου και εκείνο που εντόπισα ήταν ότι το χιούμορ ήταν πιο πολύ ελληνικό παρά αμερικάνικο. Από κει και πέρα στο χέρι μας ήταν, και του Αποστόλη Τσαούσογλου που κάνει τη διασκευή να προστεθούν και άλλες σκηνές διότι το ξένο διαρκεί 20 λεπτά το επεισόδιο, εμείς το κάνουμε 45. Αλλά το ζητούμενο για μας δεν ήταν να αντιγράψουμε, ήταν να μεταλλάξουμε και να κάνουμε μια ελληνική σειρά που μας αφορά. Νομίζω ότι από τα δείγματα που έχουμε, έχει πετύχει αυτό.
-Έχεις αίσθηση της επιτυχίας που έχει κάνει η σειρά;
Έχω την αίσθηση από αυτά που μου λέει ο κόσμος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που όταν θα βγω έξω, δε μου μιλάει για το Βαγγέλη. Για μένα αυτό είναι μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης κι επιτυχίας. Γιατί το θέμα δεν είναι να σου πουν, ξέρεις σε είδα στην τηλεόραση, το θέμα είναι να σου πουν, τι ωραία δουλειά κάνεις φέτος και εγώ αυτό το ακούω σε καθημερινή βάση.
- Τελικά αν κάνεις κάποιο καλό, κάποια μέρα θα το λάβεις πίσω;
Σαν Βασίλης πάντα το πίστευα αυτό και το πιστεύω. Όσες φορές έχω κάνει το καλό και το έριξα στο γιαλό, κάποια στιγμή μου ήρθε.
-Και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα που βγάζει η σειρά…
Η αλήθεια είναι ότι εμένα μου συμβαίνει. Δηλαδή, όταν κάνω κάτι και το κάνω μέσα από την καρδιά μου, ενώ δεν περιμένω ανταπόκριση, κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο μου επιστρέφεται διπλά και τρίδιπλα.
-Από είκοσι χρονών γράφεις σενάρια, δηλαδή αν έρθουμε στον υπολογιστή σου ή στο συρτάρι σου θα βρούμε πολλά σενάρια τα οποία περιμένουν να γίνουν ταινίες ή σειρές;
Μπα όχι... Υπάρχουν κάποια στο συρτάρι μου αλλά είναι άθλια γραμμένα. Είναι σε πολύ πρώιμο στάδιο διότι ήμουν 20 χρονών, δεν ήξερα πώς γράφεται ένα σενάριο και δεν έλεγα σε κανέναν ότι έγραφα…
-Γράφεις κάτι καινούριο για τον κινηματογράφο μετά την μεγάλη επιτυχία του Bank Bang;
Κάτι παλεύω, όμως, σε αυτή την εποχή είναι πολύ δύσκολο να βρεις τα λεφτά για να κάνεις μια ταινία.
-Έχεις πει σε μια συνέντευξη σου: «Τώρα ο ένας κοιτάζει πραγματικά τον άλλο γιατί ξέρουμε ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε». Τελικά, ένα από τα θετικά της κρίσης είναι το γεγονός ότι μεταξύ μας υπάρχει μεγαλύτερη σύμπνοια, αλληλεγγύη, συνεργασία;
Είναι ένα από τα θετικά διότι πριν από την κρίση κανένας δεν κοίταζε το διπλανό του. Κοίταζε μόνο την πάρτη του, πως να τα οικονομήσει.. Τώρα στην κρίση νιώθουμε όλοι ότι βράζουμε στο ίδιο καζάνι, οπότε όλοι λέμε κοίτα τι πάθαμε -άσχετα με το αν κάποιος έπαθε κάτι περισσότερο ή λιγότερο…
-Εσένα σ’ έχει αγγίξει η κρίση;
Εννοείται μ' έχει αγγίξει. Το θέατρο αντιμετωπίζει πρόβλημα με την έννοια ότι ο κόσμος δε μπορεί να βιοποριστεί και θα σκεφτεί σίγουρα να δώσει χρήματα για να πάει να δει μια παράσταση. Ενώ, στην τηλεόραση, τα κανάλια ζορίζονται, γίνονται λίγες παραγωγές, πολλοί λίγοι ηθοποιοί δουλεύουν…Εγώ θα πληρωθώ όπως και πριν από την κρίση έξι μήνες μετά την πρώτη προβολή του επεισοδίου. Το «Με λένε Βαγγέλη» ήταν να βγει από πέρυσι τον Φλεβάρη, που σημαίνει ότι από πέρυσι έχω ξεκινήσει τα γυρίσματα. Δηλαδή, θα πάρω κάποια χρήματα σχεδόν μετά από δύο χρόνια από τότε που άρχισα τη δουλειά. Είναι μια κατάσταση που απλώς εμείς υπομένουμε. Όλοι βιώνουμε, όλοι κάνουμε και τις εκπτώσεις μας και εννοώ εκπτώσεις στη ζωή μας όχι στη δουλειά. Με την έννοια ότι αρχίζουμε να μαζευόμαστε. Δε χρειάζεται να ξοδεύουμε σε πράγματα που δε μας είναι αναγκαία.
- Άρα, δεν αποτελείς τμήμα κάποιας ελίτ...
(γελάει) Γνωστός ηθοποιός δε σημαίνει ότι είσαι και πλούσιος. Και τριάντα επιτυχίες να έχεις κάνει στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, πρέπει να δουλεύεις για να επιβιώσεις.
-Πώς είναι αυτή η αίσθηση να κυκλοφορείς και να σου πιάνει κουβέντα στο δρόμο ο κόσμος;
Είναι πολύ ωραίο όταν σου μιλάει ο άλλος με ευγένεια για τη δουλειά σου, είναι κάτι που αποζητούμε. Όταν ξεκινάς σ' αυτή τη δουλειά, ονειρεύεσαι να γίνεις διάσημος και όταν αυτό συμβαίνει, καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ όμορφο.
-Η γεύση είναι η ίδια όπως την είχες στα όνειρα; Και όταν το βιώνεις στην πραγματικότητα, τι διαφορά έχει;
Η αλήθεια είναι ότι όταν συμβαίνει, ενώ είναι σημαντικό, συνειδητοποιείς ότι είναι λιγότερο από αυτό που ονειρευόσουν ως παιδί. Υπερβάλλεις ως παιδί όταν ονειρεύεσαι ότι θα γίνεις διάσημος και θα μιλάνε όλοι για σένα. Όταν πραγματοποιείται κάτι τέτοιο, συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι η ουσία. Εσύ προχωράς έτσι κι αλλιώς μέσα από τη δουλειά σου και συνεχίζεις.
-Έχεις πάρει από τον πατέρα σου την τάση να μαζεύεις παλιά αντικείμενα και να τα μεταποιείς. Ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχεις φτιάξει στο σπίτι σου;
Το πιο περίεργο είναι μία ξύλινη σκάφη που είχε η μητέρα μου στο χωριό, στη Ζήρια και εκεί έπλενε τα ρούχα μας το '70 – '71, όταν ήμαστε μωρά. Την έχω βάψει, της έχω περάσει βερνίκι για να μη χαλάσει το ξύλο και τώρα τη χρησιμοποιώ για να βάζω φωτογραφίες, παιχνίδια και περιοδικά.
-Στη Ζήρια έπαιζες ρόλους και στήνατε θεατρικά με τ’ αδέρφια σου όταν ήσουν 4 -5 χρονών...
Ναι αλλά όχι μόνο στη Ζήρια, παντού!
-Και κάνατε σκετσάκια μπροστά σε κόσμο;
Ναι, κανονικά!
-Άρα οι δικοί σου δεν εντυπωσιάστηκαν με την επιλογή σου να γίνεις ηθοποιός.
Όχι νομίζω ότι τελικά περίμεναν να γίνει κάτι τέτοιο.
-Δεν είχατε συγκρούσεις και εντάσεις;
Συγκρούσεις δεν είχα ποτέ. Ευτυχώς έχω μία οικογένεια που μου συμπαραστάθηκε σε ό,τι τρέλα κι αν είχα στο μυαλό μου.
-Πολλές τρέλες;
Όχι πολλές. Η πιο μεγάλη ήταν το να θέλω να γίνω ηθοποιός. Και όταν μιλάμε για μια πενταμελή οικογένεια που προσπαθούσε να επιβιώσει, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό οι γονείς να νοιάζονται πραγματικά για το μέλλον των παιδιών τους.
-Είσαι πάντα αισιόδοξος και χαρούμενος. Υπάρχει κάτι που σου σπάει τα νεύρα;
Μην το λες, έχω χάσει λίγο την αισιοδοξία μου αλλά το παλεύω. Πάντως, με όλα αυτά που συμβαίνουν επιβάλλεται η αισιοδοξία!
-Πως την διατηρείς;
Κρατάω την ελπίδα μου για ένα καλύτερο μέλλον, γιατί αν δεν έχουμε ελπίδα, δεν έχουμε όνειρα, τότε έχουμε τελειώσει και δεν πρέπει να τελειώσουμε, δε μας αξίζει να τελειώσουμε.
-Από πολλούς, θεωρείσαι ο μεγαλύτερος κωμικός της γενιάς σου. Πώς σου ακούγεται αυτό;
Πολύ βαρύγδουπο. Χαίρομαι που ακούγεται κάτι τέτοιο με την έννοια του ότι είμαι σ' ένα καλό δρόμο. Θα ήθελα να το πιστέψω αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ κοιτάζω το δρόμο μου. Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, θα το καταλάβω όταν θα περάσουν τα χρόνια και θα κοιτάξω πίσω -τώρα κοιτάζω μπροστά. Πάντως είναι πολύ ωραίο να σου λένε τόσο όμορφα λόγια γιατί σε γεμίζουν με ευθύνη. Πρέπει με γνώμονα αυτά τα λόγια να προχωράς μπροστά και να κάνεις ακόμα καλύτερες επιλογές.
«Η σειρά είναι πολύ φτηνή σε κόστος»
«Ο σκηνοθέτης της σειράς «Με λένε Βαγγέλη», Στέφανος Μπλάτσος είναι πολύ έμπειρος και κάνει μια μαγική προετοιμασία που δεν την έχω ξαναδεί σε σκηνοθέτη. Καταφέρνει, λόγω της προετοιμασίας του, να κάνει το κάθε επεισόδιο σε τέτοιο χρόνο με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου ακριβό. Και το λέω αυτό για να μη θεωρηθεί ότι κάθε τι καλό είναι και ακριβό. Αυτή η σειρά δεν είναι καθόλου ακριβή. Είναι πολύ φθηνή σε κόστος αλλά με μία ακριβή διάθεση απ' όλους τους συντελεστές να κάνουν κάτι πολύ ωραίο».
«Δεν μ' ενδιαφέρει να μάθει ο κόσμος την προσωπική μου ζωή»
«Δεν τάχθηκα σ' αυτή τη δουλειά για να φτάσω σ' ένα σημείο ώστε να νοιάζεται ο άλλος να μάθει κάνω στη ζωή μου. Μ' ενδιαφέρει τι κάνω στη δουλειά μου και θέλω ο κόσμος να με κρίνει γι’ αυτήν και όχι για την προσωπική μου ζωή. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα».
«Δίνουμε ένα χαμόγελο»
«Ο κόσμος σε καθημερνή βάση μου λέει στο δρόμο πόσο ανάγκη έχει, ειδικά αυτή την εποχή, να αισθανθεί μια ανακούφιση μέσα από το γέλιο που μπορούμε να του χαρίσουμε εμείς ως ηθοποιοί. Νομίζω ότι αν θεωρηθεί η δουλειά μας λειτούργημα είναι μόνο γι' αυτή την εποχή ουσιαστικά. Νιώθουμε ότι πραγματικά κάνουμε ένα μικρό καλό στον κόσμο, του δίνουμε ένα χαμόγελο που δυσκολεύεται να βρει από κάπου αλλού».
φωτογραφίες: Βασίλης Σπύρου http://
Δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2011 στο περιοδικό Trip της εφημερίδας "Πελοπόννησος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου