δεν λες κουβέντα

Έχω πιει λίγο. 

Μοναξιές.

Ακούω Γλυκερία και Μητροπάνο. Και δεν βρέχει. Αν έβρεχε τώρα, θα ήταν η νύχτα πιο μπουρδέλο. 

Τώρα βότκα. Πριν τεντούρες. 

Μόνος. Μια μοναξιά που επιδίωξη δεν έχει. Αυτά που γράφω ροή όχι, δεν πειράζει. Εκτίθεμαι ΟΚ, σιγά. Το κάνω συχνά. Θύμα της.

Ακούω τον Σαλονικιό, τον «Κάνεις εδώ τραγουδά». Αυτόν που λέει τον «Αύγουστο». Αν ήταν Αύγουστος, ντάξει θα είχα τη θάλασσα και κάνα ευχές. Και με το ζόρι θα επιζητούσα να πέσουν τα’ αστέρια για να πιάσουν οι ευχές. Μαλακιές. Χειμώνας. Δεν βάλαμε πετρέλαιο. Και δεν είναι μόνο η καρδιά που κρυώνει ρε γαμώτι…

Τα κάναμε σκατά. Η κρίση μας έκανε χειρότερους. Πιο ανταγωνιστικούς, πιο μίζερους, πιο καχύποπτους. Πιο καθίκια. Ξέρουμε ότι άλλος θα μας κάνει μαλακία. Ξέρεις ότι στη δουλειά σου, θα πάρεις λιγότερα από αυτά που σου έταξαν και θα φας φουλ εκμετάλλευση. Και ο έρωτας; Που να ξέρω εγώ; Εκεί ζω την κρίση μου. Γελάω με την πάρτη μου και βάζω μια βότκα. Νηστικός. Απ’ όλα.

Πριν είδα ταινία μόνος. Βαρετό να βλέπεις ταινία μόνος.

Στα Γιάννενα ερωτεύτηκα τελευταία. Για 40 λεπτά. Πριν 40 μέρες. «Εδώ είναι το σημείο που η λίμνη έχει το μεγαλύτερος βάθος, εδώ αυτοκτονούν οι περισσότεροι, είναι το σημείο τους», είπε. Εκεί, με πήγε βόλτα. Mου κάνε ξενάγηση. Μετά φιληθήκαμε. Και μετά χαθήκαμε. Για πάντα.

Γίνεται να ξεχάσεις το πώς είναι να είσαι ερωτευμένος; 

Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος και να είναι μόνος, ολομόναχος;

Στο δημοτικό, ερωτευόμουν κάθε μέρα. Αυτό ψάχνω. Αυτή την τρέλα της αθωότητας. Το αυθόρμητο που δεν ψάχνει λύπηση…

Κάνω χίλια δυο πράγματα κάθε μέρα για να  γεμίσω το κενό και αυτό  γίνεται πληθυντικός αριθμός. Κενά. Κουβάρι. Κουβάρια.

Τι μ’ έπιασε απόψε;

Ακούω Κουμιώτη, Τσιτσάνη, Μοσχολιού. 

Βρήκα μια Μπέλλου που τραγουδάει "Δε λες κουβέντα" .

photo by Maria de la Guardia