Ε, ναι… όλα είναι δρόμος!

Με κομμένο κινητό, απλήρωτη την πιστωτική και με λίγα φράγκα, αποφάσισα να ακολουθήσω καμιά 35αρια φοιτητές -αποτελούν τη θεατρική ομάδα του ΤΕΙ Πάτρας- και να πάω Λάρισα… Εκεί, συμμετείχαν με τις δύο παραστάσεις τους, στο 9ο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Φοιτητικού Θεάτρου.

Την απόφαση την πήρα τελευταία στιγμή… Βασικά, μέχρι και το τελευταίο λεπτό αμφιταλαντευόμουν. 

Τι δουλειά έχω, εγώ, τώρα με τους φοιτητές; Τους περισσότερους, τους περνάω 5 με 7 χρόνια; Ήμουν σίγουρος ότι θα ήμουν ξέμπαρκος... 

Όμως, υπήρχε και η άλλη άποψη, του «άλλου εαυτού».


Να πας. Αφού, έχεις πάει στις πρόβες των παιδιών και τους ξέρεις. Αφού, έχεις χρόνο και μπορείς. Αφού παρέδωσες τα κείμενα για την εβδομάδα αυτή…

Μέσα μου, ήθελα τόσο πολύ να πάω… Να θυμηθώ τα δικά μας και να ζήσω τη συνέχεια της ομάδας. Την όμορφη και γόνιμη συνέχεια της…

«Ιστορική» αναδρομή

Τον Οκτώβρη του 2004 στην γκαρσονιέρα της Ιωάννας, 5 φοιτητές Κοινωνικής Εργασίας, σχεδόν άγνωστοι  μεταξύ μας, αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες -δεν ξέραμε, τότε, αν θα καταφέρναμε να κάνουμε παράσταση. Κάναμε πρόβες και… όπου μας βγάλει.. Φτιάξαμε την ομάδα θεάτρου του ΤΕΙ -δεν υπήρχε καμία πολιτιστική δραστηριότητα στο Ίδρυμα. Ανεβάσαμε 3 παραστάσεις. Θηλυκοί θύτες. Εαυτού Εκτός. Μη γελάς… Σέρρες, Αστρίτσι- Ηράκλειο Κρήτης, Αθήνα, Κεφαλονιά, Χανιά, Πάτρα -όπου μας λέγανε, πηγαίναμε και κάναμε τις παραστάσεις. Δρόμοι.. Αμέτρητα χιλιόμετρα προσπάθειας γνώσης εαυτού. 

Κάτσαμε 3-4  χρόνια στην ομάδα. Τι να πρωτοθυμηθώ…
-Το μπουγέλο την τελευταία μέρα στο Αστρίτσι, Κρήτη
-Τις εξομολογήσεις που μοιραστήκαμε. Τα κρυμμένα μας που έπαψαν να είναι μυστικά. Οι φιλίες.
-Κουβαλάγαμε τα σκηνικά -σπασμένες καρέκλες, πέτρες , καρφιά και ξύλα- και ψάχναμε το θέατρο που παίζαμε στην Αθήνα. Για 2 ώρες. Η εξάντληση.
-Οι ηχογραφήσεις. Τα τραγούδια που γράφαμε για κάθε παράσταση.
-Καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, λέγαμε ιστορίες, τραγουδούσαμε, γνωρίζαμε τις άλλες ομάδες θέατρου… στους ξενώνες της Χρυσοπηγής στις Σέρρες.
-Η φωτογράφηση στο πέτρινο σπίτι στο Ρίο και στο νεκροταφείο τρένων στον Άγιο Βασίλη... Οι εκθέσεις φωτογραφίας. Ατέλειωτες φωτογραφίες.
-Τα μεθύσια δυο κοριτσιών/ μελών της ομάδας που μας οδήγησαν να κοιμηθούμε στο νοσοκομείο των Χανίων. Δε θύμωσα… 
-Οι ανοιχτές πρόβες. 
-Το κέρασμα στο εστιατόριο στις Σέρρες από μια  άγνωστη που είχε δει την παράστασή μας.
-Το κρυφτό που παίζαμε στο αμφιθέατρο και το κεντρικό διάδρομο του ΤΕΙ.
-Το γλέντι στα Χανιά στην ταβέρνα. Δεν είχε μουσική. Τραγουδούσαμε εμείς: Όλες οι ομάδες μαζί.


Καλοκαίρι του 2008

Ταξιδεύουμε για Κεφαλονιά για ν’ ανεβάσουμε το «Μη γελάς». Τελευταίο ταξίδι μας με την ομάδα. Τα περισσότερα παιδιά είχαν ξενοικιάσει, εγώ τέλειωνα φαντάρος και ετοιμαζόμουν για δραματική… Αναρωτιόμασταν αν η ομάδα θα συνεχιζόταν. Είχαμε βάλει γερές βάσεις; Και συνεχίστηκε. Και συνεχίζεται... Και έχει πολλούς δρόμους να διανύσει...

Η ομάδα, από τότε που φύγαμε, (λόγω αποφοίτησης) μεγάλωσε, μπήκαν πολλά άτομα, ανεβάζει κάθε χρόνο παραστάσεις, ταξιδεύει στα φοιτητικά φεστιβάλ, ονομάστηκε «Κομπάρσοι» -αγαπώ-, και αποδεικνύει ότι το «μαζί» διώχνει ματαιοδοξίες και εμπόδια.

Μάρτιος 2012

Φέτος, τον Μάρτιο,  -μετά από 4 χρόνια και βάλε- ξαναβρίσκομαι στην αμφιθέατρο του ΤΕΙ. Στο ίδιο αμφιθέατρο  που κάναμε πρόβες. Βλέπω πρόβες της παράστασης «Κόρακες, πάνω, κάτω ή ανάμεσα στα σύννεφα» σε κείμενο του Ευάγγελου Κουφάκου. Μπροστά μου άγνωστα άτομα. Τα νέα μέλη της ομάδας. Με βλέπουν κάπως περίεργα αλλά με συμπάθεια: «Τι θέλει, τώρα, αυτός εδώ;». Το αμφιθέατρο, διαφορετικό -το έχουν ανακαινίσει… Συναισθήματα. Φουλ αναμνήσεις.  Μπαίνω στο δωματιάκι που φυλάγαμε, τότε, τα σκηνικά μας. Απίστευτο: Βρίσκω σπασμένες καρέκλες, καρφιά, ξύλα από το «Εαυτού Εκτός». Τα σκηνικά μας. Περίμεναν.


Τις επόμενες μέρες, ξαναπήγα στις πρόβες των «Κομπάρσων». Μου ζητούσαν την άποψη μου και την άκουγαν. Μοιραζόμασταν.

Και, τώρα, Λάρισα…

Τέταρτη 23 Μάιου 2012

Διχασμένος.  Να πάω Λάρισα ή να μη πάω; Ψιλοχαράματα μου έρχεται ένα μήνυμα. Είναι η Γεωργία, μέλος της τωρινής ομάδας του ΤΕΙ. 
«se perimenoume larisa na er8eis mazi mas..\:P». 
Με πείθει. Δεν το  σκέφτομαι άλλο. Ετοιμάζω το κόκκινο σακβουαγιάζ και τη κάνω. Φύγαμε για νέους δρόμους!

Η πρώτη έκπληξη; Το φέρυ μποτ -χρόνια είχα να το πάρω. Στο κατάστρωμα, ο Κωνσταντίνος με τη Μαρίνα χορεύουν. Η Μαράγια και ο Γιάννης, με κλειστά μάτια, βρίσκουν ηρεμία από τη θάλασσα και το αεράκι που μας κεντάει. Βγάζουμε φωτογραφίες. Όλα αποδεικνύουν ότι αυτές τις 3 μέρες θα είναι σαν πενταήμερη… Και ισχύει. Κάθε στιγμή το επιβεβαιώνει. 

Μερικοί "Κομπάρσοι"!

Με τις Ελένη, Στεφανία, Βασιλικη

Κωνσταντίνος και Μαρίνα... χορός εν πλώ!

Τι σκέφτέσαι Βαγγέλη;

Χάρης και Αλέξης

Γιάννης και Μαράγια. Τι κάνουν;

Η όμορφη Μαργαρίτα μας!

Μέσα στο πούλμαν, ο Τάσος κέρδιζε τα βλέμματα και τις φωνές όλων. Κουβαλάει τη κιθάρα του και παίζει… και κάνει τις  συνεχείς στροφές του δρόμου να παλεύονται.  Η Μαρία -τι ωραία φωνή- τον συνοδεύει. Και η Ηλιάνα, φωνή που θέλεις να την ακούς… Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει Μποφίλιου, Μαραβέγια (πολύ) και εντεχνορόκ των 90s. Ο Αλέξης, στο μεταξύ «έπρηζε» τον Τάσο για τα «Ανείπωτα». Ο Τάσος του κάνει το χατίρι… Αυτό το τραγούδι του Ζερβούδακη, μάλλον, ήταν η πρώτη τη φόρα που το άκουσα. Το "πέθανα" τις επόμενες μέρες στο youtube.

Φρόσω και Τάσος

Οι "Κομπάρσοι" και τραγουδούν...

Φτάσαμε Λάρισα!

Ο Βαγγέλης, υπεύθυνος της ομάδας, μου ανακοινώνει ότι θα μείνω στο δωμάτιο με τη Λίλα και τη Μαράγια. Ελάχιστα τις ξέρω. Δεν διστάζω. Αυτές; Καθόλου. Με ξαφνιάζουν... Τα πρώτα λεπτά στο δωμάτιο, επικρατεί αμηχανία. Μικρές σιωπές. Ξεπεράστηκαν, αφεθήκαμε και γνωριστήκαμε για τα καλά! Την επόμενη μέρα στο δωμάτιο προστέθηκε και ένα άλλο γλυκό πλασματάκι, η Τζέλα ή αλλιώς βασίλισσα του στυλ! Και ναι,  τις αγάπησα τις νέες συγκατοίκους μου...

Το βράδυ, βλέπουμε παράσταση άλλων φοιτητών… Βγαίνουμε από το θέατρο και… η βροχή σταματάει τα σχέδια μας για βόλτα. Τη βγάζουμε στο ξενοδοχείο. Μπύρες. Πολλές μπύρες. Ξενύχτι πρώτο. Στο μεταξύ, κάνουμε φασαρία και οι παρατηρήσεις από τα άλλα δωμάτια ξεσπούν σαν τη βροχή που συνοδεύει τη νύχτα.

Ξενύχτι. Πρώτο. Ελένη. Στεφανία. Θοδωρής. Τάσος. Μαρίνα

Πέμπτη 24 Μάιου  2012

Με βρίσκω σε άλλο δωμάτιο. Με ξυπνάει το βρωμοκινητό μου. Είναι η κυρία από την τράπεζα. «Πότε θα πληρώσετε την πιστωτική σας, κ. Αραπάκο»; Τι να της απαντήσω τώρα; Ότι με τα λεφτά αυτά, ήρθα Λάρισα και ότι, μάλλον, είμαι ανεύθυνος… Ξενερώνω με το τηλέφωνο. Ευτυχώς, το πρωινό του ξενοδοχείου, με αποζημιώνει. Τεράστιο και απολαυστικό. Τρώμε πολύ -μας κρατάει μέχρι νωρίς το απόγευμα. (Η Ελένη Κ. είναι η ωραίοτερη παρέα για να πάρεις το πρωινό σου. Γέλια και αυτοσαρκασμός).

Η συνέχεια έχει πρόβα στο χώρο. Τα καθιερωμένα νεύρα πριν από κάθε παράσταση είναι εδώ… Νεύρα που σε λίγες ώρες μετατρέπονται σε χειροκροτήματα και αγκαλιές. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Λίγη «ξεκούραση» και… βάψιμο. Σε όποιο δωμάτιο και αν πήγαινα, η « έμπειρη βάφτρα» Ελένη τους μεταμόρφωνε…

Ελένη, Μητσιάν, Τάσος, Ανέστης

Ελένη, Αλέξης, Τόνι,... και στο βάθος Μαράγια και Θοδωρής

Γεωργία, Μαρία, Μαράγια

Και η παράσταση αρχίζει… Έχω άγχος. Διπλά μου, η φίλη Λίτσα από την Λάρισα -σπουδάζαμε μαζί στην Πάτρα- δακρύζει. Τη μιμούμαι.  Το «Έρωτος ανάθεμα» την συγκινεί. Και δεν είναι η μόνη.

Κοντεύει μεσάνυχτα. Ξεφεύγω για λίγο από την ομάδα. Η Λίτσα με σέρνει σ’ ένα ελληνάδικο. Ρίχνουμε δυο χορούς, πίνουμε δυο ποτά -μας σέρβιραν μαζί με τα ποτά, ξηρούς καρπούς, πατατάκια, και για μεζέ 2 τοστ ( δωρεάν). Κουβαρντάδες και φιλόξενοι οι Λαρισαίοι…

Στην συνεχεία της νύχτας, βρήκα τα παιδιά… Γυρνάγαμε στην πόλη. Τη γνωρίζαμε και τους γνώριζα. Ξενύχτι δεύτερο. Επιστροφή στο ξενοδοχείο.  Ο Ανέστης μας κέρναγε ιστορίες, ψυχολογικά  τεστ, ήθελε να κάνει το κλίμα παρείστικο και τα καταφέρνει. Κουβεντιάζαμε και μας βρήκε το ξημέρωμα…

Παρασκευή 25 Μάιου 2012  

Ξυπνάμε νωρίς  -ε, μη χάσουμε το σούπερ πρωινό. Στο μεταξύ, η Βασίλικη μας δείχνει τα νέα της "περίεργα"  παπούτσια -μόλις τα αγόρασε. (Κρίμα που δεν τα έβγαλε φωτογραφία :)


Καφές στην Ταχυδρομείου, παντομίμα και περπάτημα στο πανέμορφο Αλκαζάρ. Ηρεμία. Παντού ποδήλατα. Παντού πεζόδρομοι. Πόλη να την περπατήσεις. 

Πρόβα στο χώρο για την δεύτερη παράσταση. «Κόρακες, πάνω, κάτω ή ανάμεσα στα σύννεφα»…

Τόνι, Μαρίνα. Χάρης... τα φώτα και ο ήχος!

η μεταμόρφωση της Ελένης

Κόρακες!

Οι «Κομπάρσοι» συμμετείχαν στο φοιτητικό φεστιβάλ με δυο δουλειές. Και εδώ έχουμε χειροκροτήματα και χαμόγελα.

Μετά την παράσταση, πάλι βροχή… Πάμε ξενοδοχείο να πάρουμε πράγματα και επιστροφή.

Στη Λαμία κάνουμε στάση. Κάπου 2 το πρωί. Πιάνω κουβέντα με τον οδηγό μας, τον  κ. Δημήτρη. Καπνίζει, πίνει τον ελληνικό του -θα τον κρατήσει ξύπνιο μέχρι τον προορισμό. Μου λέει για τη δουλειά του. Για τα χιλιόμετρα που έχει γράψει- εντός και εκτός συνόρων.  Για τα παράνομα ζευγάρια που βρίσκουν τον έρωτα τους στις ευρωπαϊκές εξορμήσεις . «Τα καταλαβαίνω, τα παράνομα… Κάνουν σαν 15χρονα, γι’ αυτό.  Έρχονται στα ταξίδια που κάνουμε στην Ευρώπη». 

Τον ρωτάω εάν όλα είναι δρόμος… «Ε, ναι όλα είναι δρόμος… Ανηφόρες,  διαβάσεις, λακκούβες, γέφυρες, εμπόδια, στροφές, χωματόδρομοι… Όλα δρόμος. Σαν τη ζωή».

Στο λεωφορείο, όλοι έχουν ξεραθεί. Επικρατεί μια παράξενη-πρωτόγνωρη  ησυχία. Κουρασμένοι- ευτυχισμένοι. Ο  Βαγγέλης και εγώ ξάγρυπνοι. Μιλάμε. Τα λέμε όλα σε μια νύχτα! Νέες φιλίες εδώ και τώρα.  Ξενύχτι τρίτο.

Η επιστροφή έχει φερύ μπότ. Νύχτα στο βάθος της. Πάλι στο κατάστρωμα. Κάνει κρύο. Καπνίζουμε.  Ο Αλέξης από το κινητό  του παίζει ένα τραγούδι του Στόκα..

Είναι οι λέξεις, οι στιγμές

είναι οι φίλοι που θα δεις, είν` οι γνωστοί

και θα χορτάσεις μικρές χαρές

και λύπες θα περάσεις.

Κι είν' οι εικόνες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες

τα πτυχία, τα λουλούδια

τα παιδιά στα χειρουργεία

τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή κι ένα φιλί

Κι όπως είναι οι κρύες νύχτες

που δεν έχουν τελειωμό

σαν τα σεντόνια που μας πνίγουν

σαν τα τσιγάρα που μας ρίχνουν….

Και έμεινα εδώ…

Πάτρα

Δευτέρα Ιουνίου 2012. Πάρε με αγκαλιά και πάμε…

Αυτά τα παιδιά, εκτός από ταλαντούχα, είναι και πολύ αγαπησιάρικα. Γουστάρουν αγκαλιές… Η ιδέα απλή και γνωστή: Γυρνάμε τους δρόμους της Πάτρας και αγκαλιάζουμε αγνώστους! Free hugs! Εννοείται και πήγα μαζί τους… και μέσα σε 3 ώρες, έδωσα πάνω από 333 αγκαλιές είναι. Αυτά είναι! 

Όταν ήμουν φαντάρος σε μια άδεια, πήγα Αθήνα να δω τη Νύχτα Ραδιό-φόνων που έπαιζε η Ελένη Ράντου. Κάποια στιγμή, η ηρωίδα που υποδυόταν, λέει : «Εάν κάνεις 3 αγκαλιές με 3 διαφορετικά άτομα μέσα σε μια ήμερα, τότε θα διώξεις όλη την επιθετικότητα, τη βία και το μίσος που έχεις μέσα σου»… Εμείς, με τόσες αγκαλιές που κάναμε, διώξαμε όλα τα αρνητικά μας αισθήματα για τα επόμενα 3 χρόνια. 

Λίλα. Και συγκάτοικος. Και βασίλισσα της αγκαλιάς!

Ανέστης- Μαρία

free hugs!

Ξημέρωμα Πέμπτης 7 Ιουνίου..

Είναι 6 το πρωί… (Ξενύχτι τέταρτο) Πριν λίγες ώρες, ανέβηκε το «Έρωτος ανάθεμα»» σε σκηνοθεσία Φρόσως Μάνη στην Πάτρα… Ακολουθούν άλλες δύο παραστάσεις. Σήμερα και αύριο στο Συνεδριακό Κέντρο του ΤΕΙ Πάτρας. 

Μετά την παράσταση της Τετάρτης, πήγαμε για κρασιά. Όλοι μαζί.  Παλιά και νέα μέλη της ομάδας. Αναπολούμε τι μας ένωνει.

Αυτη τη νύχτα, ξεχάσαμε αυθόρμητα τη ζορική ζωή του τώρα. Μας ένοιαζε μόνο το εδώ και τώρα... Στιγμές φτιάχνουμε με την ύλη που γούσταρούμε -επιτέλους!

Η ζωή κάνει κύκλους. Όπου υπάρχει δόσιμό και ψυχή, υπάρχει και επιστροφή. Η πιο ωραία επιστροφή…

           

Τα παιδιά αυτά, χαρίζουν αγάπη. Τα παιδιά αυτά μου χάρισαν αγάπη. Εφήμερη. Αλλά αγάπη. 

Να είναι καλά, να φτιάχνουν δρόμους  και να τους περπατάμε.

Εάν θέλεις, να μάθεις:

Τι έγινε στο Αστρίτσι το καλοκαίρι του 2007! 

Ρεπορτάζ για τις παραστάσεις των Κομπάρσων στη Λάρισα

Η συνέντευξη της Φρόσως και του Βαγγέλη στην Πελοπόννησο για τους «Κόρακες»