ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

«Έχεις δει τίποτα όρθιο»;

«Καταρχήν αν θες να συνεχίσουμε την συνέντευξη δε θα με λες κύριε Παπακωνσταντίνου αλλά Βασίλη», ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπε λίγο πριν αρχίσουμε τη συνέντευξή… Έτσι, το άγχος μου που θα συναντούσα ένα τόσο σημαντικό καλλιτέχνη έφυγε κατευθείαν και μετατράπηκε σε διάθεση για να γνωρίσω κομμάτια της ενδιαφέρουσας  ζωής του. Απλός και άμεσος. Ευθύς και αληθινός. Κουβαλάει πάντα την νεανική του τρελά και βιώνει την καθημερινότητα με χιούμορ και σκέψη για έναν κόσμο αλλιώτικο… Αναρωτιέμαιπόσα τραγούδια του έχουν γράψει ιστορία συναισθημάτων,  πόσες συναυλίες του έχουν δικές μας  μνήμες που μας τρέχουν στο τώρα. Ο Βασίλης θέλει μόνο ένα πράγμα: να μοιράζεται τη μουσική του ενώνοντας τους ανθρώπους..

-Θεωρείσαι συναυλιακός τραγουδιστής. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις στις συναυλίες και κάθε καλοκαίρι οργώνεις όλη την Ελλάδα;

«Δε θα είχα λόγο ύπαρξης αν δεν είχα αυτήν την επαφή με τον κόσμο. Γι’ αυτό υπάρχει το τραγούδι, το λέει και ο ποιητής: Τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».

-Υπάρχει κάποια συναυλία που σου έχει χαραχτεί στην μνήμη και γιατί;

«Πολλές. Καταρχήν αυτές με τον Μάνο Λοΐζο, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Νικόλα Άσιμο, τον Θάνο Μικρουτσικό».

-Το 1985 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συγκέντρωσες 16.000 άτομα. Μεγάλη συναυλία!

«Και να φανταστείς ότι τότε δεν είχα ούτε το 1/3 του ρεπερτορίου μου»!

-Έχοντας ερμηνεύσει τόσα πολλά τραγούδια, με τι κριτήρια επιλέγεις τα τραγούδια σου;

«Δε  μπορώ να στο περιγράψω ακριβώς. Ακούγοντας, αρχικά, τη μελωδία θα πρέπει ν’ ανατριχιάσω ενώ ο στίχος θα πρέπει να μην είναι ρεπορτάζ δημοσιογραφικό που θα μιλάει για τα δεινά του ανθρώπου σαν να είναι δελτίο ειδήσεων. Πρέπει να υπάρχουν αλληγορία και συμβολισμοί».

-Η εμπορικότητα τι ρόλο παίζει στην επιλογή τραγουδιών;

«Η εμπορικότητα είναι αμελητέα, έρχεται μετά ή δεν έρχεται ποτέ. Σε πληροφορώ ότι ο πιο εμπορικός καλλιτέχνης όλων των εποχών δεν είναι ούτε ο Michael Jackson, ούτε οι Beatles αλλά ο Μπετόβεν. Αυτό σημαίνει ότι η τέχνη καταγράφεται ως σπουδαία ή μη σπουδαία μόνο μέσα από το χρόνο».

-Υπάρχει κάποιο πρόβλημα του συγχρόνου ανθρώπου που θες να το κάνεις τραγούδι;

«Τα πάντα είναι πρόβλημα.  Έχεις δει τίποτα όρθιο; Όλα ανάποδα είναι. Το θέμα είναι πως θα γίνουν όλα αυτά τέχνη. Δεν πρέπει να γίνουν μια απλή καταγγελία. Θα πρέπει από αυτήν την ανωμαλία να δημιουργήσεις τέχνη και να τη δώσεις στον κόσμο».

-Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου σήμερα;

«Η παγκοσμιοποίηση. Η συσσώρευση του κεφαλαίου σε 100 οικογένειες στον πλανήτη και κατ’ επέκταση η παγκόσμια εκμετάλλευση των πολιτών όλων των χωρών. Είναι σημαντικό να υπάρχει αντιπαράθεση, να υπάρχει παγκοσμιοποίηση και στους αγώνες. Αυτή η αντιπαράθεση θα πρέπει να είναι αληθινή, ουσιαστική  και αυθεντική, να μη φτιάχνεται για εντυπωσιασμό».

-Κάποιοι σε κατηγορήσει ότι επαναλαμβάνεσαι μουσικά…

«Δε μ’ ενδιαφέρει αν με κατηγορούν. Το μοναδικό μου άγχος είναι να βρίσκω καινούριους τρόπους να εκφράζω αυτά που συμβαίνουν

και αυτά που μου συμβαίνουν».

-Σε αγχώνει που κάποιοι νέοι σε αντιμετωπίζουν ως πρότυπο;

«Μου προκαλεί τεράστιο άγχος. Σε τοποθετούν σ’ ένα σημείο του μυαλού τους ως ιδανικό, ως πρότυπο, ως ήρωα. Με αυτά τα στοιχεία δεν έχω σχέση και είναι αδύνατο να έχω. Είμαι ένα φυσιολογικός άνθρωπος με τις φοβίες μου»…

-Κάπου διάβασα ότι ανέβαινες στα κεραμίδια στο χωρίο σου, όταν ήσουν μικρός, για να τραγουδήσεις. Πώς ήταν αυτά τα χρόνια;

«Ήμουν ψώνιο γιατί για να τραγουδήσω έπρεπε ν’ ανέβω ψηλά. Δεν τραγουδούσα στο δρόμο ή στο σπίτι. Ήθελα από ψηλά. Ένιωθα ότι από κάτω είναι κι άλλοι και με θαυμάζουν, χωρίς να υπάρχει βέβαια κανείς. Από τα κεραμίδια δεν έπεσα, αλλά από το δέντρο που ανέβηκα την άλλη μέρα έπεσα. Θυμάμαι, όταν ερχόταν ο ταχυδρόμος στο καφενείο του χωριού μαζευόταν ο κόσμος. Πήγαινα στο καφενείο, ανέβαινα στο τραπέζι κι έλεγα ποιήματα, επειδή έβρισκα κοινό».

Στο τέλος της στρατιωτικής Σου θητείας, πήγες στη Γερμανία, όπου συμμετείχες σε συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα και μετά στο Παρίσι που γνώρισες τον Μίκη Θεοδωράκη. Πώς ήταν αυτή η γνωριμία;

«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που γνώρισα τον Μίκη Θεοδωράκη αλλά και τον Μάνο Λοΐζο.  Πριν τον βρω, τραγουδούσα στη Γερμανία επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα που διοργάνωναν εργάτες και φοιτητές.  Πήγα στηΓαλλία για να τον βρω και να τον γνωρίσω. Όταν τον πρωτοσυνάντησα, καθίσαμε στο πιάνο και τραγουδήσαμε για δύο ώρες. Και κάπως έτσι αρχίσαμε τις συναυλίες στην Ευρώπη και μετά στην Αμερική. Όλες αυτές οι εμπειρίες, όλες αυτές οι στιγμές για μένα είναι η πνευματική μου περιουσία».

-Ενώ με την Ελένη  Ράντου σας δένει μια σχέση ετών… Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο;

«Δεν υπάρχουν μυστικά επιτυχίας. Υπάρχει αγάπη, θαυμασμός και εκτίμηση».

 

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ημέρα» τον Ιούνιο του 2009)