«Όλοι, φίλε μου, όλοι ανεξαιρέτως ζούμε για το καλύτερο»…
Αθήνα
Παρασκευή, δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα τελειώνει οριστικά η δουλειά που μου φέρνει κάποια φράγκα για να ζω στην πρωτεύουσα. Οριστικό τέλος και αναρωτιέμαι εάν πρέπει να κάνω το ταξίδι που είχα προγραμματίσει.
-Θα’ σαι μαλάκας εάν φύγεις. Θα χαλάσεις όλα τα λεφτά σου και δεν θα έχεις μετά τίποτα. Πρέπει ν’ αρχίσεις να ψάχνεις δουλειά, πώς θα την παλέψεις; Σε εκδρομές θα τρέχεις;
Αυτά μου έλεγε ο εαυτός μου και τον έγραψα…
Την άλλη μέρα, πρωί, είμαι στον Κηφισό και βγάζω εισιτήριο. Έχω κάνα εικοσάλεπτο μέχρι το λεωφορείο να βάλει εμπρός το ταξίδι μου. Πίνω ένα καφέ στα κλεφτά και ένα κοριτσάκι ολομόναχο μου λέει τα κάλαντα…
«Το ταλέντο είναι η πίστη στον εαυτό σου, στις δυνάμεις σου»... λέει ο Ηθοποιός «Στον βυθό» του Γκόρκι και είναι το βιβλίο που κουβαλάω μαζί μου για να το ξαναδιαβάσω.
Γρεβενά
Με το που φτάνω με το ΚΤΕΛ στα Γρεβενά αντικρίζω το μεσημέρι της επαρχίας. Μαγαζιά κλειστά, ελάχιστοι περπατούν στο δρόμο. Φασαρία μηδέν.
Στο μεταξύ πεινάω πολύ, θα βρω τίποτα ή θα τη βγάλω με κρουασάν από το περίπτερο; Ο χιονισμένος πεζόδρομος με οδηγεί στην πλατεία την κεντρική... Ψάχνω να φάω. Αδέσποτος.
 |
| ο κ. Βασίλης της Καλής Ζωής |
Σ’ ένα στενό ξεπροβάλλει η «Καλή Ζωή»… Μια ταβέρνα με τα όλα της. Εδώ είμαστε. Το κοκορέτσι από τα κάρβουνα μεταφέρεται στο πιάτο μου. Ο κύριος Βασίλης δείχνει χαρούμενος και ας είναι άδεια η «Καλή Ζωή» του… Πέρασε πάνω από 40 χρόνια να ψήνει και να ταΐζει πεινασμένους ταξιδιώτες. «Είναι η χειρότερη χρονιά. Θ’ αντέξουμε;» μου λέει…
Η Λίτσα με τα αδέλφια της –Θοδωρής και Αγλαΐα- καταφθάνουν, πίνουμε ρετσίνες και ζεσταίνουμε καρδιές και σώματα.
Σμίξη
Με το αμάξι του Θοδωρή πάμε στον όμορφο ξενώνα στη Σμίξη. Η Πίνδος παρούσα. Επιβλητική και τίγκα στο χιόνι. Δεν έχω δει τόσο πολύ χιόνι στη ζωή μου!
 |
| Σμίξη |
 |
Τα Γρεβενά είναι η πατρίδα των μανιταριών. Εδώ, ανήμερα των Χριστουγέννων, δοκίμασα μανιταρόσουπα. Δεν υπάρχει!
Μια νύχτα, το κλαμπάκι «σλάλομ» του χωριού έγινε δικό μας. Μεθύσαμε, χορεύαμε και κοροϊδεύαμε όλα τα προβλήματά μας…
 |
| η πρωινή θέα. Σμίξη |
Τα πρωινά ξύπναγα πάντα πρώτος και είχα ραντεβού με τη χιονισμένη θέα –να ξυπνάς με τέτοια θέα, όνειρο! Μέχρι να σηκωθούν οι άλλοι ξεπέταγα σελίδες από τον Γκόρκι. «Όλοι οι άνθρωποι έχουν γκρίζες ψυχές... λίγο ρουζ θα έκανε σε όλους καλό».
 |
| τούμπες |
Πόσο γελάσαμε με τον ασχετοσύνη μου να μάθω snowboard στο χιονοδρομικό κέντρο. Κατάφερα να διανύσω και 5 μέτρα πάνω από τη σανίδα...
 |
| με τη Λίτσα στο χιονοδρομικό κέντρo |
 |
| Μέγαρο |
Από τη Σμίξη μεταφερόμαστε στο Μέγαρο. Στο χωριό που ζουν η γιαγιά και ο παππούς της Λίτσας. Καυτή κοτόσουπα, μπριζόλες, ψητά μανιτάρια και ψωμί που μόλις βγήκε από το φούρνο. Και άφθονο τσίπουρο. Και σιωπή. Έχει ξεκινήσει το «τούρκικό» τους…
 |
Εκείνο που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι το δωμάτιο που μοιάζει με μίνι μάρκετ. Μακαρόνια, ρύζια, πατάτες, σοκολάτες, κρεμμύδια και άλλα πολλά σε μεγάλες ποσότητες για τις οικογενειακές ανάγκες. Η γιαγιά Αγλαΐα τα φυλάει όλα σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού. «Εδώ είμαστε χωριό που όλο χιονίζει, δεν θέλουμε να μας λείψει τίποτα» εξηγεί η καταξιωμένη νοικοκυρά.
Αγιονέρι
«Γιε μου, αγάπα τον εαυτό σου, δώσε πίστη σ’ αυτό που θες, προχώρα, και μοιράσου όλα τα καλά με τους ανθρώπους» μου είπε ένας τσοπάνης σε μια μικρή στάση που κάναμε το Αγιονέρι Ελασσόνας και τα ζαρωμένα χέρια κουβαλούν μόνο γνώση. Νύχτα.
Λάρισα
Φτάνουμε στη βασίλισσα της Θεσσαλίας.
Το μικρό σπίτι της Λίτσας έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Θέα στον Όλυμπο. Καφές, κουβέντα, βόλτες, εξομολογήσεις. Σ’ αγαπάω ρε Λιτσάκι.
Το βράδυ, σ’ ένα καφενείο μαζευόμαστε καμιά δεκάρια άτομα. Άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ μας. Λες και είμαστε πρωτοετείς και βγαίνουμε τσούρμο για να κάνουμε τις φιλίες, τις πρώτες. Γουστάρω. Η ψήλη και όμορφη Πετρούλα μαθαίνει ιππασία σε αυτιστικά παιδιά. «Τα λατρεύουν και η επαφή με τα άλογα τους κάνει καλό»... Στην παρέα και η αδερφή της, η Έλενα που πέντε φορές προσπάθησε για να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών. «Ο επιμένων νικά» λέω στην εκκολαπτόμενη γλύπτρια και μου κλείνει το μάτι. Στα ξαφνικά, η κουβέντα μας διακόπτεται. Μια κοπέλα που είναι κάπου 25 ανεβαίνει σ’ ένα βάθρο... Είναι παραμυθού και θέλει να μας διηγηθεί μια χριστουγεννιάτικη ιστορία... Η μαγεία, μας καταδιώκει και μπερδεύεται με το κόκκινο κρασί και την επιδιωκόμενη ζάλη.
 |
| Λάρισα. πλατεία στολισμένη |
Νέο Πετρίτσι
4 το πρωί. Το τρένο είναι γεμάτο από κόσμο. Ψάχνω να βρω τη Μάγδα σε κάποιο βαγόνι –ταξίδευε από την Αθήνα. Την βρίσκω με δυσκολία και ένας μεθυσμένος τραγουδάει και φωνάζει –αδύνατο ν’ ανταλλάξουμε κουβέντα. 9 το πρωί είμαστε στο Νέο Πετρίτσι Σερρών. Και μια ολόκληρη μέρα κοιμόμαστε. Την επόμενη γιορτάζω..
Άγκιστρο
29 Δεκέμβρη. Για τα γενέθλια μου η Μάγδα έχει την καλύτερη ιδέα. Να πάμε στο Άγκιστρο στο παραδοσιακό, βυζαντινό χαμάμ που λειτουργεί όλο το 24ωρο και απέχει 3 χιλιόμετρα από την Βουλγαρία... Η απόλυτη χαλάρωση, εδώ ξαναγεννιέσαι… Στο γυρισμό σταματάμε στη Βυρώνεια να δούμε ζώα.
Βυρώνεια
.
 |
| κροκόδειλος! |
 |
| η Μάγδα και η σαύρα της |
 |
| μια σαύρα πάνω μου |
Άνω Πορόια Σερρών
 |
| στο κουρείο- "καφενείο" |
Λίμνη Κερκίνη
 |
| στο δρόμο για τη λίμνη |
Μια μέρα πριν τελειώσει ο χρόνος, κατευθυνθήκαμε στην λίμνη που ενέπνευσε τον Αγγελόπουλο. Ξεφεύγω από την παρέα, περπατάω μόνος και ο απολογισμός καταφθάνει. Περιτυλιγμένος από σκέψεις…
 |
| ηρεμία |
2011
Ο συνονόματος παππούς έφυγε. Ένα ανιψάκι που για δεύτερη φορά δεν ήρθε. Μια δουλειά που τέλειωσε. Μια παράσταση που δεν έγινε. Ένας αδερφικός συγκάτοικός που έχασε όλες τις ιδιότητές του. Συγκρούσεις και σχέσεις ετών που χαλάνε στα ξαφνικά... Ατέλειωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Απώλειες και αποχωρισμοί. Ακόμα και το πορτοφόλι μου έχασα..
 |
| κρυώνουμε και αγκαλιαζόμαστε |
 |
| εάν θες να κάνει βόλτα στη λίμνη υπάρχει βάρκα... |
Εντάξει το 2011 δεν είχε μόνο μαυρίλα... Μια άλλη -όμορφη-παράσταση έγινε. Οι σπουδές στη δραματική σχολή που ολοκληρώθηκαν. Ένα περιοδικό με ωραίους ανθρώπους σφήνωσε στη ζωή μου. Ένα γούρι από το Μεταξουργείο είναι καρφωμένο στο χέρι μου από τον Νοέμβριο. Ένας ξάδελφος ήρθε στην επιφάνεια και έφερε ουσία. Νησιά, βουνά και δρόμοι σε πληθυντικό αριθμό. Φουλ από εικόνες και ταξίδια.
Και ο έρωτας; Μάλλον με ξέχασε για τα καλά. Από’ δω και από εκεί. Χορταίνω -ας πούμε- από το εφήμερο.
 |
| Μαρία, Μάγδα, Νένα αχνoφαίνονται |
2012
Ξεκίνα ήρεμα, όμορφα με την οικογένεια της Μάγδας και τον Γκόρκι στο τζάκι. «Όποιος στέκεται στα δικά του πόδια και δεν τρώει απ’ την παλάμη των άλλων –τι το χρειάζεται αυτός το ψέμα; Το ψέμα είναι η θρησκεία των δούλων και των αφεντικών. Η αλήθεια είναι ο θεός του ελεύθερου ανθρώπου!»
 |
| ο Αλί |
«Και τώρα τι θα κάνεις;» τον ρωτάω. «Δεν ξέρω» απαντάει και δείχνει ότι θα την βρει την άκρη του. Μου δείχνει τις πληγές στα χέρια και στα πόδια του από τα βουβάλια. Δεν ξέρω τι να πω. Από το πορτοφόλι του βγάζει μια φωτογραφία με τα παιδιά του και τη γυναίκα του και αλλάζει διάθεση.
Ο Αλί κατάφερε να περάσει βουνά και θάλασσες, χιόνια και δουλέμπορους, ατέλειωτο περπάτημα χωρίς φαγητό… και δεν άντεξε το αφεντικό του, το βουβάλι.
Βουνό Μπέλες
Κάνουμε πεζοπορία στο βουνό. Η Μάγδα, τα ανίψια της, εγώ και σκυλιά που σε όλη τη διαδρομή έβγαζαν τα μάτια τους. Μέσα στην (γ)καβλα.
 |
| πεζοπορία στο βουνό... |
Η ώρα είναι κάπου 4 το απόγευμα. Ανεβαίνουμε και η λίμνη από ψηλά δείχνει ακόμα πιο όμορφή.
Θεσσαλονίκη
Πρώτη μέρα του χρόνου και ταξιδεύω από το Νέο Πετρίτσι για τη Θεσσαλονίκη. Με το που κατεβαίνω από το σταθμό, απέναντι μου δεσπόζει μια γνώριμη, βρώμικη πλατεία -εκεί είχα δώσει το φιλί το πρώτο. Θα έδινα τα πάντα για να το ζούσα πάλι.
Η Βάσια με περιμένει με την Τζένη στο μικρό υπόγειο της. Πίνουμε και θυμόμαστε τα χρόνια τα φοιτητικά μας στην Πάτρα. Μόνο γελάμε και αγαπιόμαστε περισσότερο. Λέμε να βγούμε έξω -πείθουμε τη Βάσια η όποια η κακομοίρα δούλευε το άλλο πρωί. Την παρασύραμε και αλωνίσαμε όλη την πόλη...
 |
| η πλατεία Αριστοτέλους από ψηλά..από τη ρόδα του λούνα πάρκ |
Από 'δω πάνω βλέπουμε όλη την πλατεία Αριστοτέλους! Εδώ είναι όλη ελευθερία. Που είμαστε; Στη ρόδα του λούνα παρκ που στήθηκε στην πλατεία για να μαγεύει μικρούς. Και μεγάλους. H Tζένη ενθουσιασμένη, εγώ πιο πολύ. Πόσα χρόνια είχα ν’ ανεβώ σε ρόδα...Αγκαλιά.
 |
| με τη Τζένη βόλτα στην Αριστοτέλους |
Σ’ ένα free press διαβάζω «home is where your friends are». Το δείχνω στον Πάρη, την Χριστίνα και τον Παναγιώτη και συμφωνούν με το χαμόγελό τους…
Πάτρα
«Οι άνθρωποι φίλε μου ζούνε για κάτι καλύτερο. Όλοι νομίζουμε ότι ζούμε για τον εαυτό μας, αλλά στην πραγματικότητα, ζούμε για το καλύτερο… Γι’ αυτό και πρέπει να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους. Γιατί δεν ξέρουμε ποιος είναι αυτός που έχουμε μπροστά μας –γιατί γεννήθηκε και τι μπορεί να καταφέρει… Μπορεί να γεννηθεί για τη δική μας ευτυχία… Για το καλό της ανθρωπότητας»… γράφει ο Γκόρκι στις τελευταίες σελίδες «Στον βυθό» και μαζί τελειώνει και το ταξίδι..
3 σχόλια:
Και όλα αυτά γιατί το ταξίδι είναι η διαδρομή!
Πολύ ωραίο άρθρο....Και ταξιδιάρικο....Μπράβο!
kalispera, arketa siginitiko to arthro sou..
Δημοσίευση σχολίου