Όταν έβαλα φωτιά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα από τα Χριστούγεννα ήταν τα κάλαντα. Πήγαινα με τη μικρή μου αδερφή και στόχος ήταν ν’ «ανταγωνιστούμε» τα άλλα δυο μας αδέρφια! Ξυπνάγαμε από τα άγρια χαράματα και τρέχαμε σε κάθε γωνιά της πόλης. Ποιος θα μάζευε τα περισσότερα; Το μεσημέρι μαζευόμασταν και τα τέσσερα και μαζί με τα ξαδέρφια μου (φανταστείτε ένα μπούγιο 10 ατόμων) βγαίναμε για δεύτερο γύρο… Πολλές φορές ξαναπηγαίναμε στα  μαγαζιά που είχαμε πάει το πρωί και σχεδόν με το ζόρι επιβαλλόμασταν. Δεν ρωτάγαμε: «Να τα πούμε;», αλλά μπαίναμε με ορμή και αυτοπεποίθηση, φωνάζοντας: «Τα λέμε»! Τα περισσότερα χρήματα μας τα έδιναν στα καφενεία στα Ψηλαλώνια γενναιόδωροι παππούδες. Σ’ αυτό το δεύτερο γύρο ήμασταν λιγότερο αγχωμένοι, διότι είχαμε ήδη τα πρωινά κέρδη, πηγαίναμε για την πλάκα της παρέας και το «έξτρα εισόδημα» που θα μας χάριζε περισσότερο χρόνο στα φλιμπεράδικα και εννοείται περισσότερα παιχνίδια από τον Μουστάκη… Από τις γιορτές των Χριστουγέννων θυμάμαι και τη φωτιά που έβαλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, θέλοντας να κάνω κάτι εντυπωσιακό –κάηκε ολοσχερώς–, ή όταν με φώναζαν οι γειτόνισσες να τους κάνω ποδαρικό –λέγαν ότι ήμουν γουρλής. Ωραία πράγματα… Χριστούγεννα, λοιπόν. Ευκαιρία για σμίξιμο και αθωότητα. Ευκαιρία να γίνει τρόπος ζωής  το αληθινό νοιάξιμο σε οικείους και μη. Όμορφη χρόνια να έχουμε…

φωτογραφία: Γιώργος Κύζας

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο TRIP #11 που κυκλοφορεί στα περίπτερα