Στα 12 του ήρθε στην Αθήνα από την Αλβανία μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του και από τότε τρώει ρατσισμό. Στην εφηβεία δεν την πάλευε που τον έβριζαν για την καταγωγή και αναγκάστηκε να παίξει «κρυφτό» παριστάνοντας τον Έλληνα. Σταματήσει να υποδύεται αυτό το ρόλο, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με άλλους ρόλους, πιο ενδιαφέροντες. Έδωσε εξετάσεις στο Κρατικό Βόρειου Ελλάδας, πέρασε και έγινε ηθοποιός... Σήμερα στα 29 του έχει τη χαρά για πρώτη φόρα ν’ αντιμετωπίζει το λόγο του Ρίτσου στην μητρική του γλώσσα...
«Έχω κρύψει πολλές φορές ότι είμαι Αλβανός. Είχα πρόβλημα να με αποδεχτώ. Με πείραζε που η λέξη Αλβανός ταυτίζεται με βρισιά. Για πάρα πολλά χρόνια δεν μιλούσα αλβανικά στην Ελλάδα. Ακόμα, ντρεπόμουν να βγω με τη μάνα μου γιατί έμοιαζε ότι ήταν ξένη. Στα 16 μου είπα ΤΕΛΟΣ σ’ αυτή την κατάσταση… Στο Λύκειο είχα απίστευτους καθηγητές, πήρα αγάπη και αυτό απάλυνε τις πληγές μου… Άρχισα σιγά- σιγά ν’ αποδέχομαι αυτό που είμαι».
«Είμαι πολύ χαρούμενος που παρουσιάζω το ποίημα του Ρίτσου "Το παράθυρο" στα αλβανικά και έτσι μπορώ να επικοινωνήσω με το ελληνικό κοινό στη μητρική μου γλώσσα. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο».
«Στον ερωτικό τομέα πολύ κόσμος έχει λακίξει μόλις μάθαινε ότι είμαι από την Αλβανία».
«Οι μισοί Αλβανοί έχουν παραμορφωθεί, δεν έχουν αφομοιωθεί. Δεν έχουν καταλάβει ότι η διαφορετικότητα τους είναι ωραίο πράγμα. Έχουν γίνει χειρότεροι από τους Ελληνάράδες».
«Η αδερφή μου έφυγε πέρυσι για Καναδά. Στην Αθήνα μένω με την μητέρα μου. Η μαμά μου ήταν καθηγήτρια της φιλοσοφίας και ιστορίας του κομουνισμού στην Αλβανία. Έχει κάνει 100 δουλειές για ν’ αντεπεξέλθει. Στην αρχή μέναμε σε μια γκαρσονιέρα για πολλά χρόνια, σ’ αυτή τη γκαρσονιέρα μένουν τώρα Πακιστανοί γιατί οι Αλβανοί πήγαν πλέον στον τρίτο όροφο»...
«Με τον πάτερα μου δεν έχω σχέσεις, δε μιλάμε. Η απουσία του πατέρα μου στη ζωή μου είναι γεγονός που μ’ έχει κάνει ακόμα πιο δυνατό και όλη αυτή απουσία έχει μετουσιωθεί στην τέχνη. Είμαστε τυχεροί άνθρωποι γιατί τις δικές μας πληγές, τις ξορκίζουμε κάθε βράδυ στο σανίδι».
«Οι νόμοι του κράτους και οι υπηρεσίες μου θυμίζουν διαρκώς ότι είμαι ξένος, ενώ με το θέατρο το ξεχνάω. Κάθε δύο χρόνια πρέπει να πάρω την άδεια παραμονής. Το μόνο καλό είναι αυτό που γίνεται με την ιθαγένεια. Αν και γίνεται με όρους που δεν είναι τόσο καλοί. Αποθαρρύνεσαι όμως με το γεγονός ότι πρέπει να μαζέψεις όλα αυτά τα χαρτιά και παράλληλα ν’ αντιμετωπίσεις όλους αυτούς στις υπηρεσίες που λένε: "καλά, τα ζώα θέλουν και ιθαγένεια"».
«Μια καριόλα στην εφορία μου είπε να πάω στη χώρα μου αν δεν μ’ αρέσει εδώ. Δεν πληγώθηκα γι’ αυτό που μου είπε. Πληγώθηκα επειδή δεν μπορώ να πάω στη χώρα μου. Μετά από 17 χρόνια αν γυρίσω στην Αλβανία, θα πρέπει να κάνω μια νέα αρχή και εκεί θα θεωρούμαι ξένος. Θα μ’ αντιμετωπίζουν ως Ελληνάκι».
«Ο μονόλογος του Ρίτσου μ’ έχει χαράξει. Μιλάει για έναν άνθρωπο που δεν έχει ζήσει τη ζωή του, λυπάται τα χρόνια που πήγαν χαμένα. Νομίζω ότι σ’ αυτή την παράσταση ο καθένας μπορεί να βρει κάτι δικό του. Ο Ρίτσος κουβαλάει ένα ψυχικό πλούτο, έχει χαρά, έχει ένα συμπάν αγάπης, έχει διακαή πόθο για ζωή, παλεύει με τα ιδανικά της ζωής, παλεύει για μια λύτρωση, τη δική του, της κοινωνίας»...
«Είμαι χαρούμενος και ευγνώμων που στην Ελλάδα πραγματοποίησα το όνειρο μου να γίνω ηθοποιός».
«Οι άνθρωποι δεν χαμογελάμε σήμερα επειδή είμαστε φοβισμένοι. Ο φόβος έχει φάει τα σωθικά μας».
«Θα ΄θέλα πολύ αυτή η παράσταση να γίνει στην Αλβανία. Η Αλβανική πρεσβεία δεν μπορεί να μας υποστηρίξει οικονομικά… Ένας στους είκοσι θεατές που έρχεται να δει την παράσταση είναι Αλβανός. Υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό Αλβανών που ζουν στην Ελλάδα και βλέπουν τέχνη. Κάθε φορά πού έρχεται Αλβανός στην παράσταση, πάντα θα με περιμένει για να μου μιλήσει».
(Δημοσιεύτηκε Νοέμβριο 2010 στο περιοδικό Υποβρύχιο)«Έχω κρύψει πολλές φορές ότι είμαι Αλβανός. Είχα πρόβλημα να με αποδεχτώ. Με πείραζε που η λέξη Αλβανός ταυτίζεται με βρισιά. Για πάρα πολλά χρόνια δεν μιλούσα αλβανικά στην Ελλάδα. Ακόμα, ντρεπόμουν να βγω με τη μάνα μου γιατί έμοιαζε ότι ήταν ξένη. Στα 16 μου είπα ΤΕΛΟΣ σ’ αυτή την κατάσταση… Στο Λύκειο είχα απίστευτους καθηγητές, πήρα αγάπη και αυτό απάλυνε τις πληγές μου… Άρχισα σιγά- σιγά ν’ αποδέχομαι αυτό που είμαι».
«Είμαι πολύ χαρούμενος που παρουσιάζω το ποίημα του Ρίτσου "Το παράθυρο" στα αλβανικά και έτσι μπορώ να επικοινωνήσω με το ελληνικό κοινό στη μητρική μου γλώσσα. Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο».
«Στον ερωτικό τομέα πολύ κόσμος έχει λακίξει μόλις μάθαινε ότι είμαι από την Αλβανία».
«Οι μισοί Αλβανοί έχουν παραμορφωθεί, δεν έχουν αφομοιωθεί. Δεν έχουν καταλάβει ότι η διαφορετικότητα τους είναι ωραίο πράγμα. Έχουν γίνει χειρότεροι από τους Ελληνάράδες».
«Η αδερφή μου έφυγε πέρυσι για Καναδά. Στην Αθήνα μένω με την μητέρα μου. Η μαμά μου ήταν καθηγήτρια της φιλοσοφίας και ιστορίας του κομουνισμού στην Αλβανία. Έχει κάνει 100 δουλειές για ν’ αντεπεξέλθει. Στην αρχή μέναμε σε μια γκαρσονιέρα για πολλά χρόνια, σ’ αυτή τη γκαρσονιέρα μένουν τώρα Πακιστανοί γιατί οι Αλβανοί πήγαν πλέον στον τρίτο όροφο»...
«Με τον πάτερα μου δεν έχω σχέσεις, δε μιλάμε. Η απουσία του πατέρα μου στη ζωή μου είναι γεγονός που μ’ έχει κάνει ακόμα πιο δυνατό και όλη αυτή απουσία έχει μετουσιωθεί στην τέχνη. Είμαστε τυχεροί άνθρωποι γιατί τις δικές μας πληγές, τις ξορκίζουμε κάθε βράδυ στο σανίδι».
«Οι νόμοι του κράτους και οι υπηρεσίες μου θυμίζουν διαρκώς ότι είμαι ξένος, ενώ με το θέατρο το ξεχνάω. Κάθε δύο χρόνια πρέπει να πάρω την άδεια παραμονής. Το μόνο καλό είναι αυτό που γίνεται με την ιθαγένεια. Αν και γίνεται με όρους που δεν είναι τόσο καλοί. Αποθαρρύνεσαι όμως με το γεγονός ότι πρέπει να μαζέψεις όλα αυτά τα χαρτιά και παράλληλα ν’ αντιμετωπίσεις όλους αυτούς στις υπηρεσίες που λένε: "καλά, τα ζώα θέλουν και ιθαγένεια"».
«Μια καριόλα στην εφορία μου είπε να πάω στη χώρα μου αν δεν μ’ αρέσει εδώ. Δεν πληγώθηκα γι’ αυτό που μου είπε. Πληγώθηκα επειδή δεν μπορώ να πάω στη χώρα μου. Μετά από 17 χρόνια αν γυρίσω στην Αλβανία, θα πρέπει να κάνω μια νέα αρχή και εκεί θα θεωρούμαι ξένος. Θα μ’ αντιμετωπίζουν ως Ελληνάκι».
«Ο μονόλογος του Ρίτσου μ’ έχει χαράξει. Μιλάει για έναν άνθρωπο που δεν έχει ζήσει τη ζωή του, λυπάται τα χρόνια που πήγαν χαμένα. Νομίζω ότι σ’ αυτή την παράσταση ο καθένας μπορεί να βρει κάτι δικό του. Ο Ρίτσος κουβαλάει ένα ψυχικό πλούτο, έχει χαρά, έχει ένα συμπάν αγάπης, έχει διακαή πόθο για ζωή, παλεύει με τα ιδανικά της ζωής, παλεύει για μια λύτρωση, τη δική του, της κοινωνίας»...
«Οι άνθρωποι δεν χαμογελάμε σήμερα επειδή είμαστε φοβισμένοι. Ο φόβος έχει φάει τα σωθικά μας».
«Θα ΄θέλα πολύ αυτή η παράσταση να γίνει στην Αλβανία. Η Αλβανική πρεσβεία δεν μπορεί να μας υποστηρίξει οικονομικά… Ένας στους είκοσι θεατές που έρχεται να δει την παράσταση είναι Αλβανός. Υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό Αλβανών που ζουν στην Ελλάδα και βλέπουν τέχνη. Κάθε φορά πού έρχεται Αλβανός στην παράσταση, πάντα θα με περιμένει για να μου μιλήσει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου