Η αφετηρία βρίσκεται στην εξίσωση 1+1=11+-/. Από αυτό το σηµείο εκκίνησης η εικαστικός Έλλη Γρίβα ζωγραφίζει και γράφει για το ότι «το κενό δεν είναι ίδιο για όλους», για την υπαρξιακή αγωνία και τις δύσκολες στροφές µιας διαδροµής προς τη συνάντηση µε τον Άλλο. Γιατί, όπως έλεγε κι ο Στραβίνσκι, «και η παύση είναι µουσική».
«Ξεκινάμε από το 1+1=11+-/. Το 11 είναι η διαδρομή μας μέσα στον Εαυτό και τον Άλλο. Εννοώ πως για να συναντηθείς επί της ουσίας απαιτείται να είσαι μια ολοκληρωμένη μονάδα, ένας ολόκληρος κόσμος. Έτσι, στη Συνάντηση δεν αφομοιώνεσαι, μα Συν-Υπάρχεις και εξελίσσεσαι. Από δω και πέρα όποια πράξη και αν κάνεις είναι σωστή.
»Το κενό δεν είναι κάτι ίδιο για όλους… Εμπεριέχει την υπαρξιακή αγωνία και πολλές φορές έχει δύσκολες στροφές, αλλά είναι γόνιμο εφόσον αποφασίσει κανείς να το ζήσει έτσι. Είναι το Σκοινί… Για όλα. Για να φτάσεις σ’ εσένα και μετά στον άλλο. Αν δεν συναντηθείς πρώτα με τον εαυτό σου, οποιαδήποτε άλλη επαφή είναι μισή. Το κενό είναι οι παύσεις και τα σημεία στίξης. Είναι αναγκαία και όμορφα.
»Ασχολούμαι στα έργα μου με την έννοια τού μαζί, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι το μόνο που μετράει στ’ αλήθεια σ’ αυτή τη ζωή. Μόνος ούτε στον παράδεισο δεν είναι καλά… Η Σύνδεση δίνει ποιότητα και νόημα στην ύπαρξη. Αλλιώς, εμένα μ’ αφήνει ένα άδειο σακί… Έτσι κι αλλιώς αυτός ο πλανήτης είναι hard core πίστα… Εδώ όλοι σκοτώνουν στο όνομα της αγάπης… Το μόνο καταφύγιό μας είναι ο Άλλος…
»Το βιβλίο “11+-/. Μια ιστορία αγάπης στον ενδιάμεσο χρόνο’’ είναι μια ιστορία αγάπης στον Εν-Διάμεσο χρόνο. Ο λόγος είναι ποιητικός και σουρεαλιστικός και έχει τη μορφή εικόνων. Σ’ αυτό παίζει ρόλο και η χρησιμοποίηση διαφορετικών γραμματοσειρών… Προέκυψε από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Ανεκπλήρωτο στον εδώ χρόνο, μα η οικειότητα μου δημιούργησε την αίσθηση πως ίσως το παρόν να μην είναι ο μόνος τόπος συνάντησης… Ίσως τους σημαντικούς τους γνωρίζουμε από πριν και ζούμε μαζί τους και σε άλλες διαστάσεις… Είναι μια συνεχιζόμενη ιστορία αγάπης στο χρόνο.
»Για να γεμίσουμε το Κενό μέχρι τη Συνάντηση, κάνουμε ό,τι μπορεί και αντέχει ο καθένας… Άλλοι γίνονται αυτοκαταστροφικοί, άλλοι τα πηγαίνουν καλύτερα. Εγώ τι κάνω; Zωγραφιές, λέξεις, στα μπαρ με τους φίλους μου και βόλτες με το σκυλί μου. Αυτό. Με την ωμοφαγία δεν τα πηγαίνω καλά…»
»Οι πραγματικές στιγμές της δημιουργίας έργων, όταν συμβαίνουν, είναι κάτι συγκλονιστικό και άχρονο...
»Τα εικαστικά παίζουν στο χρηματιστήριο της τέχνης… Στην Ελλάδα δεν ξέρω ακριβώς πώς γίνεται αυτό. Χρήματα βγάζεις, αλλά δεν νομίζω πως μπορείς να ζεις μόνο από αυτό. Δυστυχώς, δεν ξέρω. Δεν μ’ απασχολεί σοβαρά, γιατί –αφού έχω μια μικρή δυνατότητα να ζω με αξιοπρέπεια– τα χρήματα δεν είναι ο στόχος. Είναι και θέμα χαρακτήρα αυτό. Αλλά πολλές φορές για τους καλλιτέχνες είναι ζορισμένα τα πράγματα. Και σε καλές και σε δύσκολες εποχές...»
»Τη Νομική την παράτησα στο 3ο έτος… Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου, μα είμαι ευγνώμων που μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω συνειδητή επιλογή μου την τέχνη».
»Η Αθήνα μ’ αρέσει. Τελεία... Μ’ όλα τα στραβά της. Είναι μια πόλη που μου δίνει το χώρο να είμαι. Έχει αγαπημένους μου και αυτό το υπέροχο αυτοκόλλητο μπλε στον ουρανό. Μ’ αρέσει. Τελεία. Δεν γκρινιάζω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου