Σάββατο. Κάπου µία το µεσηµέρι, κατεβαίνω από το µετρό στο Μεταξουργείο, έτοιµος να χωθώ στα στενά µιας δύσκολης γειτονιάς. Οι δρόµοι είναι τίγκα από παρέες µεταναστών. Αναρωτιέµαι πώς βλέπουν όλη αυτήν τη φάση µε το ReΜap στη γειτονιά τους. Αδύνατοι, ήρεµοι, µε την κούραση να προδίδεται στα βήµατά τους.
Πρώτη στάση που κάνω στην οδό Δεληγιώργη 43, στο χώρο του ινδικού εστιατορίου «Νοοr». Ένας ευγενικός –µάλλον Ινδός– µε πληροφορεί ότι η οµαδική «NOOR: Θάνατος στην Τζαϊπούρ» είναι στον δεύτερο όροφο. Οι πολυέλαιοι, τα λουλουδάτα τραπεζοµάντιλα, οι ζωγραφισµένες στον τοίχο ανατολίτικες φιγούρες και γενικότερα όλο το σκηνικό του εστιατορίου σίγουρα ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες που συµµετέχουν στην έκθεση. Τα έργα τους αφηγούνται ιστορίες και η συγγραφέας Λίνα Στεφάνου έπλεξε αυτές τις ιστορίες στο διήγηµα «Θάνατος στην Τζαϊπούρ».
Στη συνέχεια κατευθύνοµαι στο λευκό και µικρό εργαστήρι της Κατερίνας Κανά, στην οδό Λεωνίδου, που βρίσκεται στο ισόγειο της γκαλερί της Ρεβέκκας Καµχή. Πάω για να µε φωτογραφίσει! Τι γίνεται εκεί; Η Κατερίνα καλεί τους επισκέπτες του ReΜap 3 να µπουν στο χώρο της και να τους φωτογραφίσει, στο πλαίσιο του project «Ι have a face, but a face is not what Ι am». H καλλιτέχνις παίρνει τα πορτρέτα, τα εκτυπώνει, τα επεξεργάζεται µε διάφορα υλικά, τα «κατακερµατίζει» και στη συνέχεια τα εκθέτει. Στόχος είναι να γεµίσουν οι τοίχοι του εργαστηρίου µε κολάζ «µεταλλαγµένων πρόσωπων». Ρωτάω την Κατερίνα εάν έρχονται µετανάστες που µένουν στην περιοχή να τους φωτογραφίσει. Η απάντησή της, αρνητική.
Ανεβαίνω στην αίθουσα τέχνης της Ρεβέκκας Καµχή, που φιλοξενεί την οµαδική έκθεση τεσσάρων νέων ελλήνων καλλιτεχνών, των Αλεξίας Καραβέλα, Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη, Χρυσάνθης Κουµιανάκη, Βασίλη Πασπάλη. Τα έργα της Αλεξίας Καραβέλα τραβούν την προσοχή µου. Η εικαστικός δηµιουργεί µέσω της ζωγραφικής µε µαρκαδόρους, µολύβια και µπλάνκο εικόνες από φωτογραφίες που βρίσκει τυχαία και αποτυπώνει τη νεοελληνική πραγµατικότητα - µοναδικότητα.
Πηγαίνω σε µια παλιά πολυκατοικία, δίπλα από το νεοκλασικό κτήριο της αίθουσας τέχνης. Κάθε όροφος και µια διαφορετική έκθεση. Ρωγµές, σοβάδες, εγκατάλειψη. Η τέχνη επί ερείπιων. Στον δεύτερο όροφο παρακολουθώ µε προσοχή το video - performance του Tayfun Sertta, «The Other The Other and Beyond», το οποίο αποτελείται από φιλµικές καταγραφές 30 κτηρίων, που ανήκαν άλλοτε σε µειονότητες της Κωνσταντινούπολης και σήµερα έχουν εγκαταλειφθεί. Δυο ορόφους πιο πάνω, ένα άλλο σκληρό video. Ο Χρήστος Σαρρής και ο Βασίλης Κοτταράς κατέγραψαν την καθηµερινότητα των µόνιµων κατοίκων, επισκεπτών, επαγγελµατιών του Κεραµεικού και του Μεταξουργείου µέσα στο µήνα Αύγουστο. Αστυνοµικοί, lofts, µετανάστες, άστεγοι, πόρνες, πισίνες, ηλικιωµένοι, ναρκοµανείς πρωταγωνιστούν στο 16λεπτο video.
Στους δρόµους του Μεταξουργείου βλέπω µαµάδες µε τα παιδάκια τους, φοιτητές, καλλιτέχνες, ξέγνοιαστους χίπστερ να κάνουν βόλτες, βλέπουν εκθέσεις, φωτογραφίζουν, ενώ κάποιοι µετανάστες ψάχνουν το µεσηµεριανό τους στα σκουπίδια. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι από την Αφρική αγκαλιασµένα δίνουν ένα παθιασµένο –µάλλον πρώτο– φιλί.
Ο χάρτης µε οδηγεί στο υπαίθριο γραφείο που έχει στηθεί στην πλατεία Αυδή, µέσα σε µια αυλή ενός περίπου ερειπωµένου κτίσµατος. «Το υπαίθριο γραφείο οργανώνεται ως ανοικτός αστικός χώρος που υποδέχεται εργασίες στο διαδίκτυο…» γράφει στο blog του ο αρχιτέκτονας του project Αριστείδης Αντωνάς. Το υπαίθριο γραφείο λειτουργεί και ως info point του ReΜap 3. Εκεί συναντώ τη διευθύντρια του ReΜap, την κ. Έφη Κοµνηνού. Πιάνουµε κουβέντα για το εάν το ReΜap µπορεί να επηρεάσει θετικά την περιοχή. «Το ReΜap βοηθάει να ανακαλύψουµε διαφορετικά την περιοχή, να τη διατρέξουµε µε διαφορετικό τρόπο και διάθεση. Ο στόχος µας είναι να φέρουµε ένα θετικό πρόσηµο στην περιοχή. Η τέχνη που παράγεται µέσα στον αστικό ιστό της πόλης µπορεί να βοηθήσει ώστε να ανακτήσουµε τον δηµόσιο χώρο και να νιώσουµε ότι µας ανήκει αυτή η πόλη».
Όσον αφορά τη φετινή διοργάνωση, η κ. Κοµνηνού εξηγεί ότι το ReΜap 3 είναι το πιο διευρυµένο και το πιο διεθνοποιηµένο σε σχέση µε τα προηγούµενα, ενώ συµµετέχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες που δείχνουν για πρώτη φορά τη δουλειά τους. «Πρόκειται για µια πλατφόρµα εξωστρεφή που µιλάει για τη σύγχρονη ελληνική εικαστική σκηνή στο εξωτερικό. Υπάρχει εξαιρετικό δυναµικό και ταλέντο εδώ».
Από το υπαίθριο γραφείο πετάγοµαι στο πρώην διώροφο bar «Αστοίβη» (Γιατράκου 10). Εκεί η γκαλερί The Breeder παρουσιάζει τον street artist HOPE. Η ενδιαφέρουσα έκθεση είναι ένα ετερόκλητο κολάζ από εικόνες και στοιχεία από διάφορους αρχαίους πολιτισµούς και υποκουλτούρες που προκαλούν σκέψη - συναισθήµατα. Αφορµές για συζήτηση δηµιουργεί και η νέα δουλειά της οµάδας Under Construction που παρουσιάζει το έργο Self As a Stage. Μέσα σ’ έναν παλιό (σχεδόν ερειπωµένο) χώρο στην οδό Θερµοπυλών 23 έχει δηµιουργηθεί ένα ηχητικό κολάζ µε ιστορίες - αφηγήσεις των µελών της οµάδας που πραγµατεύονται την έννοια του Εγώ.
Η ώρα έχει πάει 7… Σ’ ένα παλιό ψυχιατρείο, που κατόπιν έγινε το ξενοδοχείο «Γαλήνη», και τώρα λειτουργεί µόνο γα τις ανάγκες του ReΜap, 5 καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στη Γλασκώβη και άλλοι 5 από την Αθήνα φτιάχνουν έργα ειδικά για το χώρο, δηµιουργώντας συνθήκες διαλόγου µε την πόλη. Εκθέµατα ανάµεσα σε σπασµένα τζαµιά, φθαρµένες ταπετσαρίες, άχρηστες βρύσες, µόνιµες ρωγµές. Ένας χώρος που έσφυζε από ζωή κάποτε ζωντανεύει πάλι. Η τέχνη δείχνει τη δύναµή της και διώχνει τη σκόνη. O ταλαντούχος και δηµιουργικός Κώστας Σαχπάζης, που συµµετέχει στην έκθεση, µε ξεναγεί και πιάνουµε ωραία κουβέντα για τις δηµιουργίες του.
Τελευταίος σταθµός στη βόλτα µου στο Remap3 είναι η έκθεση Bordello Nacional του εικαστικού Poka-Yio – µέλους του επιµελητικού τρίο ΧΥΖ και καλλιτεχνικού διευθυντή της Μπιενάλε της Αθήνας. Νεαροί διαφορών εθνικοτήτων πληµµυρίζουν τα πολυάριθµα µπουρδέλα της γειτονιάς. Τριγυρίζουν µε την παρέα τους για να βρουν την τέλεια πουτάνα που θα τους ξεκαυλώσει. Ο δρόµος βροµάει κάτουρο. «Η έκθεση είναι ανοιχτή – για λόγους ασφάλειας η πόρτα είναι κλειστή, καλέστε στο 69…..» λέει το σηµείωµα έξω από την κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας. Κόκκινοι φωτισµοί, περούκες, εντοµοαπωθητικά teza, σοκολάτες κυριαρχούν στις φορτισµένες συναισθηµατικά δηµιουργίες του Poka-Yio που εκτείνονται και στους πέντε ορόφους της παλιάς πολυκατοικίας.
Νύχτωσε. Με το που βγαίνω από την έκθεση πέφτω σε πρεζάκια που βαράνε ο ένας στον άλλο µε τη σύριγγα ηρωίνη. Φοβάµαι. Λίγο. Φεύγω. Φτάνω στο µετρό που είναι δίπλα και σκέφτοµαι τα λόγια της διευθύντριας του ReΜap: «Οι κάτοικοι της περιοχής αγκαλιάζουν το ReΜap. Χαίρονται που ενεργοποιείται µε τον τρόπο αυτόν η περιοχή τους. Μας λένε, “φέρτε κόσµο, να κάνετε εγκαίνια, πάρτι, εκθέσεις’’. Είναι ωραίο η περιοχή να πληµµυρίζει από κόσµο που έρχεται µε διάθεση να παραγάγει κάτι». Θα ξαναπάω να δω τα υπόλοιπα.
infο
Το ReMap 3 θα διαρκέσει µέχρι και τις 30 Οκτωβρίου. Αναλυτικό πρόγραµµα στο www.remapkm.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου