«Είναι ένας άνθρωπος survivor που έχει μάθει να εξαρτάται από άλλους και παράλληλα να διαλέγει τη μοίρα του», εξηγεί ο Χρήστος Στέργιογλου, του οποίου η θεατρική πορεία ξεπερνάει τις 100 παραστάσεις.Το Παρτάλι (τουρκική λέξη που σημαίνει παλιό ρούχο, αλλά και χαμένο κορμί), λοιπόν, γεννήθηκε λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα χωριό της Μακεδονίας. Για να μην τον πάρουν στον πόλεμο, η μάνα του του φόραγε φουστανάκια και έτσι γλίτωσε το παιδομάζωμα. Στη ζωή του βιώνει τρεις ερωτικές εμπειρίες που τον σημαδεύουν. Η πρώτη είναι στα 15 του, όταν ένας Βούλγαρος τον βιάζει. Η δεύτερη είναι το φιλί που δίνει με έναν αντάρτη και η τρίτη και πιο ολοκληρωμένη είναι με τον Ερικ, έναν Αμερικανό καθηγητή, με τον οποίο ερωτεύονται. «Ο Ερικ επιθυμεί κάθε φορά που κάνουν έρωτα το Παρτάλι να είναι ντυμένο γυναίκα. Ο έρωτας τον κάνει να ντυθεί, να στολιστεί, να μεταμορφωθεί σε γυναίκα. Δεν κάνει καμία επέμβαση – ούτε πλαστική ούτε αλλαγής φύλου… Ο ήρωας φεύγει μαζί με τον Ερικ για τη Νέα Υόρκη, γίνεται drag queen, διηγείται τη ζωή του στα κλαμπ και αποκτά φήμη. Στην Αμερική μένει για 30 χρόνια».
Η παράσταση (που ανεβαίνει 8-10 Ιουλίου στην Πειραιώς 260) τοποθετείται στα 1991, όταν το Παρτάλι, 60 χρόνων και διάσημο πια, έρχεται οριστικά στην Ελλάδα για να δώσει το πετυχημένο σόου του εδώ. Κατά τη διάρκεια του σόου κάτι συμβαίνει μέσα του, η παράσταση μετατρέπεται σε εξομολόγηση και ανοίγει διάλογο με το κοινό, ενώ η μάσκα πέφτει… «Είναι ωραίο και αισιόδοξο να πέφτει η μάσκα, τότε αρχίζεις να λες αλήθειες. Απεγκλωβίζεσαι και αυτό σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε άμεση επικοινωνία με τον άλλον, μιλάς κατευθείαν στην ψυχή του, ο άλλος το αισθάνεται και ανοίγεται και αυτός», διαπιστώνει ο Χρήστος Στέργιογλου. «Κάθε ρόλος είναι δύσκολος και η διαδικασία προσέγγισης γίνεται πάντα από την αρχή. Κάθε φορά που καταπιάνομαι με ένα ρόλο, υπάρχει μια λευκή σελίδα που σιγά-σιγά γεμίζει. Δεν πιστεύω σε δύσκολους ή εύκολους ρόλους ούτε σε μικρούς ή μεγάλους. Πιστεύω στις συναντήσεις ανθρώπων και τώρα τελευταία κάνω καλές συναντήσεις». Γιατί όμως οι άνθρωποι δύσκολα συναντιούνται πραγματικά και συνεννοούνται; «Γιατί βλέπουν τους εαυτούς τους πολύ καλύτερους από τους άλλους. Το θέατρο μου έμαθε να μην βλέπω τους ανθρώπους από πάνω μου ούτε από κάτω. Όταν καταλάβεις ότι τα πράγματα είναι επί ίσοις όροις, τότε συνεννοείσαι κανονικά».Από τα λόγια του, καταλαβαίνω ότι με το Παρτάλι έχουν ένα βασικό κοινό σημείο: δεν μιζεριάζουν. Θέλουν να ζήσουν. Αγαπούν τη ζωή. Ο,τι έρχεται στο δρόμο τους το αντιμετωπίζουν. Καμία μεμψιμοιρία. Αισιοδοξία.
Με αφορμή τη ζωή του Παρταλιού, τον ρωτάω εάν η σεξουαλικότητα καθορίζεται από την οικογένεια. «Νομίζω πώς όχι», απαντάει. «Η οικογένεια καθορίζει το φόβο που έχει ο άνθρωπος για τη σεξουαλική συμπεριφορά. Και αναφέρομαι στην επιθυμία που έχει το σώμα να αντιμετωπίσει ένα άλλο σώμα και κατά πόσο αυτή η επιθυμία είναι ελεύθερη να εκφραστεί. Η οικογένεια και η κοινωνία επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσεις την επιθυμία σου. Η οικογένεια σε επηρεάζει στο πότε θα αρχίσεις να έρχεσαι σε απόλυτη επαφή με ένα άλλο πρόσωπο χωρίς να έχεις κανένα πρόβλημα και να αναρωτιέσαι αν είναι καλό αυτό που σου αρέσει. Η κοινωνία, η οικογένεια, η θρησκεία μάς περνούν διάφορα μηνύματα και εξαρτάται από την πορεία του κάθε ανθρώπου το πότε θα ξεπεράσει τους φόβους του».
Η τελευταία ερώτησή μου αφορά τον «Κυνόδοντα». Το πρόσωπό του αλλάζει μεμιάς όταν αρθρώνω το όνομα της ταινίας που τον έστειλε στα Οσκαρ. «Είναι από τις μεγάλες χαρές που έρχονται εκεί που δεν τις περιμένεις. Τεράστια χαρά και ευτυχία. Ήταν ένα δώρο. Όταν είδα την ταινία στις Κάννες, είπα ότι ήταν εξαιρετική και πίστεψα ότι θα είχε πορεία… Τελικά, η ζωή έχει εκπλήξεις και πρέπει να είσαι ανοιχτός και να δέχεσαι τα απρόβλεπτα, καλά και κακά. Και τα δύο αντιμετωπίζονται με ψυχραιμία και με τη γνώση ότι δεν αποτελούν ούτε την αρχή ούτε το τέλος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου