«ΤΟ ΓΑΛΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ

Πρώτη φορά είδα την παράσταση «Το γάλα» το 2006. Θυμάμαι ότι πήρα μόνος το ΚΤΕΛ από την Πάτρα -τότε έμενα εκεί- για να έρθω να δω την παράσταση, για την οποία είχα κλείσει εισιτήριο αρκετές εβδομάδες νωρίτερα. Ο αδικοχαμένος Κωνσταντίνος Παπαχρονής υποδυόταν το σχιζοφρενή Λευτέρη και η ερμηνεία του προκαλούσε δάκρυα και μνήμες. Στη συνέχεια, το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη παρουσιάστηκε και από άλλους θιάσους με μεγάλη επιτυχία, ενώ άρχισε και την εκτός συνόρων πορεία του: ανέβηκε σε Πολωνία, Σερβία, Κύπρο και Γερμανία. Πέντε χρόνια μετά την πρώτη της θεατρική εμφάνιση, η τραγική ιστορία της μητέρας και των δύο γιων της, Λευτέρη και Αντώνη, που έχουν μεταναστεύσει εδώ και χρόνια από την Τιφλίδα και προσπαθούν να προσαρμοστούν και να επιβιώσουν στην Ελλάδα, έγινε ταινία σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σιούγα. Είδα την ταινία σε έναν κινηματογράφο στη Δάφνη και συγκινήθηκα για άλλη μία φορά. Την επομένη συνάντησα τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο και τον Ομηρο Πουλάκη, που πρωταγωνιστούν στο κινηματογραφικό «Γάλα», και μου εξήγησαν πώς είναι να έρχονται αντιμέτωποι με αυτό το σπουδαίο, αλλά και σκληρό έργο.

Προμηθέας Αλειφερόπουλος

«Αγάπη και ζωή στο τώρα και στο μάξιμουμ»

Οι παραστάσεις που έκανε ο Προμηθέας στο σχολείο ήταν η αιτία για να αποφασίσει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Οι γονείς του δεν αντέδρασαν στην επιλογή του. «Η μητέρα μου βλέπει θέατρο και το αγαπάει πολύ, ενώ η αδερφή του πατέρα μου είναι η ηθοποιός Μαρία Αλιφέρη, και έτσι το θέατρο δεν ήταν κάτι ξένο γι’ αυτόν». Στα 18 του αρχίζει να σπουδάζει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και, ενώ βρίσκεται στο τρίτο έτος, δοκιμάζει την τύχη του στο Θέατρο Τέχνης. Πολύ γρήγορα αποφασίζει να αφοσιωθεί σε αυτό, με αποτέλεσμα να μην πάρει ποτέ το πτυχίο του.

Η κουβέντα πάει κατευθείαν στο «Γάλα» και στο ρόλο που υποδύεται, τον σχιζοφρενή Λευτέρη. «Ο ήρωας ζητάει τα αυτονόητα: αγάπη και ζωή στο τώρα και στο μάξιμουμ. Είναι εύλογο να τα ζητάει κανείς αυτά, απλώς ακόμα φοβόμαστε. Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που υποδύομαι ακραίο χαρακτήρα. Ολοι χαρακτηρίζουν τους ρόλους αυτούς αβανταδόρικους, αλλά παράλληλα είναι ρόλοι που μπαίνουν πρώτοι στο στόχαστρο της κριτικής. Σίγουρα πάντως είναι μεγάλο ρίσκο».

Ο Προμηθέας για τις ανάγκες του ρόλου μελέτησε την ψυχοπαθολογία της ασθένειας και έπειτα επισκέφτηκε μια ψυχιατρική κλινική για να συναντήσει ασθενείς. «Τα ερεθίσματα που πήρα από αυτή την εμπειρία είναι πολύτιμα. Κατάλαβα ότι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και ο Λευτέρης, έχουν μεγάλη ανάγκη από επικοινωνία. Με εντυπωσίασε και με συγκίνησε η ανάγκη τους αυτή». Ρωτάω πώς τον αντιμετώπισαν οι ασθενείς. «Με τη βοήθεια των γιατρών, τους εξήγησα για ποιο λόγο ήμουν εκεί. Δεν προσποιήθηκα κάποιον άλλο. Ηταν ανοιχτοί απέναντί μου και βοηθήθηκα πολύ από τις συζητήσεις που κάναμε».

Ρωτάω τον Προμηθέα πώς βιώνει την εμπειρία των γυρισμάτων. «Η μόνη μου επαφή με την κάμερα ήταν μέσα από κάποιες συμμετοχές μου σε σειρές και είχα νιώσει ότι δεν μου αρέσει και δεν μου ταιριάζει η διαδικασία των γυρισμάτων. Είχα σκεφτεί ότι είμαι μάλλον για το θέατρο. Αλλαξα άποψη όταν έπαιξα στο “Τungsten”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γεωργόπουλου (σσ. και εκεί συμπρωταγωνιστεί με τον Ομηρο Πουλάκη), και μετά στο «Γάλα». Η εμπειρία των γυρισμάτων για τον κινηματογράφο ήταν τελικά φανταστική. Εντονα δημιουργική διαδικασία».

Την περίοδο αυτή κάνει πρόβες όλη μέρα. Τόσο για την «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα από το Εθνικό Θέατρο, όσο και σε έναν άλλο πρωτόγνωρο «ρόλο» για αυτόν. Σκηνοθετεί τη θεία του Μαρία Αλιφέρη και τον Γιωργή Κοντοπόδη στο έργο “Αbnormal”, παράσταση που θα ανέβει στα τέλη Οκτωβρίου στο Θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης. Οταν ξεκλέβει χρόνο από τις διπλές πρόβες, προετοιμάζεται για μια ταινία μικρού μήκους που θα σκηνοθετήσει σε σενάριο του ηθοποιού Θάνου Τοκάκη, όπου θα παίζει ο Μανώλης Μαυροματάκης. «Ο κινηματογράφος έχει εξελιχθεί σε πάθος μου. Η ταινία λέγεται ‘Ο καουμπόης’ και είμαστε στη φάση της προπαραγωγής. Ελπίζω τα γυρίσματα να γίνουν μέσα στο χρόνο αυτό», αναφέρει με ενθουσιασμό ο δημιουργικός 29χρονος ηθοποιός.

Όμηρος Πουλάκης

«Το βίωμα ίσως να ανάβει το φως των δακρύων»

Οι γονείς του τον πήγαιναν συνεχώς στον κινηματογράφο και στο θέατρο και από τα 12 του ένιωθε σίγουρος ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. «Οταν το ανακοίνωσα στους δικούς μου, αρχικά δεν με πίστεψαν. Εβλεπαν, όμως, τη διάθεση και την αγάπη μου για το θέατρο και άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι το θέλω πραγματικά. Σιγά σιγά τους έπεισα», αναφέρει. Οταν τέλειωσε το σχολείο, έδωσε πανελλήνιες με στόχο να περάσει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και τα κατάφερε. Την ίδια περίοδο δοκίμασε τις δυνάμεις του στις δύσκολες εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου και πέτυχε. «Το Εθνικό έχει ένα ωράριο 10-12 ώρες μαθημάτων την ημέρα και επιπλέον ώρες για τις πρόβες με τους συμμαθητές σου. Αυτό το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς διέγειρε πολύ περισσότερο την ψυχή μου και στράφηκα εκεί, με αποτέλεσμα να μην έχω τακτική παρουσία στο πανεπιστήμιο», αναφέρει ο Ομηρος και εξομολογείται ότι τον στεναχωρεί που τελικά δεν πήρε το πτυχίο του.

Ο Ομηρος είναι ήρεμος, μιλάει αργά και οι απόψεις του κουβαλούν γνώση και μια ενδιαφέρουσα ωριμότητα, χωρίς όμως να στερούνται χιούμορ. Δείχνει σταθερός με τις επιλογές του. Δεν αγχώνεται, θέτει στόχους, προσπαθεί, δουλεύει, μελετάει.

Είναι 27 χρόνων και μένει στα Εξάρχεια. Στην ερώτηση εάν του αρέσει η πόλη, δανείζεται τα λόγια του Ματίς για να απαντήσει: «Παντού υπάρχουν λουλούδια γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται να τα κοιτάξουν». Η αγαπημένη του βόλτα είναι στην Ακρόπολη.

Η πρώτη του επαφή με το «Γάλα» ήταν το 2006 μέσα από την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. «Με είχε εντυπωσιάσει αυτή η δουλειά σε επίπεδο σκηνοθεσίας, σε επίπεδο επεξεργασίας του έργου, οι ερμηνείες και φυσικά το κείμενο». Το ρόλο του Αντώνη που υποδύεται στην ταινία τον συνάντησε για πρώτη φορά μέσα από την ερμηνεία του Γιάννου Περλέγκα στη συγκεκριμένη παράσταση. «Δεν φοβήθηκα την καταπληκτική ερμηνεία του Γιάννου, ούτε την απέκλεισα. Αφησα τη θετική ανάμνηση αυτής της ερμηνείας να δουλέψει μέσα μου χωρίς να προσπαθώ να τη μιμηθώ. Ο Γιάννος έπαιξε εξαιρετικά. Το ρόλο τον έμαθα αρχικά μέσα από αυτόν και στη συνέχεια προσπάθησα να τον μάθω μέσα από τη δική μου πραγματικότητα». Τον ρωτάω τι κάνει το «Γάλα» τόσο επιτυχημένο και πολυβραβευμένο. «Η θεατρικότητά του είναι κατανοητή, ρεαλιστική και αναγνωρίσιμη, με αποτέλεσμα τα επί σκηνής δρώμενα να μπορούν να επικοινωνήσουν με τους θεατές. Ο Βασίλης Κατσικονούρης αποδεικνύει ότι ξέρει να γράφει θέατρο – τη δεδομένη στιγμή, όταν υπάρχει έλλειμμα παιδείας στην ελληνική θεατρική συγγραφή. Το ‘Γάλα’ είναι ένα σπάνιο έργο με αρετές, κουβαλάει μέσα του μια αίσθηση αυθεντικότητας, που πάντα επενεργεί στο θεατή. Συνδέω αυτή την αυθεντικότητα με το γεγονός ότι τα πρόσωπα και τα θέματα του έργου είναι βιωμένα από το συγγραφέα την περίοδο που ήταν καθηγητής σε νυχτερινό σχολείο. Το βίωμα είναι λειτουργικό και ίσως να ανάβει το φως των δακρύων».

Τον ρωτάω πώς ένιωσε όταν είδε πρώτη φορά την ταινία. «Συγκίνηση, με τύλιγαν οι αναμνήσεις. Την είδα μαζί με την υπόλοιπη ομάδα πριν από δύο μήνες. Υπήρχε μια έντονη εσωτερική συναισθηματική κίνηση. Αισθάνθηκα ικανοποίηση, αν και δεν μπορώ να αξιολογήσω την ταινία, διότι εμπλέκομαι σε αυτήν και κατά συνέπεια δεν είμαι αξιόπιστος παρατηρητής».

Οσον αφορά το θέατρο, ο Ομηρος πρωταγωνιστεί για δεύτερη χρόνια στο ψυχολογικό θρίλερ του Ντένις Κέλι «Ορφανά» στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου μετά την περυσινή μεγάλη επιτυχία. «Είναι ένα έργο σκληρό, ρεαλιστικό και η δράση του εκτυλίσσεται μέσα σε ένα βράδυ. Γράφτηκε το 2009 και διαπραγματεύεται ζητήματα που σχετίζονται με την οικογενειακή κατάρρευση, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα», εξηγεί ο 27χρονος ηθοποιός.