Μένω στην οδό Αγίου Φανουρίου, σε ένα μικρό σπίτι, με ένα ωραίο μπαλκόνι που βλέπει στο Λυκαβηττό. Αυτό το μπαλκόνι έχει ζήσει αλκοολικές, νυχτερινές, αδέσποτες κουβέντες…
Στην πολυκατοικία μου μένει η Μπλανς Ντυμπουά σε μεγάλη ηλικία. Την πετυχαίνω στο ασανσέρ, και κάθε φορά βρίσκει την ευκαιρία να μου διηγηθεί μία περιπέτεια από το ένδοξο παρελθόν της! Φοράει κολιέ και βραχιόλια που λαμπυρίζουν και χρυσά μακριά σκουλαρίκια. Τα χείλη της είναι πάντα βαμμένα κόκκινα και τα αραιά μαλλιά της καλοχτενισμένα. «Εδώ στο Παγκράτι, έζησα τον πρώτο μου έρωτα. Ηταν τραγουδιστής, και είχε μία φωνή που σε μάγευε. Ο πιο μεγάλος μου έρωτας», μου λέει η Μπλανς, δείχνοντάς μου το δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει πριν από 50 χρόνια ο τραγουδιστής της. Εξω από την πολυκατοικία έχει τοποθετήσει μία ξύλινη καρέκλα και κάθεται τα απογεύματα, ψάχνοντας να βρει κουβέντα. Οι άγνωστοι την εμπνέουν. Σκαρφίζεται γεγονότα από τα παλιά και τα μοιράζεται μαζί τους.
Αν και πυκνοκατοικημένη, η περιοχή διατηρεί το χαρακτήρα της γειτονιάς. Με μικρά μαγαζιά των οποίων οι ιδιοκτήτες σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα, και κατοίκους που λένε ακόμα καλημέρα. Την πρώτη -δική μου- καλημέρα μού την λέει ο κ. Γιώργος, ο ιδιοκτήτης του ολοήμερου μπακάλικου, ενώ λίγο πιο κάτω συναντώ τον Σπύρο που δουλεύει σε γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού. Ο Σπύρος ξέρει όλα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά. Ρωτάει, ψάχνει και μαθαίνει, κουβαλώντας το κουτσομπολιό του χωριού στην τεράστια πρωτεύουσα.
Η Υμηττού είναι ένας δρόμος γεμάτος καφετέριες που προκαλούν lifestyle νεανικές, θορυβώδεις στιγμές. Άλλωστε, λίγα είναι τα καλά μπαράκια στο Παγκράτι. Όπως και οι παραδοσιακοί κινηματογράφοι. Το «Παλάς», χαρακτηριστικό σημείο συνάντησης, φέρνει ωραίες ταινίες εδώ και 82 χρόνια, και επιμένει να ανταγωνίζεται το πολύ κοντινό multiplex που βρίσκεται στο εμπορικό μαζί με όλων των ειδών τα καταστήματα.
Πηγαίνω συχνά στην πλατεία Μεσολογγίου, με το ωραίο σουβλατζίδικο που με ταΐζει συνήθως. Αυτή την περίοδο ξαναφτιάχνεται. Η ταμπέλα λέει ότι η ανάπλαση θα γίνει με βιοκλιματικά κριτήρια και θα στοιχίσει 878.370 ευρώ. Ο περιπτεράς μου λέει ότι θα είναι έτοιμη μέχρι τα Χριστούγεννα. Το ελπίζω.
Κατηφορίζω στο περίφημο άλσος. Μία αφίσα με ενημερώνει για τις συνελεύσεις των κατοίκων. Εδώ οι άνθρωποι συναντιούνται, επικοινωνούν και καταθέτουν τις απόψεις τους για τη γειτονιά και το μέλλον του άλσους. «Είναι ένα κίνημα που απευθύνεται σε όσους πιστεύουν στην άμεση και αυτοοργανωμένη δράση. Γεννήθηκε, για να υπερασπίσει το συγκεκριμένο χώρο απέναντι στα σχέδια του δημάρχου για δημιουργία θεάτρου και καφετέριας, ‘ανάπλαση’ και εμπορευματοποίησή του», γράφει το alsospagratiou.wordpress.com. Στο μεταξύ, από το καλοκαίρι του 2009 έχει αρχίσει μία προσπάθεια χαρτογράφησης των δέντρων του άλσους. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται γνωστό ποια δέντρα είναι υγιή, ποια χρήζουν φροντίδας και ποια είναι τα είδη βλάστησης που υπάρχουν εδώ.
Κάνω συχνά περιπάτους στο άλσος. Είναι όμορφο να έχεις τόσο πράσινο δίπλα σου… Μία παρέα ηλικιωμένων κάθεται στο παγκάκι. Συζητούν. Εκπέμπουν ηρεμία. Δέντρα πανύψηλα δημιουργούν ένα ωραίο τοπίο. Τα σκυλιά και οι γάτες μεταδίδουν ελευθερία. Οι οικογένειες μεταναστών ενωμένες κάνουν βόλτα. Στο γήπεδο τέσσερα παιδιά παίζουν μπάσκετ. Τσακώνονται ποιος θα κερδίσει. Πιο κάτω, ένα ζευγάρι φιλιέται και γεμίζει το άλσος με έρωτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου