«Όλοι έχουμε γίνει ανάλγητοι και αδιάφοροι».
Όταν βλέπεις από κοντά εντυπωσιάζεσαι από την γοητεία της ιδιαίτερης ομορφιάς της… Όταν την βλέπεις στο θέατρο ξαφνιάζεσαι από την δυναμική μαεστρία που χρησιμοποιεί για να μεταμορφωθεί στους “πολύπλοκους” ρόλους. Η χορεύτρια- ηθοποιός Μαρία Ναυπλιώτου, ήρεμη –σχεδόν σιωπηλή- προσηλώνεται και “προκαλεί” όμορφα με τις ερμηνείες της… «Η δουλειά του ηθοποιού είναι δύσκολή αλλά τρομερά ελκυστική και καθόλου πληκτική… Στόχος είναι να καταφέρνουμε αυτό που κάνουμε να είναι πειστικό, αληθινό και να συγκινούνται οι άνθρωποι που το βλέπουν»…
-Στην παράσταση «Τρωάδες» που συμμετείχατε το καλοκαίρι με το Κ.Θ.Β.Ε., έγινε μια παράβαση: Έγινε αντικατάσταση ενός χορικού με μαρτυρίες γυναικών που κακοποιήθηκαν σε διαφόρους πολέμους. Υπήρξε κάποια μαρτυρία μια γυναίκας που όταν τη διαβάσατε, νιώσατε έντονη φόρτιση;
«Όλες οι μαρτυρίες. Όλες τις μαρτυρίες, τις παρακολουθούμε στην τηλεόραση, τις διαβάζουμε στις εφημερίδες, τις προσπερνάμε με μεγάλη ευκολία. Όλοι έχουμε γίνει ανάλγητοι και αδιάφοροι. Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος. Ίσως οι πάρα πολλές πληροφορίες που δεν μπορούμε ν’ αναλύσουμε και να διαχειριστούμε. Ίσως επειδή η ζωή μας είναι βουτηγμένη σε τρομερές απαιτήσεις… Μια μαρτυρία, όμως, με συγκλόνισε για το τι συμβαίνει στους πολέμους και πως οι άνθρωποι μπορούν να καταστραφούν. Πρόκειται για τη μαρτυρία μιας γυναίκας που τη βίασαν στην πόρτα του σπιτιού της και της ζήτησαν ένα μαχαίρι για να σκοτώσουν το παιδί της μπροστά στα ματιά της. Μετά το τέλος του πολέμου μέχρι και σήμερα κάθεται διαρκώς στο παγκάκι έξω από το μαιευτήριο που γέννησε το παιδί της. Χαράχτηκε αυτή η μαρτυρία στη μνήμη μου. Όμως, παρατηρώ ότι αυτές οι ιστορίες μας αφήνουν σχεδόν αδιάφορους. Τις βλέπουμε live στους δέκτες μας αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να τις σταματήσουμε. Δεν ξέρω αν έχουμε τη δύναμη να τις σταματήσουμε -ίσως να ζητάω πολλά».
-Φορτιζόμαστε με αυτές τις μαρτυρίες αλλά για λίγο.
«Νομίζω ότι ούτε αυτό συμβαίνει. Κάνουμε ζάπινγκ. Μπορεί να κάνω και λάθος».
-Η θεατρική συνάντηση με την σπουδαία κα Λήδα Πρωτοψάλτη πώς ήταν;
«Για μένα όπως και για όλα τα παιδία του θιάσου ήταν μια μεγάλη εμπειρία να βρισκόμαστε μαζί της επί σκηνής. Είναι μία τεράστια ηθοποιός αλλά και ένας υψηλού επιπέδου άνθρωπος με ήθος και αφοσίωση στο θέατρο. Είναι γενναιόδωρη! Ήταν μεγάλη μου τύχη που βρέθηκα μαζί της επί σκηνής».
-Με την τηλεόραση τηρείτε τις αποστάσεις σας;
«Δεν έχω καμία απόσταση από την τηλεόραση. Στην τηλεόραση έκανα μία πολύ όμορφη σειρά την “Αίθουσα του θρόνου” για την οποία είμαι και πολύ περήφανη. Δεν υπάρχει κάτι στα σκαριά».
-Έχετε πει σε μία συνέντευξη σας «Η τέχνη δεν μπορεί να σε κάνει απαραίτητα καλό άνθρωπο αλλά μπορεί να σε κάνει και χειρότερο κυρίως να τονώσει τον ναρκισσισμό σου και την διάθεση σου για εξουσία». Κινδυνεύσατε ποτέ από ναρκισσισμό και διάθεση για εξουσία κατά την διάρκεια της επαφής σας με την τέχνη;
«Σ’ αυτόν τον χώρο ήμουν από πολύ μικρή. Ήμουν επαγγελματίας χορεύτρια και έμαθα να είμαι πειθαρχημένη και συγκροτημένη. Έκανα κάτι που αν σου έλειπε η πειθαρχία θα μπορούσες να τραυματιστείς σοβαρά. Ο χορός χρειάζεται πειθαρχεία, σεβασμό, σεβασμό στον άλλον γιατί εξαρτάται η σωματική ακεραιότητα σου. Από πολύ μικρή ήξερα τι ήθελα να κάνω. Κατάφερα να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Δεν κινδύνευσα ποτέ από ναρκισσισμό παρόλο που υπήρχαν φορές που τον αναγνώριζα. Αναγνώρισα αυτήν την ανάγκη για επιβεβαίωση, για αναγνώριση μέσα από την σκηνή. Δεν ξεστράτισα, δεν πήρα άλλα μονοπάτια που θα μπορούσα να με βγάλουν από το στόχο μου».
Για την εμπειρία της Επιδαύρου και τα θεατρικά γιουχαΐσματα…
«Είναι άλλο να μη χειροκροτήσεις σε μια παράσταση και άλλο ν’ αρχίζεις να φωνάζεις. Το να επιτίθεσαι σ’ έναν ηθοποιό την ώρα που παίζει και δεν μπορεί να σου απαντήσει, δεν ξέρω αν είναι γόνιμο. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για ν’ αντιδράσει το κοινό: Ίσως ν’ αποχωρήσει ήσυχα, ίσως να μη χειροκροτήσει στο τέλος. Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν και αν μπορούν να βγάλουν κάτι αυτές οι ποδοσφαιρικές συμπεριφορές στο θέατρο … Όσον αφορά στην Επίδαυρο, θεωρώ ότι είναι από τις πιο σημαντικές εμπειρίες που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός στο θέατρο. Είναι το πιο όμορφο θέατρο στον κόσμο. Είναι ένα θέατρο που σε υποδέχεται και σε αγκαλιάζει αλλά και συγχρόνως είναι κάτι πολύ δύσκολο. Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το ποιές παραστάσεις δεν πρέπει να παίζονται ή όχι και πώς θα πρέπει να παίζεται το αρχαίο δράμα. Πέρα από όλα αυτά η Επίδαυρος είναι μία μαγική για έναν ηθοποιό. Η κόπωση είναι μεγάλη αλλά η χαρά του να παίζεις σ’ αυτό το χώρο είναι τεράστια»…
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ημέρα» τον Σεπτέμβρη του 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου