Την Κυριακή στην πλατεία Κολωνακίου το parkour έχει την τιμητική του. Πριν από λίγες ημέρες συνάντησα τους traceurs -έτσι ονομάζονται όσοι κάνουν parkour- Άγγελο Πούλη και Τάσο Γκικούδη, που ανήκουν στην ομάδα NSA. Καθώς συζητούσαμε για την αγαπημένη δραστηριότητά τους, εκείνοι έκαναν κοιλιακούς, κάμψεις, διατάσεις. Κάτι σαν ζέσταμα… «Αυτά τα παιδιά δεν ηρεμούν με τίποτα», σκέφτηκα. Βρίσκονται πάντα σε εγρήγορση. Γεμάτα ενέργεια για να ξεπερνούν εμπόδια. Ενέργεια για κίνηση, για ζωή.«Το parkour είναι μια τέχνη, ένα άθλημα, μια φιλοσοφία, ένας τρόπος ζωής, όπου προσπαθείς να κινηθείς από το ένα σημείο στο άλλο με ασφάλεια, όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά μπορείς, χρησιμοποιώντας το σώμα και τη φαντασία σου», εξηγεί ο 28χρονος Άγγελος, που κάνει parkour εδώ και πέντε χρόνια. Πώς ξεκίνησε; Παρακολούθησε την ταινία “Banlieue 13”, πορώθηκε, είδε βιντεάκια στο YouTube, ένας φίλος του στη Γερμανία τού έδειξε κάποια βασικά και το 2005 γνώρισε τον Τάσο μέσω ίντερνετ. Ηταν και οι δύο τους από τους πρώτους που ασχολήθηκαν στην Αθήνα, αποφάσισαν να προπονούνται μαζί και σκέφτηκαν να φτιάξουν την ομάδα ΝSA. Που αυτή τη στιγμή απαρτίζεται από επτά traceur.
Το μη ανταγωνιστικό και εντελώς ανέξοδο parkour ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80. Γενέτειρά του θεωρείται η Lisses, ένα προάστιο του Παρισιού της Γαλλίας. Βράχοι, ποτάμια, τοίχοι, πεζούλια, κλαδιά, κάγκελα είναι μερικά από τα εμπόδια που υπερπηδούν οι traceur. Στόχους τους; Να εντοπίζουν εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας. «Oταν βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί πώς θα πας από το ένα σημείο στο άλλο όσο πιο γρήγορα και εύκολα γίνεται, αυτή η διαδικασία θα σε βοηθήσει να λύσεις διάφορα προβλήματα στη ζωή σου. Γενικότερα, το να παίρνεις ρίσκα στην προπόνηση σε βοηθάει και στα ρίσκα που θα πάρεις στη ζωή σου», τονίζει ο Τάσος.
Τα πεζούλια, τα κολονάκια, τα τειχάκια, τα δέντρα και τα γεφυράκια της πλατειάς Κολωνακίου αποτελούν πόλο έλξης για τους traceur. Από τη συζήτηση μαζί τους καταλαβαίνω ότι τη θεωρούν ιδανικό μέρος για την προπόνησή τους, λες και οι αρχιτέκτονες που τη σχεδίασαν την έφτιαξαν για αυτούς. Σύνταγμα, Αιγάλεω, Ακρόπολη, Αγιοι Ανάργυροι είναι οι άλλες περιοχές όπου πηγαίνουν, ανάλογα με την εποχή, την ώρα και τη διάθεσή τους. «Οι κάτοικοι του Κολωνακίου δεν έχουν πρόβλημα με την παρουσία μας, αφού δεν ενοχλούμε ούτε χαλάμε τίποτα. Υπάρχει καλό κλίμα. Πολλές φορές σταματούν για να μας δουν», αναφέρει ο Άγγελος. Στο μεταξύ, ο αριθμός των traceur όλο και αυξάνεται στην Αθήνα, ενώ στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και τη Ρωσία θα συναντήσεις τους πιο έμπειρους και ικανούς «αθλητές» του είδους. «Στο εξωτερικό το parkour διδάσκεται ακόμα και στα σχολεία», συμπληρώνει ο Άγγελος .Εχουν ζήσει περιπέτειες κάνοντας parkour; O Τάσος γελάει και παίρνει το λόγο: «Ήμουν με ένα φίλο μου στη Ρόδο και πηδάγαμε από ταράτσα σε ταράτσα στην παλιά μεσαιωνική πόλη. Ξαφνικά, μας βλέπει μια γριούλα και αρχίζει να φωνάζει: ‘Κλέφτες’. Την ακούνε οι κάτοικοι, φώναζαν και αυτοί και προσπάθησαν να μας πιάσουν… Με το φίλο μου αρχίσαμε ένα τρελό τρέξιμο στις ταράτσες των σπιτιών, κάνοντας ένα από τα καλύτερα parkour της ζωής μας». Άθληση, περιπέτεια, εμπειρίες. Τρία σε ένα.
(Δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2011 στην εφημερίδα Metropolis)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου