ΟΙ "ΔΑΙΜΟΝΕΣ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ

Μπήκαμε στους Δαίμονες και καταγράψαμε την προετοιμασία του  Πατρινού βαρύτονου Νικόλα Καραγκιαούρη. Και δεν μείναμε μόνο σ’ αυτό…

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TRIP #8 της εφημερίδας Πελοπόννησος 

Από τον Λάμπρο Αραπάκο  

Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαϊωάννου

Με το που βλέπεις τον Νικόλα, ξαφνιάζεσαι με το πόσο ψηλός είναι: 2 μ. και 3 εκ.! Συναντηθήκαμε στις 7 το απόγευμα έξω από στο Παλλάς -εκείνη την ώρα τα ταμεία είναι γεμάτα από κόσμο που αναρωτιέται αν θα βρει εισιτήριο. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά του θεάτρου και οδηγούμαστε στα παρασκήνια. Πρώτη στάση στο καμαρίνι που μοιράζεται η Εβελίνα Παπούλια με τον Παναγιώτη Πετράκη -ο οποίος δεν έχει φτάσει ακόμα στο θέατρο. Η Εβελίνα τελειοποιεί το μακιγιάζ φτιάχνοντας μια κάρδια στο κούτελό της. Είναι ευδιάθετη, μας διηγείται την απάντηση που έδωσε στην εκπομπή του Θέμη Γεωργαντά. «Με ποιον θα ήθελες να περάσεις μία νύχτα;», τη ρώτησε και εκείνη ευθαρσώς είπε «Με τον Μπουτάρη»! Σκάμε στα γέλια και πριν την αποχαιρετίσουμε αναφέρει κάτι που δεν μ’ εντυπωσιάζει: «Απολαμβάνω πολύ αυτή την παράσταση».

Έξω από το καμαρίνι, παντού κουστούμια, πολλά κοστούμια και μάσκες, και περούκες, και παπούτσια και ειδικές κατασκευές. Μιλάμε για μεγάλη παράγωγη! Ανεβαίνουμε στο δεύτερο όροφο, η πόρτα ερμητικά κλειστή. Είναι το καμαρίνι της Άννας Βίσση. Ο Νικόλας χτυπάει αλλά δεν παίρνει απάντηση. Η Άννα δεν έχει έρθει ακόμα… Ανεβαίνουμε στον τρίτο όροφο, στη  «φωλιά» του Πατρινού βαρύτονου. Η ενδυματολόγος και φίλη του, Καίτη Μαλέσκου τον βοηθάει να φορέσει το μαύρο κουστούμι αλλά και στο μακιγιάζ: Πρέπει να γίνει ιεροεξεταστής… Καθώς μεταμορφώνεται, τον τρελαίνω με απανωτές ερωτήσεις.

Σε είχαμε φιλοξενήσει και πέρυσι στο TRIP. Ένα χρόνο μετά, πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή σου.. Για παράδειγμα, έχεις αρχίσει να γίνεσαι γνωστός.

Εξακολουθώ να κάνω τη δουλεία μου όπως την ήξερα τόσα χρόνια, τώρα αν γίνομαι γνωστός, το βρίσκω μια καλή ευκαιρία να μάθει ο περισσότερος κόσμος το είδος που εκπροσωπώ, την όπερα.

Θεωρείς ότι ο ρόλος αυτός αποτελεί μια ανταμοιβή των κόπων και των σπουδών σου;

Περίμενα χρόνια ένα τέτοιο ρόλο. Περίμενα κάποιον που θα διακρίνει κάτι σε μένα και θα μ’ εμπιστευτεί –γι’ αυτό και σπούδαζα.  Είναι μια ανταμοιβή όλο αυτό που μου συμβαίνει.

Είσαι 35 χρόνων, πίστεψες κάποια στιγμή ότι αυτή η ευκαιρία δεν θα έρθει ποτέ;

Είμαι αισιόδοξος, τα περιμένω όλα και πάντα!  Υπάρχει αναξιοκρατία στην Ελλάδα και κρίση μεγάλη. Αλλά τώρα στην κρίση ξεκαθαρίστηκαν τα πράγματα και νομίζω ότι φεύγει η σαβούρα που τυχόν υπήρχε τόσα χρόνια. Τώρα φαίνεται ποιος βάζει κάτω το κεφάλι και δουλεύει χωρίς να υπολογίζει τίποτα, δουλεύει όχι για να βγάλει χρήματα αλλά γιατί τον εκφράζει αυτό που κάνει.

Περίμενες ότι θα πάρεις αυτό το ρόλο;

Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι θα πάρω το ρόλο. Δεν είπα αυτή τη σκέψη μου πουθενά, δούλεψε το ένστικτο μου και είπα ότι αν μου δώσουν το ρόλο, θ’ αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο και θα το ευχαριστηθώ πολύ. Πήγα στην ακρόαση με την πιανίστα μου, την κ. Ludmila Koslofska και μπορεί αυτό να φάνηκε κάπως ψωνιστικό αλλά νομίζω ότι ήταν μια επαγγελματική κίνηση… Οι ταξιθέτες όταν τέλειωσε η ακρόαση σχολίασαν  ότι ακούστηκα σ’  όλο το θέατρο, είχα αυτοπεποίθηση και έκανα αυτό που ξέρω. Όταν τέλειωσε η πρώτη οντισιόν, μου είπαν ότι θέλουν να με ξαναδούν και μου έδωσαν νότες να μελετήσω.

Οι πρόβες πόσο καιρό κράτησαν;

Τρεις  μήνες και δεν καταλάβαμε πως πέρασε ο καιρός. Το να δουλεύεις με τον Γιάννη Κακλέα είναι  απόλαυση και μάθηση.

Η συνάντηση με την Άννα Βίσση;

Είναι ένας απλός άνθρωπος με τόσο ταλέντο πάνω της που δεν το πιστεύεις.

Πες μου ένα αρνητικό της.

Όλοι έχουμε δικαίωμα να έχουμε κάτι το αρνητικό αλλά δεν έχω διακρίνει κάτι σ’ εκείνην.

Οι δικοί σου τι λένε;

Έχουν έρθει από την Πάτρα και έχουν δει τους «Δαίμονες». Αισθάνθηκαν περήφανοι διότι έχουν παλέψει πολύ στη ζωή τους και είναι μια ευκαιρία να ευχαριστηθούν. Χαίρονται γιατί ξέρουν τι θυσίες και τι αγώνα έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ζω σαν τους άλλους ανθρώπους ανέμελα. Οφείλω να διαβάζω και να εξελίσσομαι συνέχει με αποτέλεσμα να απομονώνομαι πολλές φορές, να μου λείπει η οικογένεια μου,  να ξοδεύω χρήματα για την τέχνη μου και όχι ας πούμε για να πάρω ένα αυτοκίνητο και να βελτιώσω το βιοτικό μου επίπεδο.

Βάζει τις μπότες του, 50 νούμερο και είναι πανέτοιμος. «Είσαι κακός και ωραίος», λέει η Καίτη ενώ φεύγουμε από το καμαρίνι του και πηγαίνουμε να συνεχίσουμε την «ξενάγηση».  Στις σκάλες συναντάμε την Άννα Βίσση, ντυμένη αθλητικά, κρατάει ένα ταπεράκι με φαγητό, δείχνει χαλαρή, φαίνεται ότι δεν επηρεάζεται από το γεγονός ότι όλοι τρέχουν για να ετοιμαστούν. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι  που αγχώνει αυτή τη γυναίκα… Στον πρώτο όροφο κάνουμε στάση για να πούμε ένα γεια στον Παναγιώτη Πετράκη. Κάνει «ζέσταμα» και τραγουδάει: «Σκέψεις φρικτές με βασανίζουν αδυσώπητα…». Είναι ευγενικός, δεν μας βρίζει που τον διακόπτουμε. 

Τεχνικοί, ηθοποιοί, ταξιθέτες, μουσικοί, ηχολήπτες προσπαθούν για να είναι όλα στα εντέλεια, σε λίγο θα υποδεχτούν 1500 θεατές. Παρατηρώ τα σκηνικά: Γέφυρες, παλάτια, δρόμοι, φυλακές, παρασκήνια θεάτρου. Τεράστια και υπέροχα… Αφήνω τον Νικόλα στην ησυχία του, πρέπει να «προπονήσει» τη φωνή του.

3 ώρες  μετά…

Οι «Δαίμονες» είναι ο ορισμός του ταλέντου και της σκληρής δουλειάς.  Εντυπωσιάζεσαι αλλά ξέρεις ότι αυτός ο εντυπωσιασμός δεν είναι πυροτέχνημα, κουβαλάει περιεχόμενο και ουσία. Ο Γιώργος Χρονάς έγραψε κάτι καλό:  «Η παράσταση είναι μάθημα για να αγαπήσεις την όπερα. Το ιταλικό προϊόν βαπτισμένο, μέσα στην ροκ μέθη»…  Και όσον αφορά τον δικό μας Νικόλα, κλέβει την παράσταση!  Ζει το όνειρο και του αξίζει.