ΜΕΓΑΛΕΣ ΝΕΚΡΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Η αδερφή μου πριν λίγες μέρες έχασε τo μωρό  που κυοφορούσε στον έβδομο μήνα...Το πρώτο μου ανιψάκι έζησε μόνο για λίγο, μέσα στην ασφάλεια του σώματος της αδελφής μου και έφυγε για κάπου άλλου, μακριά από εγωισμούς, προσδοκίες και άλλες ανθρώπινες αδυναμίες.

Μέσα στο 2010 ερωτεύτηκα, ξαναερωτεύτηκα, χώρισα, κεράτωσα, κερατώθηκα, έζησα το εφήμερο του ερωτά, πλήγωσα περισσότερο απ’ ότι πληγώθηκα, δεν πήγα διακοπές, έζησα τη μιζέρια της αφραγκίας, την πίκρα της ανεργίας, το αδιέξοδο της αναζήτησης της εργασίας, τη χαρά της εύρεσης δουλειάς και την  βασανιστική ανάγκη της ελληνικής υποχρεωτικής ετεροαπασχόλησης. Ελάχιστα έμαθα απ’ όλα αυτά. Τα περισσότερα για την πάρτη μου και τους ανθρώπους τα γνώρισα  από το  ανιψάκι που δεν ήρθε πότε.

Ήταν Ιούνιος μεσημέρι, ήμουν στο σούπερ μάρκετ, όταν με πήρε η μάνα μου και μου είπε ότι η μεγάλη μου αδερφή θα γίνει μάνα.  Οι πελάτες στο σουπερ μάρκετ νόμιζαν ότι τρελάθηκα:  Μ’ έβλεπαν να δακρύζω γελώντας.

Ήταν κάπου Δεκέμβρης μεσημέρι,  είχα τελειώσει μια συνέντευξη όταν με πήρε η μάνα μου και μου είπε ότι η αδερφή μου έχασε το παιδί της. Εκείνη τη μέρα  είχε την καθιερωμένη συνάντηση με τον γυναικολόγο της. Του εξήγησε τις «ενοχλήσεις» που ένιωθε και εκείνος της ανακοίνωσε ότι η καρδιά του μωρού δεν ακούγεται πια και ότι πρέπει να το βγάλει από μέσα της. Προσδιόρισε ότι πέθανε στην κοιλιά της πριν τρεις μέρες. Κατ’ ευθείαν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μετά από πρόκληση τοκετού, το γέννησε νεκρό... Ποιος είπε ότι η γέννηση ταυτίζεται μόνο με τη ζωή;

Μόλις έμαθα το γεγονός και αφού βεβαιώθηκα ότι η υγεία της αδερφής μου είναι εντάξει, η σκέψη μου αυτόματα πήγε στο δικό μου γκρέμισμα. Iσοπεδωτικό. Εκείνη τη στιγμή που η αδερφή μου έτρεχε στο νοσοκομείο για να γεννήσει το πεθαμένο πλάσμα της, εγώ στενοχωριόμουν επειδή δε θα γινόντουσαν πραγματικότητα όλα όσα ονειρευόμουν για το ανιψάκι... Πενθούσα το εγώ μου: Τα δικά μου συναισθήματα, τις δικές μου προσδοκίες, το καβαλημένο εγώ μου. Δεν υπήρχε χώρος για κάτι άλλο πέρα από τη ματαίωση μου... Και έτσι αντιλαμβάνομαι ότι το εγώ ξέρει να επιβάλλεται, δεν σου επιτρέπει να μάθεις τι γίνεται γύρω από σένα. Σ’ ενδιαφέρει ο πόνος σου και τον καθιστάς ως το πιο σημαντικό και το πιο μεγάλο και καταλήγεις μόνος, σχεδόν καταθλιπτικός και έχεις για παρέα μόνο το «όμορφο» εγώ σου. Δεν υπάρχει μοίρασμα. 

Για το πρώτο ανιψάκι μου είχα φτιάξει όνειρα... Είχα σκεφτεί ότι όταν θ’ άρχιζε να καταλαβαίνει, θα έπαιζα σε παιδικές παραστάσεις για να έρχεται να τις βλέπει. Έτσι θ’ αγαπούσε το θέατρο και θα γινόταν ηθοποιός σαν το θείο του. Τι ηλίθιος που είμαι! Συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχουν προσδοκίες και όνειρα. Υπάρχει το τώρα ή καλύτερα το εδώ και τώρα. Δεν ξανασκέφτομαι το μέλλον και δεν εναποθέτω σ’ αυτό τίποτα. Δεν αντέχω τις διαρκείς ματαιώσεις.  Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ν’ απελευθερώνω τη σκέψη μου δημιουργώντας συναισθηματικούς-ισχυρούς δεσμούς με τη στιγμή. Μάλλον οι διαφημίσεις του τύπου «ζήσε το τώρα» έχουν δίκιο. Τι σημασία έχει το σε λίγο, το μετά, το αύριο, το μέλλον; 

Θα τελειώσω το κείμενο με κάτι που μου είπε η αδερφή μου στο νοσοκομείο-λίγες ώρες αφού γέννησε. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, απλώς έβγαλα το σκασμό και σιώπησα για ώρες. «Τελικά ποιο είναι τo χειρότερο να περιμένεις κάτι και να μη σου γίνεται ή να σου συμβαίνει το χειρότερο και να σου λένε ότι πρέπει να το αντιμετωπίσεις;»
 
Ευχαριστώ το φίλο φωτογράφο Βασίλη Σπύρου που διάβασε το κείμενο και και το "ομόρφυνε" με τη φωτογραφία του.

(γράφτηκε το Δεκέμβρη του 2010 και δεν επιλέχτηκε για δημοσίευση)