«Το μεγαλύτερο καταφύγιο είναι η τέχνη»
Αναρωτιέμαι ποια ερεθίσματα οδηγούν ένα κορίτσι από ένα χωριό του Διδυμότειχου στο δρόμο του θεάτρου... Όμως, καταλαβαίνω ότι η αναζήτηση του εαυτού στην τέχνη ξεκινά από μια ενστικτώδη αίσθηση για να καταλήξει σε συνειδητή λεκτική ανάγκη: Κατ' επέκταση τα ερεθίσματα υπάρχουν όπου και αν βρίσκεσαι. Η Καριοφυλλιά Καραμπέτη άρπαξε τα ερεθίσματα, ακολούθησε την καρδιά της και δημιούργησε μια διαδρομή γεμάτη ποιότητα και ήθος. Μέσα από τις ερμηνείες έχει καταφέρει να κερδίσει την αποδοχή του κοινού αλλά και σημαντικές κριτικές επιβεβαιώνοντας ότι είναι από τις σπουδαιότερες Έλληνιδες ηθοποιούς. Η ισχυρή της παρουσία προσθέτει ομορφιά στη δυναμική και συγκροτημένη προσωπικότητα της. Ξέρει να διεισδύει στους ρόλους που πλάθει και να καταθέτει τη δική τής πρότασή που ταυτόχρονα αποτελεί και βήμα στην καλλιτεχνική εξέλιξη της. Συνεχίζει τις αναμετρήσεις και καταφέρνει υποκριτικές νίκες.
-Τη πόλη μας τη γνωρίζετε αφού έχετε συνεργαστεί αρκετές φορές με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Τι αίσθηση σας αφήσει η Πάτρα;
«Η Πάτρα έχει παράδοση στην κουλτούρα και στον πολιτισμό. Είναι από τις πόλεις που πάντα παρακολούθησε τις τέχνες και τις στήριζε. Οι κάτοικοι της πόλης αλλά και το φοιτητικό –νεανικό κοινό διψάει για τέχνη και στηρίζει πάντα τις καλές παραστάσεις».
-Το όνομα σας έχει ταυτιστεί με το αρχαίο δράμα. Τι είναι αυτό που κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον σ’ αυτό;
«Αυτά τα κείμενα είναι κείμενα μήτρες. Είναι η πηγές του πολιτισμού, του ανθρώπινου πνεύματος. Είναι έργα που εμπεριέχουν την ανθρώπινη ουσία συμπυκνωμένη. Τους ρόλους του αρχαίου δράματος, τους ονειρεύεται κάθε ηθοποιός από τότε που είναι στη δραματική σχολή. Είναι τιμή να πεις και μια ατάκα σε τέτοια έργα. Είναι ρόλοι που σε προχωρούν, σε ωριμάζουν ως άνθρωπο και σου δίνουν ευκαιρίες να στοχαστείς πάνω σε μεγάλα θέματα. Η συγκίνηση που προσφέρουν, η ποίηση, ο λόγος, η φιλοσοφική διάθεση είναι πραγματικά κάτι το συγκλονιστικό. Τα σπουδαία αυτά έργα ισχύουν εδώ και τόσα χρόνια και ισχύουν σε όλους τους τόπους. Θυμάμαι όταν κάναμε με το Εθνικό θέατρο την παγκόσμια περιοδεία με τη Μήδεια, κατάλαβα ότι αυτά τα κείμενα αφορούν όλους τους ανθρώπους σε όλα τη μήκη και πλάτη της γης… Κάθε μέρα, σε κάθε παράσταση ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο και το να μοιράζεσαι αυτή τη συγκίνηση με τον κόσμο είναι κάτι που δεν ανταλλάσσεται με τίποτα».
-Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε σ’ ένα χωριό στο Διδυμότειχο. Ποια ήταν τα ερεθίσματα που σας ώθησαν στο θέατρο και στρέψατε όλο το ενδιαφέρον σας σ’ αυτό;
«Δεν είχα δει θέατρο ως παιδί. Τα ερεθίσματα μου ήταν κινηματογραφικά. Στο χωριό που μεγάλωσα, την εποχή εκείνη, δεν είχαμε ούτε τηλεοράσεις. Έβλεπα πολύ κινηματογράφο και συμμετείχα στις σχολικές παραστάσεις, σ’ αυτές τις τρυφερές και λίγο αστείες παιδικές παραστάσεις. Επίσης, ένας άλλος παράγοντας ήταν το ραδιόφωνο. Ήμουν κολλημένη στο ραδιοφωνάκι ως παιδί και άκουγα παρά πολύ το θέατρο της Τετάρτης και της Κυριακής. Όλα αυτά ήταν ικανά να με κάνουν να γοητευτώ, να ζήσω αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία της επαφής με το κοινό την όποια έπειτα την αποζητούσα… Όταν η οικογένεια μου μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, είχα τη δυνατότητα να δω παραστάσεις του κρατικού θεάτρου βορείου Ελλάδος και να καταλάβω ότι το θέατρο με ελκύει».
-Όταν ήσασταν στα πρώτα σας βήματα, φανταζόσασταν ότι θα γινόσασταν γνωστή, θα κάνετε σημαντικές συνεργασίες και σπουδαίες ερμηνείες, θα παίζατε στην Επίδαυρό, θα κερδίζατε καλές κριτικές, θ’ αποκτούσατε χρήματα από αυτή τη δουλειά;
«Ως έφηβος, ως νέος δε τολμάς να τα ονειρευτείς όλα αυτά. Είναι ένας στόχος αλλά κανένας δεν ξέρει όταν ξεκινάει πως θα του έρθουν τα πράγματα σ’ αυτή τη δουλειά, δεδομένου ότι πολλά νέα παιδιά βγαίνουν κάθε χρόνο στο επάγγελμα, υπάρχει ανεργία αλλά και μεγάλος ανταγωνισμός. Εγώ ήμουν τυχερή γιατί βρέθηκα με τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη στιγμή, μου δόθηκαν ευκαιρίες αλλά βεβαία δούλεψα και παρά πολύ σκληρά. Δεν άφησα αυτές τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες, εξάλλου τίποτα δε σου χαρίζεται Χαίρομαι που οι κόποι μου ανταμείφθηκαν. Συνεχίζω να δουλεύω με τους ίδιους ρυθμούς γιατί μονό το ταλέντο δεν αρκεί».
-Μένετε πάντα ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα της δουλειά σας;
«Ανήκω στην κατηγορία των καλλιτεχνών που ποτέ δεν είναι ευχαριστημένο από αυτό που κάνει. Χαίρομαι για το αποτέλεσμα και για τα καλά λόγια του κόσμου αλλά μέσα μου δε μ’ εφησυχάζει τίποτα. Πάντα υπάρχει ένα σαράκι που μου λέει ότι μπορώ να προχωρήσω παραπέρα και ν’ ανακαλύψω νέα πράγματα... Αυτή, όμως είναι η μαγεία, αυτό είναι το ταξίδι, το εσωτερικό ταξίδι μέσα στους λαβύρινθους της ψυχής μας, της φαντασίας μας, του μυαλού μας. Δεν πρέπει να μένουμε στάσιμοι, αλλά διαρκώς να προχωράμε».
-Ποια θεατρική παράσταση ορίζετε ως επιτυχημένη;
«Στοχεύουμε και στην καλλιτεχνική και στην εμπορική επιτυχία των παραστάσεων. Θα ήταν ανόητο να προσπαθεί κάποιος μόνο το ένα. Η καλλιτεχνική επιτυχία είναι αυτή που μας νοιάζει περισσότερο. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγόρια συναδέλφων που είμαστε ταγμένοι στο χώρο της τέχνης, θέλουμε ο κόσμος που έρχεται στις παραστάσεις να παίρνει κάτι, να κερδίζει κάτι στη ψυχή του, να δονούνται χορδές μέσα του, να γίνεται καλύτερος άνθρωπος έστω για λίγο. Ζούμε σε δύσκολούς καιρούς και το μεγαλύτερο καταφύγιο, η μεγαλύτερη παρηγοριά είναι η τέχνη».
-Και όταν η τέχνη έχει μόνο στόχο το χρήμα, τι γίνεται;
«Δεν είναι επιδίωξη της τέχνης το χρήμα. Αυτός που βάζει ως πρώτο σκοπό το χρήμα δεν κάνει τη τέχνη. Η τέχνη μιλάει στον άνθρωπο, τον ανακαλύπτει»…
-Η σχέση σας με την τηλεόραση είναι περιορισμένη και μικρή. Γιατί;
«Ντρέπομαι να βρίσκομαι σε δουλειές που υποτιμούν το γούστο και τη νοημοσύνη του κοινού αλλά και του δικού μου. Δεν κάνω τηλεόραση για να βρίσκομαι στην επικαιρότητα και να με βλέπει ο κόσμος. Δεν κάνω τηλεόραση για να έχω φήμη και χρήματα».
(Δημοσιεύτηκε Μάρτιο 2009 στην πατρινή εφημερίδα Η Ημέρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου