Παρακολουθήσαμε πρόβες της ομάδας tok talk_ και ανακαλύψαμε πως το δικαίωμα στην αποτυχία, το λάθος ή ο νεκρός χρόνος στη ζωή μας μπορούν να γίνουν αντικείμενο αναζήτησης μιας παράστασης.
Βρίσκομαι στο χώρο όπου εδώ και δυόμισι μήνες ετοιμάζεται η παράσταση «Μεσημέρι σχεδόν». Καθώς οι τέσσερις ερμηνευτές (Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Βασίλης Λιάκος, Τατιάνα Μπρε, Τατιάνα Μύρκου) προετοιμάζουν το σκηνικό για την πρόβα, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω με τον σκηνοθέτη και εμπνευστή του project Σίμο Πατιερίδη.
Η πρώτη ερώτηση αφορά τον τίτλο της παράστασης. Γιατί «Μεσημέρι σχεδόν»; «‘Μεσημέρι’, γιατί είναι μια ώρα της ημέρας που στο δικό μου μυαλό έχει φως, παραπέμπει συχνά σε χαλαρή, φωτεινή διάθεση, σε προδιαθέτει για κάτι θετικό. ‘Σχεδόν’, γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της ιδέας γι’ αυτό το έργο βασίζεται στην άρση της όποιας κανονικότητας. Γιατί πολύ απλά δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος, ευτυχώς δηλαδή», εξηγεί ο Σίμος, που σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έπειτα στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Πρωταγωνιστής στην παράσταση είναι ένας χάρτινος, μεγάλος τοίχος. Πάνω στον τοίχο είναι σχεδιασμένα διάφορα σχήματα-κομμάτια που φεύγουν και σιγά σιγά απομένει ένας τοίχος γεμάτος «τρύπες». Τα σχήματα είναι εύκολα αναγνωρίσιμα και στοιχειοθετούν, ενδεικτικά, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η ζωή: ένα σύννεφο, ένα γουρούνι, μία νότα, ένα δέντρο, ένα ανθρωπάκι... «Ο χάρτινος τοίχος, λοιπόν, είναι ένα είδος ‘βιβλιοθήκης’ με το υλικό της ζωής και οι τέσσερις ερμηνευτές καταπιάνονται με την ταξινόμηση του υλικού αυτού για να δημιουργήσουν τη ζωή που αυτοί θέλουν να ζήσουν. Χωρίς περιορισμούς και επιταγές για την ενδεδειγμένη ζωή που πρέπει να ζήσουν». Γιατί, όμως, ο τοίχος είναι από χαρτόνι; «Στην αρχή γιατί δεν υπήρχε budget. Μετά, όμως, χάρηκα που είναι χαρτόνι το βασικό υλικό μας, γιατί είναι πολύ όμορφο να μπορεί κανείς να κατασκευάσει ένα σκηνικό από ένα τόσο ευτελές και συνάμα ‘εύθραυστο’ υλικό. Ασε που είναι απόλυτα συνεπές με την παρούσα οικονομική μας κατάσταση».
Μέσα από την κουβέντα με τον Σίμο καταλαβαίνω ότι η παράσταση επικεντρώνεται στις αθέατες πλευρές του εαυτού μας, αυτές που για κάποιο λόγο θεωρούνται φάλτσες, ανούσιες, αποφευκτέες - μάλλον ως μη παραγωγικές. «Για κάποιο λόγο, αν θέλεις να νιώθεις ‘ενταγμένος’, δεν σου επιτρέπεται το λάθος, η εμμονή, ο ψυχαναγκασμός, ο νεκρός χρόνος. Το άστοχο δεν συγκαταλέγεται στις καθημερινές μας λειτουργίες, τουλάχιστον αν θέλεις να αξιολογηθείς ως παραγωγικό και ωφέλιμο προς την κοινωνία άτομο. Ως αντίποδα στο καθημερινό άγχος να αξιολογείσαι ως ικανό άτομο, εμείς εστιάζουμε στην αξία της μη ορθότητας, στο δικαίωμα στο λάθος και στην αβεβαιότητα, στην ‘ομορφιά’ της αδυναμίας και ίσως και της αποτυχίας».
Το «Μεσημέρι σχεδόν» δεν είναι ούτε θεατρική παράσταση ούτε παράσταση χορού. Τι ακριβώς είναι; «Δεν ξέρω αν έχει νόημα να το ονομάσουμε κάπως· ας το πει ο καθένας όπως θέλει. Για μένα αυτό που έχει σημασία είναι το προσωπικό ταξίδι του θεατή σε έναν ιδεατό ποθητό κόσμο στον οποίο θα μπορούσε δυνητικά να ζήσει», απαντάει ο Σίμος, του οποίου η βασικότερη ανάγκη για την παραγωγή αυτή είναι να στήσει μια παράσταση εικαστική όπου όλη η δράση να περιορίζεται σε ένα είδος «εργασίας», έτσι ώστε να φωτιστεί η διαδικασία περισσότερο και λιγότερο τα υποκείμενα αυτής της εργασίας.
Φεύγω από την πρόβα με την προσμονή να δω την παράσταση ολοκληρωμένη. Κάτι καλό και όμορφο γίνεται εδώ που θα φέρει συνειρμούς, παραλληλισμούς και φαντασία στην επιφάνεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου